Αν χρειαστεί κάποιος να μιλήσει για μένα, νομίζω πως θα μου προσέδιδε τα εξής χαρακτηριστικά: η πιο πωρωμένη γαλλικού ever, βιβλιομανιακή και ταξιδιάρα. Οι φίλες μου με πειράζουν, πως τον “άντρα τής ζωής μου” θα τον γνωρίσω πάνω σ’ένα αεροπλάνο. Τα ταξίδια έγιναν ΕΝΑ με την ύπαρξή μου. Σε νεαρή ηλικία στην Ευρώπη-λόγω ενός μουσικού συγκροτήματος, στο οποίο υπήρξα κιθαρίστρια-έπειτα, ως φοιτήτρια τού εξωτερικού και τέλος ως επαγγελματίας. Ταξίδια για σεμινάρια, για τουρισμό, ταξίδια με φίλους, με οικογένεια και τα τελευταία χρόνια, τα ωραιότερα ταξίδια, τα μοναχικά.
Τα μοναχικά ταξίδια είναι αυτά που επιδιώκουμε να κάνουμε μόνοι μας. Πηγαίνουμε ως μονάδα, αλλά δεν πραγματοποιούνται κατ’ αυτόν τον τρόπο από έλλειψη παρέας. Δεν νιώθουμε μοναξιά στον προορισμό μας. Είναι επιδίωξη να κάνουμε το ταξίδι μόνοι. Στην αρχή, τα μοναχικά ταξίδια προέκυψαν για επαγγελματικούς λόγους: μία υποτροφία από γαλλικό σχολείο, ένα σεμινάριο στο Βέλγιο και να που άρχισα να νιώθω την αίγλη των μοναχικών ταξιδιών.
Ξεκινάς την ημέρα σου, την ώρα που το επιθυμείς, αθόρυβα. Χουζουρεύεις στο κρεβάτι και κατεβαίνεις για πρωινό. Αν είσαι απ’ αυτούς που ξυπνούν κεφάτοι, πιάνεις κουβέντα μ’ αυτούς που κάθονται στο διπλανό τραπέζι (“μανούλα” είμαι στο επικοινωνιακό”). Αν είσαι απ’ αυτούς που θέλουν να πιουν τον καφέ τους ήσυχα κι αμίλητα, έχεις την πολυτέλεια να το κάνεις.
Ξεκινάς λοιπόν την ημέρα σου και κάνεις το πρόγραμμά σου, όπως ακριβώς επιθυμείς. Θέλεις να λιάζεσαι όλη μέρα στην παραλία μ’έναν καφέ στο χέρι; το κάνεις! να τριγυρίζεις στα μαγαζιά, αφαιρώντας από τις βιτρίνες, ό,τι σου “γυαλίσει το μάτι”; Θέλεις να κάθεσαι μπροστά από έναν πίνακα ζωγραφικής και να χαζεύεις μια ώρα ή να περνάς τις νύχτες σου παρακολουθώντας μπαλέτο Bejart;;;; με γεια σου με χαρά σου! Ένας φίλος ξεκινά κάθε καλοκαίρι διακοπές, μπαίνοντας μόνος στο πλοίο και, όπως λέει, δε γυρίζει ποτέ μόνος.
Περπατώντας μόνη, γνώρισα γηγενείς, μπήκα σε στενάκια μεγαλουπόλεων και σήκωσα το κεφάλι ψηλά, πέρα από το ύψος των τουριστικών μαγαζιών. Με τράβηξαν να χορέψω latin σε μια πλατεία που γίνονταν μαθήματα, κάθησα σε καφέ την ώρα που εγώ το επιθυμούσα, για να χαζέψω ανθρώπους και ηλιοβασιλέματα, να γευτώ τοπικές λιχουδιές και να γράψω τ’ αρθράκια μου, συνταξίδεψα με απλούς ανθρώπους, χαμογελαστούς, ανθρώπους που κοιτούσαν έντονα το φαγητό που μου σέρβιραν στο αεροπλάνο και τελικά το μοιραστήκαμε, γνώρισα άτομα στις αίθουσες αναμονής, ανυπομονώντας για το τί έκρυβε το επερχόμενο ταξίδι……