Η αρχή της περπατημένης

Γράφει η Βιβή Καρά

Σήμερα το πρωί βρήκα στο πλατύσκαλο, έναν μπάμπουρα. Τον σκούντηξα να σηκωθεί, μα τίποτα…

Έσκυψα και περιμάζεψα το νεκρό σώμα του, το τύλιξα σε μια χαρτοπετσέτα, μην το προλάβει η Λουλού (η γάτα) και το κανιβαλήσει. Λυπήθηκα το μικρό ζουζούνι, γιατί ήταν ένας θαμώνας του κήπου μου. 

Τι έγινε αναρωτήθηκα, μήπως τσακώθηκε και επικράτησε τελικά ο άλλος ο πιο ανοιχτόχρωμος, ο κίτρινο-μπάμπουρας;

Τον παρατηρούσα τις προηγούμενες μέρες που βουτούσε το κεφαλάκι του μέσα στα λουλούδια, (καμπανούλες) του κήπου. Ήταν ένα παχουλό μαυριδερό ζουζούνι, που παρίστανε την μελισσούλα και βουτούσε με βουλιμία σε όλα τα λουλούδια. Βουίζοντας ακατάπαυστα και με συνεχείς επιθέσεις έδιωχνε όλα τ’ άλλα ζουζούνια, που προσπαθούσαν να γευτούν, γλυκό νέκταρ από τα λουλούδια…

Ήταν όλα τους πιο μικρότερα απ’ αυτόν. Ακολουθούσε πάντα γνωστά μονοπάτια και δεν ξέφευγε από την πεπατημένη οδό. Ήταν θαμώνας στο συγκεκριμένο παρτέρι, που δεν τολμούσε να πλησιάσει κανείς… Δεν προτιμούσε τα πιο σκουρόχρωμα λουλούδια, μόνο τις λευκές καμπανούλες. Τις λάτρευε, αισθανόταν βασιλιάς και προστάτευε το βασίλειό του.

Δεν πείραζε και κανέναν, (σκέφτηκα), διεκδικούσε μόνο ένα χρώμα το λευκό και πάλευε υπεραμυνόμενος. Άδικο, άδικο μα μήπως τελικά συνετέλεσε κάποιος άλλος παράγοντας που βρέθηκε νεκρός ο μπάμπουρας;

Πρόσεξα όμως ότι επέλεξε να πεθάνει πάνω στο λευκό μάρμαρο, στο πλατύσκαλο της εισόδου. Τι κι αν έφτασε ως εκεί. Κι αν ζητούσε βοήθεια πως θα μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί μου, με ποιο τρόπο;

Ίσως να έπαθε ανακοπή, ίσως να βάρυνε το στομάχι του από το νέκταρ και έπαθε συμφόρηση. Θα το απαντήσει κανείς; Άραγε πόσο χρόνο ζωής, έχουν τα μπαμπούρια, ή αλλιώς οι σκούρκοι;

Ας μου απαντήσει, κάποιος…