Ο χειμώνας βαρύς αλλόκοτος πονούσε το δέρμα μου κάθε που ο αέρας ακουμπούσε τα μάγουλά μου. Το τζάκι έκαιγε μέρες και η φωτιά με μια μανία έφηβης ερωτευμένης, έσκαγε επάνω στην λευκή φλοκάτη. Πώς να ζεστάνεις τόση μοναξιά, πώς να γιατρέψεις ένα σώμα τόσο καιρό μακριά από μια αγκαλιά. Κουλουριασμένη στην κουβέρτα μου άκουγα ξανά και ξανά το spring waltz, παρακαλώντας την άνοιξη να ‘ρθει έστω στην καρδιά μου, μα κρατούσα το χρόνο κολλημένο σε ένα αύριο που δεν κατάφερνα να φέρω ακόμη στη ζωή μου…
Μήνυμα στο κινητό! Επιτέλους! Μέρες με κοιτάζει σιωπηλό να το γεμίζω σκέψεις σε λόγια. Ώπα! Ο Μάριος, έρχεται Ελλάδα σήμερα το απόγευμα! Παλιόπαιδο, πάντα της τελευταίας στιγμής! Την ζωή του όλη την χρωστά στην δύναμη της τελευταίας στιγμής! Εκείνη που, αντί να φύγει μόνιμα για δουλειά έτοιμη κι όπως την ήθελε Αμερική, προτίμησε να μπαρκάρει επειδή και μόνο αγαπούσε τη θάλασσα και τα ταξίδια!
Το αεροπλάνο της πτήσης που έχασε έπεσε! Το έπαιζαν για ημέρες τα κανάλια…
Πετάγομαι μεμιάς πανικόβλητη! Τι μαγειρεύουν στον καλύτερο φίλο τους που έχει να πατήσει το πόδι του σε ελληνικό έδαφος χρόνια; Να νιώσει σπιτικό, μαμά, γιαγιά, οικογένεια! Ορφάνεψε από πατέρα μικρός, μαζί μεγαλώσαμε, σαν αδέρφια! Η μαμά του έφυγε κι εκείνη πριν από τρία χρόνια. Έφυγε κι εκείνος μετά την κηδεία και πίστευα πως δεν θα ξαναγύριζε…
Μμμ ο χειμώνας θέλει ζεστό, πλούσιο, χορταστικό φαγητό! Ίσως και λιγάκι βαρύ!Θα φτιάξω γιουβαρελάκια αυγολέμονο!
Παίρνω τον κιμά, τρίβω το κρεμμύδι, βάζω αλάτι πιπέρι, το ρύζι, λίγο λάδι και πλάθω σε μπαλίτσες! Δεν έχω άνηθο αλλά δεν πειράζει! Πού να βγαίνεις έξω με αυτό το κρύο; Άλλωστε ο άνηθος δεν αρέσει σε όλους κι ο Μάριος δεν φημίζεται για την αγάπη του στις πρασινάδες! Άρα, άνηθος προαιρετικός! Τα βάζω στην κατσαρόλα, βάζω νερό μέχρι την μέση της κατσαρόλας και τα βράζω με τον χυμό ενός λεμονιού και μια γεμάτη κουτάλια βούτυρο φρέσκο!
“Μυστικό για απαλό, βελούδινο αυγολέμονο! Μη βράζετε τα γιουβαρελάκια με λάδι, σοβαρός κίνδυνος να κόψει όταν βάλετε το αυγολέμονο!”
Μη με ρωτήσετε γιατί μα το ‘χω δοκιμάσει και έτσι και αλλιώς! Και τελικά… η γιαγιά η Κατίνα δεν έβαζε ποτέ λάδι για να βράσει τα γιουβαρελάκια κι αυτό είναι η πιο σοβαρή τεκμηρίωση! Αφού βράσουν λοιπόν, κατεβάζω το μάτι στο ένα. Βάζω τα αυγά και το κορν φλάουρ και τα χτυπάω με το σύρμα μέχρι το μείγμα να μην έχει κόμπους. Έφτασε η ώρα του λεμονιού! Η πιο σημαντική στιγμή του αυγολέμονου!
Το τελευταίο πράγμα που θέλω να μου συμβεί σήμερα, είναι να σμπολιάσει το αυγολέμονο, ούτε και σε εσένα φαντάζομαι! Λοιπόν, όταν ρίχνεις το λεμόνι και ειδικά τη στιγμή που φουσκώνει και λες πάει, αυτό ήταν, το ‘χασα το παιχνίδι, δεν θα φάμε σήμερα, εκείνη τη στιγμή δεν πρέπει να σταματήσεις να χτυπάς το μείγμα, μέχρι να γίνει σα νερό!
Έτοιμο! Φιου! Άψογο και σήμερα! Αχ! Μάριε τι φτιάχνω για εσένα!
Παίρνω μια μια κουτάλια από την κατσαρόλα και τις βάζω σιγά σιγά στο αυγολέμονο γεμίζοντας το σκεύος με το ζουμί από τα γιουβαρελάκια, πάντα ανακατεύοντας!
Τώρα, το αυγολέμονο είναι έτοιμο να μπει στην κατσαρόλα! Το βάζω και σηκώνω με καμπυλωτές κινήσεις την κατσαρόλα συχνά, για να το ανακατέψω! Ανακατεύεται ομοιόμορφα με τον τρόπο αυτό! Αφήνω την κατσαρόλα, στο μάτι σε χαμηλή φωτιά, για δυο τρία λεπτά και έτοιμο το φαγάκι μας!
Το πιο κατάλληλο κρασάκι για εμάς είναι το γλυκό “Σαμιώτικο” και πάντα υπάρχει στην κάβα μου!
Το κουδούνι χτυπά! Η καρδιά μου σείεται από χαρά! Τα μάτια μας γέφυρες που ένωναν όλες τις αναμνήσεις της ζωής μας, την στιγμή εκείνη! Εγώ κι εκείνος παιδιά στην αλάνα κάτω από τον ζεστό ήλιο, εκείνος κι εγώ μαθητούδια στα διπλανά θρανία, εγώ κι εκείνος αγκαλιά στον καναπέ να βλέπουμε τις γέφυρες του Μάντισον και τα χαρτομάντιλα να πηγαινοέρχονται, εκείνος κι εγώ, εγώ κι εκείνος όλα και πάντα μαζί!
Πόσο μου είχε λείψει αυτό το μαζί! Κρατηθήκαμε αγκαλιά ώρες όρθιοι χωρίς να πούμε κουβέντα!
Πού είσαι εσύ, μου λέει;
Εγώ πού είμαι; Εσύ, χαμένος με κομμένες επικοινωνίες, μήνες είχες να στείλεις έστω ένα mail! Γιατί;
Δεν πήρα ποτέ απάντηση από εκείνο το γιατί…
Φάγαμε σιωπηλοί, επιτρέποντας στο γλυκό κρασί να γλυκάνει τις σκέψεις μας και την πικρία που άφηνε εκείνο το γιατί…
Ίσως επειδή και οι δυο μας γνωρίζαμε πως η απάντηση ήταν βαθιά κρυμμένη στις καρδιές μας!
Ίσως επειδή εκείνο το γιατί να ήτανε το σ’ αγαπώ που δεν τολμήσαμε ποτέ να εκμυστηρευτούμε ο ένας στον άλλον…
Ίσως…
Για τα γιουβαρελάκια
- 1 κιλό κιμάς
- 1 μεγάλο κρεμμύδι
- Μισή κούπα ρύζι νυχάκι
- 2-3 κουταλιές σούπας λάδι
- Χυμός ενός λεμονιού
- 1 κουτάλια γεμάτη σούπας βούτυρο φρέσκο (βάζω Νάξου για πιο πλούσια γεύση)
- Αλάτι, πιπέρι
Για το αυγολέμονο
- 3 αυγά
- 5 κουταλιές σούπας κουρν φλάουρ
- 3 λεμόνια