Γυναίκα μόνη…
Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Τι ;
Εντύπωση σου κάνει;
Οκ… Πολλά τα θηλυκά εκεί έξω αλλά δεν είναι όλα ίδια ξέρεις. Ποτέ δεν ήταν εξάλλου. Σε καμία εποχή και σε κανένα παράλληλο σύμπαν. Υπάρχουν κοριτσάκια, που ακόμα πλάθονται και ψάχνουν τι είδος γυναίκας θέλουν να είναι στη ζωή τους. Υπάρχουν θηλυκά που έχασαν, γιατί ισοπεδώθηκε, κάθε γυναικεία φύση τους επειδή ήταν άτυχα στη ζωή τους.
Υπάρχουν πολλές γυναίκες που δεν χρειάζεται να στις εξιστορήσω. Κοίταξε απλά γύρω σου και θα τις συναντήσεις και μόνος σου χωρίς τις απαραίτητες συστάσεις.
Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι γυναίκες, οι απλησίαστες.
Θεριά ανήμερα. Γυναίκες αγρίμια.
Εκείνες που δεν μπορούν να ανήκουν σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό τους.
Οι γεννημένες να είναι μόνες. Αυτό είναι το αστέρι τους που λένε.
Εκείνες που τις κοιτάς και ή θα σε τρομάξουν ή θα σε κάνουν να απορήσεις. Τι να έχουν, άραγε, ανάγκη, τούτες οι γυναίκες; Τι τις γεμίζει; Για το τι αναζητούν ούτε λόγος, αφού η αίσθηση που έχεις για εκείνες είναι πως ίσως και να τα έχουν όλα πλέον.
Ελάχιστοι άνθρωποι θα σταθούν να ρίξουν μια δεύτερη ματιά. Θες από φόβο, θες από αδιαφορία, θες ακόμα κι από δειλία… πάντα θα είναι ελάχιστοι. Είναι, βλέπεις, γενναία η απόφαση να πλησιάσεις μια τέτοια γυναίκα χωρίς καν να μπορείς να ξεχωρίσεις τι ακριβώς να της προσφέρεις.
Είναι μεγάλο το ρίσκο, να προσπαθήσεις να μπεις στο μυαλό της.
Γιατί αν θέλεις να την κατακτήσεις,
αυτή είναι η αρχή μιας και από κει περνάει ο δρόμος για την καρδιά της.
Δύσκολο ναι, ακατόρθωτο όχι…
Όταν φτάσει μια γυναίκα να είναι μόνη, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί…όχι πια…
Αυτή η μοναξιά δεν είναι σαν και τις άλλες όμως.
Δεν μοιάζει σε καμιά από εκείνες που σε φυλακίζουν και σε πονάνε καθημερινά.
Όχι…
Τούτη η μοναξιά είναι μια γαλήνια θάλασσα που ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι ο χτύπος της καρδιάς αυτού του θηλυκού…
…Είναι οι σταθερές της ανάσες, βαθιές και καθάριες…
…Είναι ο ήχος στα χείλη της απ’ το θαρραλέο χαμόγελο της που σκάει χωρίς να δειλιάζει πια…
…Είναι τα γυμνά της πόδια που νιώθουν το πάτωμα χωρίς να πονάνε και χωρίς να λυγίζουν…
Αν τύχει, ποτέ σου, και συναντήσεις μια μόνη γυναίκα…
…Nα την σέβεσαι…
…Να την αγαπάς και να την προσέχεις…
…Όχι επειδή το έχει ανάγκη…
… Έμαθε μόνη της να τα προσφέρει όλα απλόχερα στον εαυτό της γιατί κανένας δεν μπήκε ποτέ στον πραγματικό κόπο…
…Να ‘σαι σίγουρος όμως πως ό,τι κι αν δώσεις θα στο επιστρέψει διπλά και τρίδιπλα γιατί έμαθε να δίνει χωρίς δεύτερη σκέψη…
…Χωρίς δεύτερη σκέψη…
…Πολλά τα λάθη σ’ αυτό το «μάθημα» να ξέρεις…
Κι αν νομίζεις πως αυτό που βλέπεις στα μάτια της είναι θλίψη για όσα πέρασε, σου λέω απλά ξανασκέψου το γιατί δεν είναι έτσι…
Είναι η ελπίδα μ’ άλλα χρώματα…
Είναι η ασφάλεια που έχτισε για την ίδια αλλά και για σένα…
Για να μπορείς κι εσύ να ζήσεις εκεί, αν το επιλέξεις βέβαια
Τα κλειδιά βρίσκονται μπροστά σου. Βαριά, ασήκωτα και σκουριασμένα…
Βρες το σωστό κι άνοιξε προσεκτικά…
Τώρα το τι θα συναντήσεις εγώ δεν μπορώ να σου το πω…
Εσύ θα διαλέξεις…
Μπορεί έναν άγγελο, μπορεί κι έναν δαίμονα…
Όποιον ξυπνήσεις, αυτός και θα σε περιμένει…
