Μήπως το παιχνίδι παίζεται αντίστροφα;
Μήπως εκεί που πηγαίνουμε για να μάθουμε και αλλά, για να γίνουμε καλύτεροι, με περισσότερες δεξιότητες, περισσότερες γνώσεις, τεχνικές, ψυχολογικές, πνευματικές, για να αναδείξουμε τον εαυτό μας.
Χρειάζεται τελικά να γίνει το αντίθετο;
Μήπως όλο το παιχνίδι παίζεται ανάποδα αγαπημένε μου;
Μήπως ακόμη και ο χρόνος δεν είναι γραμμικός όπως νομίζουμε;
Μήπως δεν γεννιέμαι και δεν πεθαίνω σε αυτό το διάστημα που ονομάζω επίγεια ζωή;
Μήπως χρειάζεται να είμαστε ταπεινοί αναγνωρίζοντας πως στ’ αλήθεια δεν γνωρίζουμε τίποτα; Ότι δεν ξέρουμε γιατί συμβαίνει, ότι συμβαίνει;
Ότι αυτή η ζωή είναι ένα σχολείο, όχι για να μάθουμε, αλλά για να ξε-μάθουμε;
Να μάθουμε αυτά που μας διδάσκονται για να μένουμε κι’ άλλο αιχμάλωτοι στην λήθη της αληθινής μας φύσης;
Μήπως καθώς μεγαλώνω και νομίζω πως χρειάζεται να ξέρω, μεγαλώνω απλά την λήθη μου, την άγνοια μου και τελικά τον εγωισμό μου;
Το εγώ πάντα γνωρίζει, πάντα θέλει να ξέρει κι’ άλλα, πάντα αναλύει, πάντα μιλάει πρώτο, πάντα θέλει να κατέχει, να είναι «κάποιος» στον κόσμο των μορφών, πάντα γελάει με τους άλλους… μα οι Ουρανοί γελάνε με την σκιά του
Μήπως όλα αυτά που έχω έρθει να μάθω, είναι όλα αυτά που χρειάζεται να ξεχάσω για να θυμηθώ την αιώνια Αθωότητα μου;
Μήπως το κωφάλαλο παιδί που βλέπω στην γειτονιά μου που δεν κάνει κρίσεις είναι πιο ευτυχισμένο από το δικό μου το κεφάλι;
«Μακάριοι οι Πτωχοί τω Πνεύματι» Είπε….
Πόσοι Τον άκουσαν… πόσοι τον πίστεψαν και πόσοι το θυμούνται;;
Ας θυμηθώ σήμερα και κάθε σήμερα να χαμηλώνω το κεφάλι μου.
Και κάθε φορά που νομίζω πως ξέρω κάτι, και αν με δείτε να υπερηφανεύομαι πως γνωρίζω, μην γελάσετε μαζί μου σιωπηρά και κρυφά.
Θυμήστε μου…την αλήθεια…
Γιατί ακόμη και στον Παράδεισο… δεν πηγαίνει κανείς μόνος.