Η ειλικρίνεια σε κάνει ξεχωριστό. Το διάβασα σε ένα κομμάτι χαρτί και πόσες σκέψεις έφερε στο νου μου αυτή η πρόταση! Διαολεμένη σκέψη, φεύγεις, έρχεσαι στο μυαλό και βασανίζεις.
Άστα, πέρασαν, μουρμουρίζω, μα αυτά δεν γυρίζουν πίσω, προσπαθούν πάντα να είναι στο προσκήνιο και να με ταράζουν. Πώς να είσαι ξεχωριστός αν είσαι ψεύτικος; Αναρωτιέμαι και χαμογελώ.
Δύσκολο να είσαι ειλικρινής; Γιατί; Τι σου φέρνει αυτή την δυσκολία;
Η ζωή περίπλοκη για σένα, προσπαθείς να τα βγάλεις πέρα με όλα τα γεγονότα που σου προσθέτουν αγωνίες. Υποπτεύομαι πως δυσκολεύεσαι να τα ξεπεράσεις.
Απλώνεις το χέρι να κρατήσεις το δικό μου, μα έχεις ένα χέρι κρύο. Δεν αισθάνομαι αυτή την σιγουριά, αυτή την ασφάλεια που περίμενα να νιώσω. Λες και μια αόρατη σκιά πλανάτε πάνω σου και συννεφιάζει το χαμόγελό μου. Μου στερείς το δικό μου χαμόγελο, το διαγράφεις από τα χείλη μου. Γρατζουνάς έτσι βαθιά μέσα μου και αφήνεις πληγές. Δεν επιδιώκεις κάποια λύση, που θα σε απαλλάξει από το να κρατάς μια στάση ψεύτικης ανεμελιάς.
Ειλικρίνεια περίμενα από σένα, μα δεν υπάρχει προθυμία να την δώσεις. Κρύβεις αισθήματα μέσα σου, ή μήπως δεν έχεις να δώσεις πια;
Αν υπάρχουν ακόμη, ελάχιστα έχουν δοθεί. Σε άλλα λημέρια, εκεί τα άφησες να λιμνάζουν και να χάνουν από την ομορφιά, την καθαρότητα. Η σιωπή σου με τρομάζει, κάνει τόση φασαρία που δεν την αντέχω πια.
Με ψέματα γεμίζεις τα κενά σου μάτια, που σταμάτησαν να σπινθηροβολούν όπως παλιά. Η ειλικρίνεια όμως να ξέρεις και μην το ξεχνάς σε κάνει ξεχωριστό. Είναι αλήθεια αυτό. Εσύ όμως την έχασες. Οι γύρω άνθρωποι είναι αμφίβολο αν είναι αληθινοί, όλοι ζουν στο ψέμα, αυτό βολεύει καλύτερα να υπεκφεύγουν, είναι το πιο ανώδυνο σε σχέση με την ειλικρίνεια.
Πόσο λυπάμαι, πόσο σε λυπάμαι και σένα, που δεν είσαι πια ξεχωριστός γιατί δεν είσαι ειλικρινής.
Μαίρη Φιλιππίδου Κατσανίδου