«Η δική μου μαγεία»
Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Όλοι έχουμε ένα σημείο αναφοράς μας, που μας αρέσει να στεκόμαστε και να κάνουμε αμέτρητες σκέψεις. Και βέβαια, δεν το έχουμε επιλέξει τυχαία. Κάποιο γεγονός μας ενώνει, κάτι δυνατό είναι αυτό που μας θυμίζει. Όπως όλοι, έτσι κι εγώ. Αν παρατηρήσεις την φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο, θα το καταλάβεις πως είναι αυτό το αγαπημένο μου μέρος. Δεν έχει σημασία το γεωγραφικό μήκος και πλάτος που βρίσκεται, σημασία έχει ότι με περιμένει κάθε χρόνο στο ίδιο, αγέραστο και γεμάτο ελπίδα σημείο της γης μου, να ακούσει τις σκέψεις μου ευλαβικά. Μια απ’ αυτές θα την μοιραστώ και μαζί σου σήμερα.
Σίγουρα έχεις ακούσει για μαγικά λυχνάρια. Ίσως και για μηχανές του χρόνου… Μαγικά βοτάνια και φίλτρα της λησμονιάς… Χμ… Ίσως και να μπερδεύτηκες λίγο τώρα. Θα καταλάβεις, όμως, παρακάτω. Στο υπόσχομαι…
Αν σε βοηθάει, κάνε εικόνα το εξής : Η στιγμή που χαζεύεις παλιές φωτογραφίες και θες να γελάσεις και να βάλεις τα κλάματα ταυτόχρονα. Που συνειδητοποιείς πως παρόλο που η ζωή σου μοιάζει στάσιμη, τελικά έχουν αλλάξει πολλά πράγματα.
Φωτογραφίες με ανθρώπους που πλέον δεν υπάρχουν στην ζωή σου. Κι όμως εκεί μοιάζατε τόσο ευτυχισμένοι… Άλλοι έφυγαν, άλλους τους έδιωξες εσύ και με άλλους απλά απομακρύνθηκες μέχρι που χάθηκες εντελώς…
Και εκεί, στο πουθενά κ το οπουδήποτε πλανάται ο νους σου, ξεφυτρώνει αυτή η αιφνίδια σκέψη…
Αν είχες την δυνατότητα να πατήσεις ένα κουμπάκι και να γύριζες πίσω στον χρόνο, θα το έκανες; Αν κάποιος σου έλεγε πως μπορείς να ταξιδέψεις στο παρελθόν και να το αλλάξεις κάνοντας άλλες επιλογές, θα το αποφάσιζες; Να μπορούσες να επέμβεις σε συγκεκριμένες στιγμές της ήδη γενόμενης ζωής σου, θα έπαιρνες το ρίσκο ;
Δύσκολη απόφαση… Δεν ξεστομίζεις γρήγορα μια θετική ή αρνητική απάντηση, και μοιάζει λογικό. Σου χρειάζεται χρόνος για να επεξεργαστεί ο εγκέφαλος σου μια τέτοια πληροφορία και να αποφασίσει να την ανακοινώσει δια στόματος. Μην βιαστείς να το ονομάσεις «σιωπή» αυτό. Γιατί η πρώτη σκέψη είναι κόμπος και κομμένη ανάσα μαζί. Κάπως έτσι, όμως, δε μιλάει η καρδιά, ε;
Οι άνθρωποι μιλάνε με την καρδιά πιο συχνά απ ‘ όσο νομίζουμε…
Λένε λόγια που μπορεί να τ’ ακούσει μονάχα όποιος ακούει με την καλοσύνη της ψυχής του και διαβάζει τις λέξεις στα μάτια. Γι’ αυτό, καμιά φορά, μην αναρωτιέσαι όταν οι άνθρωποι δεν αντιδρούν στα λόγια σου. Το «γιατί» βρίσκεται στην ψυχή σου, αλλά αυτή είναι μια άλλη πολύ μεγάλη συζήτηση που θα την κάνουμε στο μέλλον.
Τώρα, εδώ, μιλάμε για το παρελθόν…
Κι αυτό είναι ένα νήμα που πλέκεις σιγά-σιγά μόνος σου. Με στιγμές, με τις επιλογές σου, με τις σκέψεις σου και τα σενάρια σου, με τις προσδοκίες σου και τις απογοητεύσεις σου…
Ακόμα και με ό,τι καταχώρησες υποσυνείδητα ως «δεδομένο» σου, εκτιμώντας το ή απορρίπτοντάς το. Και παρόλο που και τα δύο έχουν να κάνουν με ιδιοκτησία, η διαφορά βρίσκεται στην αξία που έχει πραγματικά για σένα. Τίποτα όμως δεν είναι πραγματικά δικό σου…
Ένα μονάχα σου ανήκει κι αυτό είναι το δικαίωμα της διεκδίκησης του. Αν πλέκοντας το νήμα σου, αυτό το ξεχάσεις, τότε έχεις χάσει απλά αμαχητί.
Η διεκδίκηση έχει να κάνει άμεσα με την κτητικότητα. Και ο άνθρωπος, από την φύση του, όταν έχει πάρει μέρος στο παιχνίδι της κατάκτησης, ό,τι και να είναι αυτό που διεκδικεί- από μια ευχάριστη στιγμή, μια επιτυχία ή ακόμα κ έναν άλλον άνθρωπο, δεν παραιτείται εύκολα, ούτε το παραδίδει.
Όσο κι αν κατηγορούμε το «πριν» μας για το «τώρα» μας, καταβάθος δεν θα το αλλάζαμε. Και μιλάω καθαρά για τις δικές μας επιλογές και όχι εκείνες που έγιναν από την μοίρα. Αναφέρομαι μόνο στις πρώτες και σε ό,τι κερδίσαμε ή χάσαμε από αυτές. Το θεωρούμε ήδη κτήμα μας και η αντοχή του «αποχωρίζειν» δεν είναι όση νομίζαμε τελικά. Γιατί αυτό το «πριν» μας έκανε αυτό που είμαστε στο τώρα. Γιατί τελικά, δεν θα καταφέρουμε να αποχωριστούμε αυτό που ενώνει τα κομμάτια μας. Κι ας είναι πόνος, κι ας είναι δάκρυ, κι ας είναι αγανάκτηση. Το μυστικό είναι να μην γίνει ό,τι κρατήσεις από το παρελθόν σου, βάρος, αλλά να καταφέρεις να το μετατρέψεις σε ώθηση για ένα καλύτερο μέλλον. Κι αυτό το πετυχαίνεις, αν τελικά δεν επαναλάβεις όλα όσα σε οδήγησαν εκεί.
«Αποτύχαμε», θα μου πεις… «Και δεν θέλω να θυμάμαι, ούτε να κρατήσω τίποτα από τα περασμένα. Θα το πατήσω το κουμπάκι και τώρα πια θα ξέρω τι θα πρέπει να κάνω».
Ίσως και να ‘χεις δίκιο. ‘Ίσως κι εγώ, μπροστά σ’ αυτό το «θεωρητικό» δίλλημα, να κοντοστεκόμουν… (Βλέπεις, πως τη λέξη «θεωρητικό» την τονίζω και όχι τυχαία ούτε ειρωνικά. Την τονίζω γιατί το έζησα στην πράξη κ έχει τεράστια διαφορά, πίστεψε με. )
Η αποτυχία όμως, είναι ένα αποτέλεσμα. Δεν αντιπροσωπεύει την ζωή σου ως γεγονός.
Κανείς δεν ξεκινάει για να αποτύχει. Και μην ξεχνάς πως εκεί που αποτύχαμε, το ελάχιστο που μοιραστήκαμε κάποτε, ήταν ένα αληθινό χαμόγελο, μια στιγμή που ήμασταν στα αλήθεια ευτυχισμένοι… Κι αυτό αξίζει να υπάρχει στο νήμα που πλέξαμε ως τώρα στη ζωή μας.
Τα λάθη είναι εκείνα που μας έκαναν τον άνθρωπο που είμαστε σήμερα και που πιθανόν μας οδήγησαν στο να είμαστε πιο σωστοί, πιο δίκαιοι, πιο προσεκτικοί. Εμένα τουλάχιστον, ναι.
Γιατί χωρίς λάθη το σωστό δεν έχει καμία αξία…
Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτό το κουμπάκι και αν υπήρχε, δεν ξέρω αν πραγματικά θα το πατούσα…
Αυτό που ξέρω, όμως, θα στο πω…
Να μην το βάζεις ποτέ κάτω, δεν έχεις ιδέα πόση δύναμη μπορεί να κρύβεται μέσα στην ψυχή σου. Να έχεις πίστη στον εαυτό σου και να τον αγαπάς κάθε μέρα και πιο πολύ.
Ίσως ακούγεται εγωιστικό αλλά δεν είναι. Δεν μπορείς να δώσεις κάτι αν δεν το έχεις εσύ ο ίδιος μέσα σου, κι αν είναι σε αφθονία τότε είναι ακόμα καλύτερα. Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν θα μπορείς να το εισπράξεις καν, αφού δεν θα είσαι ποτέ σε θέση να το αναγνωρίσεις.
Μάθε να ακούς και να βλέπεις με κάθε σου αίσθηση και όχι μόνο με την όραση και την ακοή. Μάθε να διαβάζεις την σιωπή, ακόμα και την δική σου. Η σιωπή μπορεί να έχει έναν και μοναδικό τρόπο να γίνεται αντιληπτή, αλλά έχει πολλές ερμηνείες που οι άνθρωποι απαξιώνουν.
Το ότι σιωπώ, δεν σημαίνει πως δεν έχω να πω τίποτα. Το ότι μπορώ να σ’ ακούω με υπομονή δεν σημαίνει πως δεν έχω δίκιο.
Ο άνθρωπος που σωπαίνει δεν είναι πάντα απέναντι μας… Μπορεί να είναι και δίπλα μας. Το ότι δεν θες να το νιώσεις δεν αναιρεί την ύπαρξη του όμως. Ελάχιστες μοίρες διαφέρουν οι οπτικές μας γωνίες, κι όμως αυτό αρκεί για να «βλέπουμε» τον κόσμο αλλιώς…
Και αυτή η πραγματικότητα είναι κομβική και καταλυτική για όλη μας τη ζωή. Το μόνο που χρειάζεται είναι η αποδοχή της από εμάς κι αυτό για μένα είναι το μεγαλύτερο στοίχημα στη ζωή που πρέπει με πάση θυσία να κερδίζω καθημερινά.
Γι’ αυτό σου λέω…
Τι κι αν κάποια ζεστά σου χαμόγελα πάγωσαν… τι κι αν κάποιες «αληθινές» φιλίες σε πρόδωσαν… τι κι αν κάποιες «αιώνιες» αγάπες ξέφτισαν, κι ας νόμιζες πως ήταν ανεξίτηλες…
Όλα είναι στιγμές, και πολλές απ’ αυτές, η μια συνέχεια της άλλης… Μια χαρά που σε ενώνει με μια λύπη. Ένας θυμός που κάποτε σε χαιρέτησε συστήνοντας τον εαυτό του με το όνομα «αγάπη». Ένας καημός που έχει μάνα την πιο μεγάλη σου προσδοκία…
…Στιγμές…στιγμές χαραγμένες στον χρόνο…
Στα 36 μου χρόνια, σαν σήμερα, τις είδα όλες να περνούν από μπροστά μου…
Ό,τι θεωρίες και να ακούσεις, ό,τι μύθους και ιστορίες, την πραγματική απόφαση για το αν θα άλλαζες κάτι στη ζωή σου την νιώθεις στο πετσί σου την στιγμή που είσαι τόσο δα πριν να την αποχωριστείς, νομίζοντας πως παίρνεις την τελευταία σου ανάσα…
Την έζησα τούτη τη στιγμή και σε πληροφορώ καμία δεν μπορούσα να αποχωριστώ…
Πολύ ωραία είναι όλα στα λόγια…Στην πράξη όμως δεν είναι πάντα έτσι…
Γι’ αυτό, κάθε νύχτα να ευχαριστείς τον ουρανό για την ημέρα που σου χαρίστηκε και λίγο πριν το «γεια σου» της κάθε μέρας που περνάει, να θυμάσαι να αγαπάς τα λάθη σου… Γιατί αυτά είναι που σε κάνουν καλύτερο…
Και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται…
Χωρίς μαγικά λυχνάρια…χωρίς μαγικό κουμπί…
Κι αυτό είναι που πρέπει να λατρεύεις και να θεωρείς ευλογία…
Μ’ αυτά τα υλικά φτιάχνεις το «μαγικό σου φίλτρο» και την μαγεία της δικής σου ζωής…!
Για τόσο… για όσο… αρκεί κάθε σταγόνα του να σου μείνει αξέχαστη…