Κυριακή βράδυ καθισμένη στο καναπέ σκέφτομαι εσένα… πάλι. Το cd παίζει συντροφιά με τις σκέψεις μου, τις φτιάχνω τραγούδια δικά μου, πού δεν θα ακούσει ποτέ κανείς. Ίσως εσύ ίσως πάλι κ όχι. Μύρισε καλοκαίρι, η βραδιά ζεστή η καρδιά όμως όχι. Επιθυμεί θέλει ζητά αλλά η σιωπή απάντηση της δίνει.. Η αλήθεια εκτυφλωτική το φως της μπαίνει στα μάτια και τα πονά. Αρχίζουν να μιλάνε με το δικό τους τρόπο, με εκείνους τους καταρράκτες που είναι αγίασμα. Μετά βλέπουν καθαρά ότι εκείνη δεν θέλει να δει.
Ο καθρέφτης της ψυχής, λένε ότι είναι, καθαρίζουν, θολώνουν, μαυρίζουν, ανατέλλουν και ξανά βλέπουν ότι εκείνη θέλει να δουν… Ήθελα τόσα να μπορούσα να σού είχα πει μα δεν είπα τίποτα σώπασα. Έπνιξα τη μορφή σου μέσα μου. Αυτή μπορώ να την έχω, είναι δική μου επιλογή. Προχτές είχαμε πανσέληνο όμορφο ολόγιομο φεγγάρι. Όπως το κοιτούσα είδα το πρόσωπο σου μέσα του. Έλαμψα και σκοτείνιασα συνάμα σκέφτηκα αυτό είναι Έρωτας. Φοβήθηκα ένιωσα ότι όλη η φιλοσοφία που είχα φτιάξει, μέσα στο μυαλό μου, για να θωρακίσω την καρδιά μου καταρρίπτεται.
Είχε πονέσει πολύ και είχα πάρει την απόφαση μου τότε… να μην επιτρέψω να της συμβεί Π Ο Τ Ε ξανά. Φυλάκισα τα ματιά, το μυαλό, τα συναισθήματα τα διπλοκλείδωσα. Να μη νιώσουν για να μη ματώσουν να μη κομματιαστούν πάλι, πονάει πολύ!!! Πώς όμως να φυλακίσεις το βλέμμα που ταξιδεύει ελεύθερο. Αυτό δεν επιδέχεται λουκέτα δεν φυλακίζεται δεν εξουσιάζεται δε χειραγωγείται. Είναι ατίθασο αναρχικό έχει το δικό του νόμο, και είναι ένας μόνο ελευθερία!! Έτσι λοιπόν σαν σε αντίκρισε ήταν τόσο απλό και εύκολο για εκείνο… Ότι εγώ έφτιαχνα τόσα χρόνια, το φρούριο μου, να σπάσει όλα τα λουκέτα να ανοίξει ένα ένα όλα τα κελιά.. Να βγουν όλα αυτά που εγώ είχα καλά κλειδωμένα, ή έτσι νόμιζα, να πετάξουν ψηλά να ξεμουδιάσουν τα φτερά τους. Να εισπνεύσουν οξυγόνο και να προετοιμαστούν για να ξανά μπουν στη ζωή θέλοντας να ρισκάρουν πάλι. Αντιστάθηκα όσο μπορούσα, ή έτσι πίστευα, μάταια όμως το ταξίδι των συναισθημάτων είχε αρχίσει και όλα ήταν διαφορετικά. Τα πάντα ήταν όμορφα στο μυαλό.
Η καρδιά πετούσε ελεύθερη πια στο δικό της δρόμο και τίποτα δεν μπορούσε να την σταματήσει… Το μυαλό προσπάθησε όσο μπορούσε να την προσγειώσει τελικά παραδόθηκε κι αυτό στο πέταγμα της… Ήθελα να ζήσω μαζί σου ότι ονειρευόμουν. Ότι αισθανόμουν να στο δώσω να γεμίσω Ζωή τα ματιά σου, το βλέμμα σου με φως ελπίδας ξανά. Ήθελα να ζήσουμε μία αγάπη που δεν θα είχε τέλος μόνο αρχή. Κάθε μέρα της θα ήταν μία καινούργια αρχή. Κι όταν ο πόνος θα αγγίζει της πληγές σου και θα τις ματώνει ξανά , με ένα φιλί μου στα χείλη να σου δίνω πνοή αγάπης”το ιώδιο της ψυχής”! Οι λέξεις για σένα για ότι αισθάνομαι δεν τελειώνουν. Άλλωστε δεν έχει καμία σημασία αφού ποτέ δεν θα το μάθεις ότι Σ’ αγάπησα αληθινά…