5.15΄…ξημερώνει… έξω ακούω τους ήχους της βροχής να μαστιγώνουν τη γη χαράσσοντας ρυάκια νερού που με θόρυβο διασχίζουν το δρόμο..
Σηκώνομαι φορώντας τη ρόμπα μου και βγαίνω στο μπαλκόνι..
Σκοτάδι … ο μόνος ήχος είναι ο ήχος από τα λάστιχα των αυτοκινήτων που διασχίζουν τον κεντρικό δρόμο με τα νερά της βροχής..
Βαθιά ανάσα… στην εκπνοή μια λάμψη ένας κεραυνός κάπου στο βάθος προμηνύει ότι η μέρα θα είναι βροχερή…
Πάντα αγαπούσα τη βροχή.. τη θεωρούσα και τη θεωρώ λυτρωτική.. καθαρίζει… εξαγνίζει…
Ακόμα μια βαθιά ανάσα.. και ένα βήμα μπροστά έτσι ώστε οι χοντρές σταγόνες της βροχής να πέφτουν στο πρόσωπό μου και να κυλούν σα δάκρυα.. ή μήπως είναι…;
Μια εκπνοή… με ό,τι βαραίνει ..
Ένα βήμα πίσω και σκουπίζω το πρόσωπό μου..
Κοιτάω ψηλά σε ότι φαίνεται και σε ότι δεν φαίνεται… ξέρω ότι είναι εκεί και με προστατεύει..
Χαμογελώ… ο ήχος της βροχής μοιάζει με μουσική στα αυτιά μου… χαράζει…
Ένας πετεινός προσθέτει τον πρωινό χαιρετισμό του στην μέρα που ξεκινά ..
Κοιτάζω την ανατολή..ακόμα σκοτάδι.. και βροχή..
Παρόλα αυτά γνωρίζω ξέρω ότι το φως θα βγει… πάντα βγαίνει.. κάθε πρωί και διαλύει το σκοτάδι
Για αυτό το ξημέρωμα είναι η αγαπημένη μου ώρα …
Και εσύ αυτό να θυμάσαι..
Με τη βεβαιότητα που κοιτάς και γνωρίζεις ότι ο Ήλιος θα ανατείλει κάθε μέρα… και το Φως θα διαλύσει το σκοτάδι…. με αυτή τη βεβαιότητα θα Πιστεύεις ότι και τα σκοτάδια είναι μέρος της διαδικασίας και ότι Πάντα… μα Πάντα…
τα διαδέχεται το ΦΩΣ…