Η αδυναμία μας να ορίσουμε, να προσδιορίσουμε, να οραματιστούμε και να περιγράψουμε με ακρίβεια όλα αυτά που πραγματικά θέλουμε και μας γεμίζουν ψυχικά και συναισθηματικά από τους εαυτούς μας και κατ’ επέκταση και από τους άλλους μας απομακρύνει από την ανακάλυψη της ευτυχίας μας και την αναζήτηση ενός ανώτερου σκοπού στη ζωή μας.
Συνεχώς αναλωνόμαστε στην επιφάνεια των σχέσεων μας γι’ αυτό και αποτυγχάνουμε να συνδεθούμε και να επικοινωνήσουμε μέσα σ’ αυτές. Αφήνουμε τους φόβους, τις ανασφάλειες και τις ενοχές μας να δηλητηριάζουν. Χανόμαστε στην πεζή ρουτίνα, στην άτονη καθημερινότητα μας και στην μηχανική αντιμετώπιση των ανθρώπων, χρησιμοποιώντας την δικαιολογία ότι οι σχέσεις είναι δύσκολες.
Αδυνατούμε να εμβαθύνουμε και να δούμε που φταίμε, ποια είναι η ευθύνη μας, γιατί συμπεριφερόμαστε μ’ αυτόν τον τρόπο, ποιες είναι οι ελλείψεις μας, τι φοβόμαστε πραγματικά, γιατί όλα τα παραπάνω μας προκαλούν πόνο. Και δεν αντέχουμε να νιώθουμε πόνο.
Ξεχνάμε ότι ο πόνος είναι ένας μεγάλος δάσκαλος και ένας θεραπευτής, αρκεί να αφεθούμε και να παραδοθούμε ολοκληρωτικά σε αυτόν. Να αγκαλιάσουμε το σκοτάδι μέσα μας και να το αποδεχτούμε σαν ένα κομμάτι του εαυτού μας το οποίο δεν έχει δουλευτεί αρκετά. Με το να αντιστεκόμαστε και να αντιδρούμε κάνουμε περισσότερο κακό στους εαυτούς μας.
Επιτρέπουμε την επιφάνεια και την αοριστία των συναισθημάτων, των σκέψεων, των πράξεων και των επιλογών να μας κατευθύνουν σε ένα περιβάλλον και σε ανθρώπους χωρίς ποιότητα, ουσία και αξία.
Οι μνήμες του παρελθόντος μας εγκλωβίζουν, τα λάθη μας στοιχειώνουν, οι φόβοι μας ελέγχουν και οι ενοχές μας πνίγουν. Αντίθετα, η αβεβαιότητα του αύριο το άγνωστο του μέλλοντος, η αγωνία για το μετά και οι αλλαγές μας δημιουργούν άγχος, πίεση και στρες και υψηλές προσδοκίες, στις οποίες ενδεχομένως να μην μπορούμε να ανταποκριθούμε.
Η αοριστία του τώρα, η μη επίγνωση στο παρόν μας και η μη παράδοση μας σ’αυτό μας απομακρύνει ολοκληρωτικά από τους εαυτούς μας, από τα θέλω, τους στόχους και τα όνειρα μας.
Γι’ αυτό ποτέ δεν ξέρουμε τι θέλουμε, πως το θέλουμε, πότε το θέλουμε, πώς μπορούμε να το διεκδικήσουμε. Αυτός είναι και ο λόγος που τρέχουμε μακριά από το σκοπό της ζωής μας και χάνουμε το νόημα της χαράς και της ευτυχίας στο παρόν μας. Γιατί τις περισσότερες φορές επιλέγουμε να είμαστε απόντες από το τώρα μας, χωρίς επίγνωση και συνειδητότητα για αυτά που πράττουμε. Με αποτέλεσμα να αγνοούμε τα μικρά θαύματα που συντελούνται καθημερινά στον μικρόκοσμο μας και να χάνουμε τη μαγεία και την ομορφιά που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο.
Η αοριστία που μας χαρακτηρίζει υποδηλώνει εσωτερική σύγχυση και αποπροσανατολισμό. Μας επηρεάζει και μας κατευθύνει στο να χαθούμε στις σκέψεις μας, να εγκαταλείψουμε το παρόν μας, να μεγεθύνουμε τις φοβίες μας και μας απομακρύνει από την αίσθηση σκοπού και κινήτρου στη ζωή μας.
Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να εγκαταλείψουμε, να παραιτηθούμε και να παραδοθούμε στην ήττα, προφασισμένοι ένα σωρό δικαιολογίες για την ανθρώπινη μειονεξία και αδυναμία μας. Το πιο δύσκολο όμως είναι να σταματήσουμε να παραπονιόμαστε για όλα τα αρνητικά που συμβαίνουν στη ζωή μας, να εστιάσουμε στο τώρα μας και στο τι ακριβώς θέλουμε, να το ορίσουμε, να το οραματιστούμε στο μυαλό μας με κάθε λεπτομέρεια και να πιάσουμε δουλειά.
Η εσωτερική αποκωδικοποίηση του εαυτού μας θα μας βγάλει από την παγίδα των δεύτερων σκέψεων, της αυτοαμφισβήτησης, της αναβλητικότητας, της αδράνειας, του φόβου που μας περιβάλλει, της ανασφάλειας και της ευθυνοφοβίας που μας καταβάλλει όταν καλούμαστε να επιλέξουμε τι θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας ή ποιοι θέλουμε να είμαστε.
Και όταν βρούμε αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους και το δοκιμάσουμε στην πράξη τότε θα είμαστε και έτοιμοι να το προσφέρουμε.