Γράφει η Τόνια Πουλάκου
Παραιτείσαι γιατί φοβάσαι να κάνεις το επόμενο βήμα, φοβάσαι το άγνωστο μέχρι τώρα σε εσένα μέλλον, τρέμεις να βγεις έξω από την τόσο βολική «comfort zone», που εσύ ο ίδιος έχεις δημιουργήσει.
Παραιτείσαι γιατί δεν εμπιστεύεσαι τις ικανότητες σου, δεν εμπιστεύεσαι τις βαθύτερες επιθυμίες σου, τα θέλω σου, την εσωτερική σου δύναμη αυτή που σε καθοδηγεί έως τώρα…
Παραιτείσαι γιατί επηρεάζεσαι από το εξωτερικό σου περιβάλλον, τις «αλάνθαστες» γνώμες των άλλων για εσένα, τα «εύκολα» συμπεράσματα, τα «επιφανειακά» πρέπει της κοινωνίας…
Παραιτείσαι γιατί πιστεύεις ότι δεν αξίζεις να είσαι ο εαυτός σου και να σε αγαπούν ακριβώς γι’ αυτό που είσαι, ότι οι άλλοι δεν θα σε αποδεχτούν ολοκληρωτικά με τα ελαττώματα και τα προτερήματα σου, επειδή κάποιοι σε υποτίμησαν, σε αμφισβήτησαν και σε απόρριψαν στο παρελθόν…
Όμως, ακόμα και αν νιώθεις γύρω σου μια φυλακή και είσαι υπό καθεστώς αιχμαλωσίας των σκέψεων, των επιλογών, των συναισθημάτων, των λέξεων και των ανθρώπων, η παραίτηση δεν είναι η λύση που ψάχνεις τα βράδια πριν κοιμηθείς, λύση δεν είναι ούτε η φυγή που τόσο επιθυμείς…
Ακόμα και αν νιώθεις αβάσταχτο πόνο από τις πληγές, τις πισώπλατες μαχαιριές και τις μάχες που δίνεις καθημερινά, μην παραιτηθείς όσο και αν λυγίζεις και ασφυκτιάς…
Ακόμα και αν παραδόθηκες στις λύπες και στα βάσανα, στις ελλείψεις και τις απώλειες που οι ανθρώπινες σχέσεις προκαλούν, σε παρακαλώ μην αφεθείς και τον εαυτό σου μην δεχτείς να χάσεις μέσα σε όλα αυτά…
Ξέχασες πως είναι να ζεις, απλά δέχτηκες να υπάρχεις μηχανικά ανούσια και εξευτελιστικά για την ίδια τη ζωή…
Θυμάσαι άραγε πως είναι να ακούς την καρδιά σου μέσα στα αναφιλητά; Ανακαλείς ποτέ στο μυαλό σου την ψυχή σου να σου ψιθυρίζει «ζήσε» … «ζήσε για εσένα»…!
Μην παραιτείσαι απ’ τη ζωή…
Η παραίτηση είναι θάνατος για τη ζωή, είναι σπαραγμός, είναι θλίψη για αυτόν που δειλιάζει και δεν προσπαθεί…
Όσο και αν υποφέρεις μην επιλέγεις να παραιτηθείς, γιατί η αδράνεια, η ακινησία και η στασιμότητα νεκρώνουν το κορμί, αχρηστεύουν την πρόθεση για ζωή και αποδυναμώνουν την ψυχή…
Και αν νιώθεις ότι έχεις κουραστεί και ότι δεν έχεις άλλη δύναμη δώσε χρόνο στον εαυτό σου και άστον να εκφραστεί… άστον να σου δείξει αυτό που πραγματικά επιθυμεί…
Μην παραιτηθείς απ’ τη χαρά της ζωής…
Όταν νιώθεις μόνος μην φοβάσαι βοήθεια να ζητάς… θα εκπλαγείς από αυτούς που θα δεχτούν χωρίς αντάλαγμα να σε βοηθήσουν, να σε αγκαλιάσουν ζεστά, να φωτίσουν για λίγο τον δρόμο σου τον σκοτεινό και να σου δώσουν λύσεις που μέχρι τότε εξαιτίας της θολούρας του μυαλού σου δεν μπορούσες να σκεφτείς…
Και αν ακόμα για κάποιο λόγο δεν μπορείς να ανυψωθείς από τον φόβο της παραίτησης και της συντριβής, μην απογοητευτείς… μείνε για λίγο στη σιωπή… και πάψε να εθελοτυφλείς…
Είναι η αποδοχή όλων αυτών που πέρασες και σε σημάδεψαν που θα σε βγάλει στο φως…
Είναι η συγχώρεση του εαυτού σου που θα σε βοηθήσει να μην τον τιμωρείς…
Είναι η αποταύτιση όλων αυτών των αρνητικών καταστάσεων που θα σε οδηγήσει στο να μην νιώθεις άλλο ενοχές και τον εαυτό σου να αγαπήσεις αληθινά…
Να θυμάσαι πως γεννήθηκες για να ζεις και όχι να παραιτείσαι…
Και όπως έλεγε και ο Καμύ… «το να ζεις σημαίνει ακριβώς το να μην παραιτείσαι…»