Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Γράμμα στην Ανιδιοτελή Αγάπη…
Νόημα της Ψυχής μου,
Ήθελα τόσο πολύ στη ζωή μου να σε συναντήσω αλλά μέχρι τώρα δεν ήρθες ποτέ.
Δεν σου θυμώνω και θα περιμένω ως και την τελευταία μου ανάσα, αλλά να…
Είναι ορισμένες στιγμές που θα ήθελα να ξέρω ότι μπορείς ν μ’ ακούσεις…
Ίσως για να έρθεις γρηγορότερα κοντά μου ή ακόμα και να σε κάνω να μη θελήσεις να βρεθούν ποτέ τα βήματα σου στη δική μου τη ζωή γιατί μπορεί τελικά να μην σε άξιζα…
Ξέρεις…
Μίλησα πολύ για σένα στους ανθρώπους κι ακόμα μιλάω…
Μπορεί να μην σε συνάντησα αλλά σε αναγνώρισα σε μένα την ίδια. Βλέπεις, μόνο έτσι έμαθα να αγαπάω. Μόνο έτσι έμαθα να δίνω…
Σε αναζήτησα όπου ένιωσα να πλησιάζει ζεστασιά στην καρδιά μου, μα ήταν λάθος μου τελικά..
Δύσκολα οι άνθρωποι σου έκαναν τόπο να περάσεις και να κάτσεις κοντά τους. Γιατί ο πόνος τους έχει τα πρωτεία και φέρνει μαζί του δώρα…
Φέρνει φροντίδα και λύπηση, και μ’ αυτά οι άνθρωποι νομίζουν ότι έχουνε αξία.
Γιατί μόνο έτσι έμαθαν να κρατούν τους άλλους ανθρώπους δίπλα τους.
Και στο όνομα σου εξευτελίζουν τάχα μου ανεκπλήρωτες στιγμές που απλά δεν έτυχε να ζήσουν…
Τίποτα δεν τυχαίνει περισσότερο από αυτό ακριβώς που θες…
Από αυτό ακριβώς που επιδιώκεις και διεκδικείς…
Δεν σε αντίκρισα απέναντι μου αλλά μίλησα για σένα όπως ακριβώς σε φανταζόμουν… Όπως ακριβώς σε ζωγράφισα με τα χαμόγελα μου κάθε φορά που σκεφτόμουν τη στιγμή που θα σε νιώσω δίπλα μου…
Αγνή… Χωρίς να περιμένω επιστροφή για τίποτα…
Απλή και διαφανή… Σαν τον αέρα… Να σε νιώθω πως ταξιδεύεις γύρω μου χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς φανταχτερά χρώματα, χωρίς επιβλητικά «θα» και «να» …
Χωρίς δεδομένα …Χωρίς ζητούμενα…
Μια διαδρομή χωρίς τέλος… Ένας αγώνας χωρίς λήξη και ηττημένους…
Μια ολόκληρη ζωή μονάχα με ανάσες…
Κομμένες, βαθιές, μα καθεμία πολύτιμη για να χτυπά η καρδιά μου στο κορμί μου…
Έτσι σ’ ανέθρεψα στα σωθικά της ψυχής μου…
Αν με ρωτήσεις το «γιατί» δεν ξέρω…
Είναι σαν την γραφή… Σαν την γραφή ενός μικρού παιδιού, που γράφει με το αριστερό του χέρι γιατί έτσι γεννήθηκε, και όσο κι αν προσπαθούν όλοι να το μάθουν να γράφει με το δεξί, δεν το κατάφεραν ποτέ…
Μόνο με τ’ αριστερό, μ’ εκείνο της καρδιάς. Μ’ εκείνο που σε αναζήτησε σε κάθε πρώτο άγγιγμα ακόμα και στο πιο ιερό, όπως εκείνο των παιδιών μου, τη στιγμή που τα γέννησα…
Να ‘ξερες πόσα πολλά είσαι για μένα…
Φωτιά και νερό μαζί…
Η θάλασσα κι η γη μου…
Η ελπίδα και ο προορισμός μου…
Σε κάθε ανάσα μου, σε κάθε βήμα μου, στη κάθε σκέψη του μυαλού μου…
Υπήρξαν στιγμές που πίστεψα πως στάθηκες μπροστά μου…
Αλλά ο κόμπος στον λαιμό μου μαρτυρούσε ότι έκανα λάθος. Ένα λάθος που δεν ήθελα να πιστέψω…
Όμως να…
Ήρθε ο καιρός που έκανα ειρήνη με το «πριν» μου. Αγκάλιασα και συμφιλιώθηκα με τα σωστά και λάθος «γενόμενα» μου. Τα αγάπησα και τα φρόντισα ώστε να βρουν κι αυτά τη δική τους γαλήνη…
Είναι άδικο να τα καταδικάζω. Δεν φταίνε εκείνα. Δεν έγιναν μόνα τους, είναι συνέπειες των δικών μου επιλογών. Και πλέον υπάρχουν για να με διδάξουν και όχι για να με κρίνουν…
Αυτό είναι μια κακιά συνήθεια των ανθρώπων. Εκείνους τους ανθρώπους τους απομάκρυνα γιατί σε βεβήλωσαν. Γιατί σε έκαναν αγκάθι μέσα μου κι είναι το μόνο που δεν σου αξίζει.
Δεν θα πάψω να πιστεύω στον ερχομό σου…
Δεν θα πάψω να σε μεγαλώνω στην ψυχή μου…
Δεν θα πάψω να μιλάω κάθε μέρα στα παιδιά μου για εσένα…
Στο υπόσχομαι, Νόημα της Ψυχής μου…
Ακόμα κι αν δεν αντικρίσω ποτέ το πρόσωπό σου, θα ξέρω ότι σου έδωσα χώρο μέσα μου να ζήσεις… Κι αυτό μου αρκεί…
Γιατί η ψυχή μου, ακόμα κι φεύγοντας, θα έχει το νόημα της…
Εσένα…