Η εργασιακή σχέση απαιτεί τόση δουλειά όσο και η προσωπική σχέση, καθώς πάνω από όλα είναι και θα είναι μία ανθρώπινη σχέση. Ο εργασιακός μας χώρος είναι ο χώρος μέσα στον οποίο περνάμε σχεδόν τη μισή μας ημέρα, πολύ συχνά δε, είναι ο χώρος εκείνος που ονομάζουμε πολλοί από εμάς το δεύτερο σπίτι μας.
Οι σχέσεις μας με τους συναδέλφους και τους προϊσταμένους μας στον εργασιακό χώρο γίνονται αναπόφευκτα το ίδιο σημαντικές με τις προσωπικές μας σχέσεις. Η διαφορά εδώ είναι ότι δεν σχετιζόμαστε με δικούς μας ανθρώπους όπως στο σπίτι μας. Ή μήπως όχι;
Είτε είναι κάποιος εργοδότης είτε είναι υπάλληλος, σίγουρα υπάρχει κοινός στόχος για όλους κι αυτός συνήθως είναι η υγιής ανάπτυξη και η επιτυχία ενός έργου, μιας εταιρείας, μιας πρωτοβουλίας με σημεία σημεία τριβής και δυσκολίες για όλους. Παρά την ιεραρχία, καλούμαστε πολύ συχνά να συνεργαζόμαστε, να αναφερόμαστε, να υποστηρίζουμε ο ένας τη δουλειά του άλλου και να αλληλεπιδρούμε σε πολλαπλά επίπεδα. Επομένως, βασική προϋπόθεση για μία υγιή εργασιακή σχέση είναι η επικοινωνία τόσο μεταξύ εργοδότη και εργαζομένου όσο και η επικοινωνία μεταξύ των συναδέλφων.
Αυτό που όλοι ξεχνάμε όμως και αποτελεί τη βάση της καλής επικοινωνίας είναι το συναίσθημα. Η έκφραση της δυσκολίας, της απορίας και της ενόχλησης είναι σημαντική και καλό είναι να συζητιέται, ώστε να μη μένουν αναπάντητες αντιδράσεις, με αποκορύφωμα κάποιο ξέσπασμα από τη μία ή και τις δύο πλευρές. Από την άλλη πλευρά, η ενθάρρυνση, η επιβράβευση και η αποδοχή της δουλειάς του άλλου αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά στις επαγγελματικές μας σχέσεις, διότι μόνο με αυτό τον τρόπο χτίζεται ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη μεταξύ των εργαζομένων αλλά κυρίως μεταξύ εργοδότη και εργαζομένου, έτσι ώστε να μπορέσει να λειτουργήσουν αμφότεροι και να είναι παραγωγικοί και αξιόπιστοι.
Κι επειδή όλα εξαρτώνται από τον εργοδότη και το πως διαχειρίζεται τους ανθρώπους του καθώς αυτός είναι το πρότυπο μίμησης και δίνει τις βασικές γραμμές συνεργασίας μέσα στον εργασιακό χώρο, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τι χρειάζεται για την ανάπτυξη μίας υγιούς επαγγελματικής συνεργασίας, καθώς εκείνος είναι ο καθρέφτης της εκάστοτε επιχείρισης μέσα κι έξω από αυτή.
Ο χρόνος είναι το πλέον σημαντικό πράγμα που πρέπει να έχει ένας εργοδότης, τον οποίο θα αφιερώνει στον εργαζόμενό του. Ο εργοδότης πρέπει να αφιερώνει χρόνο ποιοτικό με τους εργαζομένους του, έτσι ώστε να γνωρίζει καλά τους ανθρώπους του ως άτομα και ως προσωπικότητες, να ξέρει την καθημερινότητά τους, να μάθει τα βασικά χαρακτηριστικά και τις αξίες που τους διέπουν, να τους κατανοήσει και προπαντός να τους αγαπήσει. Οι εργοδότες οι οποίοι έχουν αναπτύξει την ενσυναίσθηση, είναι οι πλέον επιτυχημένοι σήμερα, καθώς ως αντάλλαγμα οι εργαζόμενοί τους ανταποδίδουν στο μέγιστο βαθμό την αναγνώριση και την αγάπη που εισπράττουν μέσα από την εργασία τους και αγαπούν την επιχείριση μέσα στην οποία εργάζονται.
Από την άλλη, αν ο εργοδότης αγαπά τους εργαζομένους του και οι εργαζόμενοι μεταξύ τους συμπεριφέρονται πιο ανθρώπινα και συνεργάζονται καλύτερα.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο το οποίο πρέπει να έχει αναπτύξει ο εργοδότης είναι η δυνατότητα να ακούει τον εργαζόμενο με ανοιχτό μυαλό. Η καχυποψία και η απλή επιβολή του εργοδότη, δυσκολεύουν την επικοινωνία. Η ανοιχτή και καλοπροαίρετη συζήτηση, η αναγνώριση των θετικών αλλά και των αρνητικών στοιχείων που βγαίνουν κάθε φορά στο τραπέζι προς συζήτηση, θα πρέπει να αποτελούν το έναυσμα για μία αναζήτηση της πραγματικότητας που βιώνουν και οι δύο έτσι ώστε να βγαίνει μία υγιής απόφαση κάθε φορά.
Ο θυμός, οι προσβολές, η επιθετικότητα και η άρνηση δεν είναι ποτέ οι κατάλληλοι σύμβουλοι και μόνο περισσότερη ένταση μπορεί να φέρουν. Αλλά και να η ένταση δεν έρθει, καθώς σήμερα οι εντάσεις αποφεύγονται λόγω του φόβου απώλειας της θέσης, αυτό που τελικά συμβαίνει είναι η πλήρης αποκινητοποίηση των ανθρώπων στους χώρους εργασίας , έτσι ώστε να λειτουργούν απλά ως εκτελεστικά ρομπότ των εντολών των ανωτέρων τους.
Ένα πολύ εποικοδομητικό στοιχείο το οποίο χτίζει το μέλλον μίας επιχείρησης είναι η αποφυγή της ναπολεόντειας τακτικής. Είναι πολύ σύνηθες η εξουσία μίας θέσης να παρασύρει τους ανθρώπους να επιβάλλουν την άποψή τους γύρω τους, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να μην έχουν γνώμη για το τι κάνουν, πως το κάνουν, αν πρέπει κάτι να γίνει διαφορετικά και πως, αν δουλεύουν σωστά ή όχι. Πολλοί είναι οι εργοδότες σήμερα οι οποίοι λειτουργούν με ένα συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό τους, εμμένουν στο τυπικό της υπόθεσης και εγκλωβίζουν εαυτούς και εργαζόμενους σε μία λογική ελέγχου και μόνο ξεχνώντας την ουσία των πραγμάτων. Δεν είναι σημαντικό αν κάποιος έφυγε νωρίτερα ή αργότερα αλλά τι κάνει και πόσο δημιουργικός είναι τις ώρες εργασίας του. Το παν είναι να γνωρίζεις τι θέλεις, που βρίσκεσαι και που θέλεις να φτάσεις, αλλά να αναγνωρίζεις ότι όπου και να φτάσεις δεν θα φτάσεις μόνος σου αλλά μαζί με τους συνεργάτες σου. Είναι σημαντικό να μιλά ο εργοδότης με τους εργαζομένους του για τα λάθη τους, είναι όμως εξίσου και περισσότερο σημαντικό να θυμάται ότι ο ρόλος του είναι και διδακτικός και αποτελεί το παράδειγμα για όλους στον τρόπο σκέψης και δουλειάς, όχι τον τυπικό αλλά τον ουσιαστικό. Τα λάθη σε μία επιχείριση κοστίζουν στην ίδια, άρα αν δεν βοηθηθούν οι συνεργάτες από τους εργοδότες, τότε τα ίδια λάθη θα επαναλαμβάνονται και ο εργοδότης θα καταλήξει να γίνει ένας συγκεντρωτικός προϊστάμενος που δεν αποκλείεται σύντομα να φλερτάρει με το “burn out” ή να αποκινητοποιήσει πλήρως τους εργαζομένους του.
Σημαντικό εργαλείο εδώ είναι η σωστή αναγνώριση των ταλέντων των εργαζομένων και η εκπαίδευση και ανάπτυξή τους.
Η διαχείριση των συγκρούσεων αποτελεί ένα ακόμη πολύ σημαντικό σημείο που χρήζει τεράστιας προσοχής από τους εργοδότες αλλά και μεταξύ των συναδέλφων. Η συνεχής αμφισβήτηση, η μη ανοχή των ιδιαιτεροτήτων των εργαζομένων, η τακτική του διαίρειν και βασίλευε, είναι μερικά από τα στοιχεία που κατακρημνίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και τις σχέσεις συνεργασίας μέσα στο επαγγελματικό γίγνεσθαι. Παρόλο που οι διαφωνίες συχνά είναι αναπόφευκτες ας σκεφτούμε ότι κάποιος δεν διαφωνεί ποτέ είτε όταν δεν κάνει τίποτα, είτε όταν αποφεύγει να δείξει τον πραγματικό του χαρακτήρα είτε όταν φοβάται για τη θέση του. Με αυτό τον τρόπο όμως χάνεται η αληθινή επικοινωνία, οι άνθρωποι φοβούνται τους προϊσταμένους τους και η εκάστοτε επιχείριση δεν αναπτύσσεται ποτέ αλλά λιμνάζει στα ίδια και στα ίδια.
Τέλος, ο εργοδότης θα πρέπει να μην λαμβάνει τις οποιεσδήποτε διαφωνίες προερχόμενες από το προσωπικό του ως προσωπικές επιθέσεις ή αμφισβητήσεις, αλλά να μπορεί να ακούει και να κατανοεί την πραγματικότητα, ώστε ν διαχειρίζεται την πραγματικότητα κάθε φορά όποια κι αν είναι αυτή.
Το τελικό και το πλέον σημαντικό ζήτημα που προάγει τη συνεργασία και την ανάπτυξη μίας επιχείρισης είναι η επιβράβευση. Η επιβράβευση δεν είναι η αύξηση στο μισθό αλλά η αίσθηση της αναγνώρισης για την καλή δουλειά, τις καλές συνεργασίες. Η θετική αντιμετώπιση προάγει τα καλά αποτελέσματα ενώ εξίσου σημαντική είναι η σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ εργοδότη και εργαζομένου αλλά και με τάξη των ίδιων των εργαζομένων, έτσι ώστε να εκτιμούν ο ένας τον άλλο και να μην γίνονται πιόνια των προϊσταμένων τους. Αν οι εργαζόμενοι είναι πραγματικά συνάδελφοι, οι προϊστάμενοι παύουν να είναι πλέον μπαμπούλες και γίνονται συνεργάτες.
Η χημεία των ανθρώπων δεν είναι μόνο αυτοφυής, συμβαίνει όπως και στον έρωτα: ερωτεύσου και αγάπησε. Κι αυτό σημαίνει, ότι αν είσαι ερωτευμένος με τη δουλειά σου όπως είσαι με τον άνθρωπό σου, αυτό συνεπάγεται ότι θα πρέπει να δουλέψεις σκληρά για να τον αγαπήσεις και να αγαπηθείς, για να διατηρηθεί η σχέση. Το ίδιο γίνεται και στον επαγγελματικό βίο. Αν ο εργοδότης που αγαπά την επιχείρησή του δεν αγαπά και δεν συμπονά και δεν στηρίζει τους εργαζομένους του ως συναδέλφους του, η επιχείριση της οποίας ηγείται δεν προχωράει καλά.
Αυτό σημαίνει ότι ο εργοδότης θα πρέπει να αναγνωρίζει την προσωπικότητα του κάθε εργαζομένου, έτσι ώστε να “εκμεταλεύεται” καλύτερα τα ταλέντα του καθενός ενώ από την άλλη θα πρέπει να ξέρει ανάλογα με αυτά σε ποιά θέση θα έχει τον κατάλληλο άνθρωπο και τι ρόλο θα έχει ο καθένας από αυτούς.
Η διαχείριση των ανθρώπων είναι μία δύσκολη υπόθεση και ο εργοδότης θα πρέπει να είναι εφευρετικός, ευέλικτος, έξυπνος και να αναγνωρίζει τι είδους προσωπικότητες έχει μπροστά του κάθε φορά. Δεν είμαστε όλοι για όλα.
Υπάρχουν οι άνθρωποι που καινοτομούν, αγαπούν το brain storming, είναι αυθόρμητοι και ενθουσιώδεις και φέρνουν νέες ιδέες και νέο αέρα σε μία επιχείριση. Αν αυτούς τους κόψει κάποιος τη φόρα ή οι συνεργάτες τους τους δουν ως απειλή διότι ταράσσουν τα νερά, τότε ο εργοδότης έχει χάσει το παιχνίδι, διότι δυσκολεύεται να προχωρήσει τη δουλειά του και να την αναπτύξει εμμένοντας πάντα σε παλιές , ασφαλείς ίσως τακτικές. Υπάρχουν οι ωμοί ρεαλιστές, οι οποίοι απλά κάνουν τη δουλειά τους αλλά δεν ρισκάρουν, όμως μαθαίνουν από το παρελθόν έτσι ώστε αυτό που κάνουν να το κάνουν καλύτερα, ενώ εκτιμούν πολύ τη σταθερότητα και την καλή οργάνωση. Υπάρχουν όμως και οι καθοδηγητές, οι οποίοι δίνουν πολλή σημασία στις νέες προκλήσεις, αντιλαμβάνονται γρήγορα τις αλλαγές που συμβαίνουν γύρω τους και τι απαιτείται και στοχεύουν στην πρόοδο και την ανάπτυξη. Αυτοί οι εργαζόμενοι είναι αποφασιστικοί, καλοί εκτελεστές των προγραμμάτων τους, κατακτούν τους στόχους τους και συμπαρασύρουν θετικά τις ομάδες τους. Ένας άλλος πολύ σημαντικός τύπος εργασιακής προσωπικότητας είναι ο διαμεσολαβητικός τύπος. Η λέξη κλειδί για τις σχέσεις του με τους συναδέλφους του είναι η κατανόηση, καθώς δίνει τεράστια σημασία στην επαφή μεταξύ συναδέλφων και ενώνει τις ομάδες. Οι εργαζόμενοι αυτοί είναι διπλωμάτες, κερδίζουν την γνώμη των πολλών και γίνονται συχνά τα αγαπημένα παιδιά των εργοδοτών αν τους εμπιστευθούν.
Ο καθένας από εμάς έχει χαρακτηριστικά από όλες τις προσωπικότητες ενώ για να υπάρχει μία ισορροπία και μία καλή παραγωγικότητα και ανάπτυξη, θα πρέπει οι εργαζόμενοι μιας επιχείρισης να έχουν διαφορετικές προσωπικότητες που να μπορούν να συνυπάρχουν σε μία ομάδα. Το πιο σπουδαίο δε για τον κάθε εργοδότη, είναι να έχει ανοιχτό μυαλό και ανοιχτή καρδιά έτσι ώστε να μπορεί να αναγνωρίσει πρωταρχικά τη δική του προσωπικότητα και συμπεριφορά, έτσι ώστε στη συνέχεια να δει πως τον αντιλαμβάνονται οι άλλοι γύρω του και να αναπτύξει τις καλύτερες δυνατές συνεργασίες με τους εργαζόμενούς του, βάζοντας όρια ο ίδιος και σεβόμενος τα όρια των άλλων επίσης.
Το μέγιστο προσόν είναι η γνώση και ο επικεφαλής μίας εταιρίας θα ήταν πολύ χρήσιμο να γνωρίζει τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει καλύτερα το κάθε μέλος της ομάδας σου, είτε αυτό σημαίνει ρωτώντας τους ευθέως είτε παρατηρώντας τους προσεκτικά. Οπωσδήποτε υπάρχουν και οι τοξικοί εργοδότες αλλά και οι τοξικοί εργαζόμενοι, οι οποίοι όμως είναι αναγνωρίσιμοι από μακριά καθώς δεν έχουν ποτέ κάτι θετικό να πουν για τους άλλους, απορρίπτουν κάθετί καινούργιο ή διαφορετικό από ότι ξέρουν, γκρινιάζουν διαρκώς, μεταφέρουν τις ευθύνες στους άλλους ενώ οικειοποιούνται τη δουλειά των άλλων όταν κάτι πάει καλά, είναι μονίμως εριστικοί, υποτιμούν τις ιδέες των άλλων στις συναντήσεις των ομάδων, ενώ αποφεύγουν την ανοιχτή συζήτηση και συνήθως απομονώνουν τις ομάδες τους από το σύνολο αν είναι προϊστάμενοι.
Η εργασία λοιπόν μοιάζει με τον έρωτα και ο έρωτας όπως και η καλή δουλειά δεν κρύβονται. Η δουλειά όλων μας αντικατοπτρίζεται στον εργοδότη και ο εργοδότης αντικατοπτρίζεται στη δουλειά μας. Αγαπώ τη δουλειά μου σημαίνει θέλω να μαθαίνω όλο και περισσότερα για το αντικείμενό μου, σημαίνει αγαπώ τους συνεργάτες μου , αγαπώ τον εργοδότη μου, αγαπώ το χώρο στον οποίο βρίσκομαι και κάνω το καλύτερο δυνατό για να αναπτυχθώ ως εργαζόμενος. Και αντίστοιχα ο εργοδότης που αγαπά τη δουλειά του και θέλει την πρόοδο και την ευημερία, σημαίνει αυτόματα ότι αγαπά το νέο και το καλύτερο, αναγνωρίζει τις ευκαιρίες, αγαπά τους εργαζόμενούς του και τους εμπιστεύεται, τους αναπτύσσει και δεν τους πνίγει, έτσι ώστε να υπάρχουν υγιή όρια για μία υγιή επιχείριση.
Αγάπα τον συνάδελφο γιατί αυτός είναι ο δεύτερος σύντροφός σου μέσα στην ημέρα σου. Θα περνάτε καλύτερα και οι δύο!
Ρομαντικά όλα αυτά; Δεν νομίζω. Εσείς τι λέτε ;