Η Εμμονή και ο Φόβος

Μια φορά κι έναν καιρό σε μια μικρή πόλη ζούσαν η Εμμονή και ο Φόβος. Κάθε βράδυ έβγαιναν βόλτα αγκαζέ έξω από τα κλειστά σπίτια και παραμόνευαν μήπως δουν το αναμμένο φως κάποιου ανήσυχου ανθρώπου. Τότε ο Φόβος χτυπούσε με δύναμη το τζάμι και η Εμμονή άρχιζε ένα απόκοσμο τραγούδι. Ο δύστυχος άνθρωπος έκλεινε τ’αυτιά του μα αυτό τους έδινε δύναμη και στοίχειωναν το αδύναμο μυαλό του. Διασκέδαζαν έτσι κάνοντας κατάληψη σε ταλαίπωρες ψυχές.

Ένα βράδυ βγήκαν έξω για τη συνηθισμένη τους διασκέδαση. Σταμάτησαν έξω από ένα σπίτι. Στο παράθυρο φαινόταν η φιγούρα ενός ανθρώπου σκυμμένου σε κάποιο γραφείο. Κοιτούσε για λίγο γύρω του και μετά άρχιζε να γράφει πυρετωδώς. Ο Φόβος και η Εμμονή έτριβαν τα χέρια τους. Μάλλον συγγραφέας, περίπτωση ιδανική.

Ο Φόβος άρχισε να χτυπά το παράθυρο δίνοντας το ρυθμό και η Εμμονή σαν τραγουδίστρια που μπαίνει στο μέτρο ξεκίνησε δυναμικά. Ο άνθρωπος σηκώθηκε και άνοιξε το παράθυρο. Με ένα σάλτο πέρασαν γρήγορα μέσα και οι δύο. “Περάστε!” είπε. Κοιτάχτηκαν απορημένοι αφού ήταν το τελευταίο που περίμεναν ν’ ακούσουν. Η Εμμονή συνέχισε το τραγούδι της αμήχανα σαν πρωτοεμφανιζόμενη αρτίστα. Ο Φόβος αισθανόταν άβολα. Ήταν ξένο γι αυτόν, να μπαίνει σε ένα σπίτι σαν κανονικός επισκέπτης.

Ο άνθρωπος συνέχισε να γράφει σκυφτός στο γραφείο του. Πότε πότε γύριζε και τους κοίταζε. Η Εμμονή και ο Φόβος ένιωσαν κάτι που δεν είχαν ξανανιώσει. Σχεδόν ταπεινωμένοι. Τους κοίταζε με έναν εντελώς πρωτόγνωρο τρόπο. Όχι σαν απελπισμένος που εκλιπαρεί για βοήθεια μα σα ζωγράφος που παρατηρεί με προσοχή το μοντέλο του για να το αποτυπώσει με τη μεγαλύτερη ακρίβεια. Ήταν τόσο απορροφημένος από αυτό που έκανε, που ήταν σαν να αγνοούσε ποιοί είχαν μπει στο σπίτι του. Στο τέλος, έγραφε πια χωρίς να χρειάζεται να τους κοιτάζει.

Μετά από ώρα φανερά προσβεβλημένοι άνοιξαν το παράθυρο και πήδηξαν έξω. Από τότε έκαναν μια συμφωνία που την τηρούν μέχρι και σήμερα. Να μη μιλήσουν σε κανέναν για το φιάσκο που έπαθαν και να μη χάσουν ποτέ ξανά το χρόνο τους με όποιον έχει το θράσος να τους αντικρίσει και να τους αποδεχτεί.