Τέτοιες μέρες, πάντα κάνω τις ίδιες σκέψεις… τα σχολεία άνοιξαν, τα διαβάσματα ξεκίνησαν, οι εξωσχολικές δραστηριότητες στο πρόγραμμα κι αυτές, εν ολίγοις παιδάκια και γονείς εν δράσει. Ωστόσο, ως μανούλα κι εγώ, αρχές φθινοπώρου σκέφτομαι όλες αυτές τις μητέρες που βγάζουν το ημερήσιο πρόγραμμα τής οικίας, έτοιμες ν’ αντιμετωπίσουν τα πάντα: όρθιες πάντα με την αυγή, να ετοιμάσουν το πρωινό των παιδιών και τα ρούχα, να φτιάξουν λίγο το σπίτι, να τα οδηγήσουν στο σχολείο και σα να μην πέρασε ο χρόνος, να ξεκινήσουν ένα οκτάωρο δουλειάς: πνεύμα και σώμα στη δουλειά, συναλλαγές με άλλους ανθρώπους, κι αυτή εκεί, στύλος για ν’ ακουμπήσουν όλοι.
Κι έπειτα, ο δρόμος τής επιστροφής για το σπίτι. Μαγείρεμα, διάβασμα των παιδιών, κοινωνικά, καθαριότητα, ψυχαγωγία τής οικογένειας, προετοιμασία κάποιου γλυκού ίσως, πληρωμές λογαριασμών αλλά και ψώνια.
Μανούλες…..
Και δε φτάνουν όλ’ αυτά. Προστίθεται κάτι μεγαλύτερο και βαρύτερο: οι ενοχές! Αυτές οι Ερινύες που, σα σαράκι σου τρώνε σιγά-σιγά τα σωθικά. Έπαιξα αρκετά με τα παιδιά; Γιατί με κοίταζαν μ’ αυτό το θλιμμένο βλέμμα; ήμουν εντάξει στα κοινωνικά μου; Μήπως η φίλη μου παρεξηγήθηκε που με είδε βιαστική και δε μπόρεσα να της αφιερώσω χρόνο για κουβέντα; Ο σύζυγος; Συνεχώς παραπονιέται, πως δεν έχει τον χρόνο και την προσοχή που έχει ανάγκη από την γυναίκα του…..
Καημένη μανούλα, πόσα κομμάτια να γίνεις; Ποιον να πρωτοευχαριστήσεις; Ας είναι το έργο σου ευλογημένο, αλλά και αναγνωρίσιμο από τους οικείους σου….