Από την στιγμή που έγινα μητέρα και ανέλαβα τον ευτυχέστερο ρόλο της ζωής μου, άρχισα ν’ αναρωτιέμαι, πώς ο άνθρωπος, από άσπιλος και αμόλυντος που γεννιέται, στην πορεία τής ζωής του γίνεται διάβολος με χίλια πρόσωπα. Και δεν μιλώ για την εξωτερική εμφάνιση, που κι αυτή αλλάζει εντυπωσιακά, κι ενώ δε θες να ξεκολλήσεις το βρέφος από πάνω σου, για να μην αποχωριστείς την “μωρουδίλα” που μοσχοβολάει, το γεμάτο ρυτίδες πρόσωπο και το άρρωστο-από τα γηρατειά σώμα- αναδύει στον χώρο τον προάγγελο τού θανάτου.
Μιλώ για την αλλαγή και την διαστρέβλωση που συντελείται στην ψυχή μας. Άραγε, μαζί με τα κύτταρά μας παλιώνει και η ψυχή μας; Αλλάζουν όλα; Η ανέμελη χαρά τού παιδιού γίνεται η σκοτεινιά και η κατάθλιψη του ενήλικα; Η καθαρότητα τής ψυχής των “αγγέλων επί γης” γίνεται η πονηριά και η κακοψυχία των μεγάλων; Γιατί…. διδάσκουμε στα παιδιά να είναι ευγενικά σ’ έναν κόσμο αγένειας, να είναι έντιμα σ’ έναν κόσμο ατιμίας, να είναι ειρηνικά, σ’ ένα κόσμο γενικού πολέμου. Γιατί τα παιδιά είναι ειρηνικά από μόνα τους. Έχετε δει ποτέ μικρά παιδιά να μαλώνουν; Σε τρία λεπτά θα παίζουν και πάλι μαζί. Έχετε δει ενήλικες να μαλώνουν; Δεν χρειάζεται ν’ απαντήσω. Έχετε δει την αντίδραση τού παιδιού, όταν ο γονιός του το χτυπάει; Σηκώνει τα χέρια προς τον γονιό, λέγοντας “μαμάααα, αγκαλιάααα”.
Το παράδοξο είναι πως έχουμε την εντύπωση, ότι διδάσκουμε εμείς ηθική και τρόπους στα μικρά μας. Αυτά μας μιλούν ζητώντας την προσοχή μας κι εμείς παίζουμε με τα κινητά, τους απειλούμε μη τυχόν τους δούμε να καπνίζουν, ξεφυσώντας, εμείς οι ίδιοι, μπροστά τους το τσιγάρο μας. Τάχα δίνουμε ανυστερόβουλα την αγάπη μας, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Πόσα παιδιά εγκατέλειψαν τους γονείς τους, γιατί ήταν άσχημοι; Πόσοι γονείς εγκατέλειψαν τα παιδιά τους γιατί ήταν άρρωστα; Πόσα παιδιά μάλωσαν τους γονείς επειδή δεν ήταν καθαρό το σπίτι; Πόσοι γονείς μάλωσαν τα παιδιά, γιατί δεν αρίστευσαν στο σχολείο;
Όμως, τι συνέβη στο μεσοδιάστημα και χάσαμε την καθαρότητα τής πρώτης ηλικίας μας; ποιο είναι αυτό το χαοτικό κενό που μας έριξε τόσο χαμηλά; παιδεύομαι, ψάχνω απαντήσεις, “στύβω” το μυαλό μου, παρατηρώ τους ανθρώπους. Αυτοί που κερδίζουν τη μάχη είναι οι “σκίστες” σε αρσενικό και οι “σκύλες” σε θηλυκό. Μην δαγκώνεστε, γνωρίζετε καλά την αλήθεια. Και υπάρχει και η άλλη κατηγορία, οι ψευτοκαλοσυνάτοι. Αυτοί, από των οποίων τα στόματα ακούγονται ατάκες, τύπου “μπα, παλιά δεν ήταν έτσι, δεν τα ξέρω εγώ αυτά”, “κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό”, “αν το ζητούσε σε μένα, εγώ σίγουρα θα την βοηθούσα” και γενικώς, φράσεις που να περιέχουν πολλάκις το πρώτο ενικό πρόσωπο. Ωστόσο, οι ίδιες τους οι πράξεις μαρτυρούν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που διατυμπανίζουν.
Άρα, πώς έγινε η ψυχική μας μεταβολή; Δεν γνωρίζω την απάντηση. Την ψάχνω. Μ’ ενδιαφέρει. Τώρα, θα μου πείτε την άλλη πιασάρικη ατάκα (είναι της μοδός τελευταία) “άλλαξε εσύ τον κόσμο” ή “δες το θετικά” (αυτή μάλλον, ιστορικά, θα μείνει η παγκόσμια ατάκα τού 21ου αιώνα). Εγώ να το δω θετικά, αλλά σε λίγα χρόνια που τα σημερινά αγνά παιδάκια, τα οποία ως ενήλικες δε θα χουν μάθει, ότι επιβιώνει ο χειρότερος, δε θα μπορούν να το δουν καθόλου θετικά. Ποιες κοσμογονικές αλλαγές χρειάζεται να γίνουν;