Εντάξει… να συμφωνήσουμε πρωτίστως ότι είσαι άνθρωπος γλυκιά μου; Ωραία. Ήρθε το καλοκαίρι, θαυμάσαμε τα παιδάκια μας στην γιορτή του σχολείου ή τον βρεφονηπιακό να φωνάζουν με τις γλυκιές φωνούλες τους “Καλό καλοκαίρι”, και φουσκώσαμε από περηφάνια, λίγο τα ματάκια βουρκώσανε, λίγο η καρδιά φτερούγισε που τα βλέπουμε να μεγαλώνουν, αλλά ουδέν κακό αμιγές καλού..και τούμπαλιν! Τώρα είμαστε όλοι μαζί στο σπίτι και αν έχεις και πάνω από ένα παιδάκι-ζωή να’χουν- νιώθεις έναν κλοιό να στενεύει γύρω σου, ιδίως όταν λαμβάνει χώρα αυτός ο υπέροχος συγχρονισμός! Μαζί κλαίνε, μαζί φωνάζουν, μαζί ουρλιάζουν, μαζί πεινάνε, και το σπίτι ουρλιάζει για καθαριότητα ή έστω ένα απλό συγύρισμα, και εσύ νιώθεις το χαμόγελο να σβήνει από τα χείλη σου και την θέση του να παίρνει μία έκφραση εγκληματικής διάνοιας!!!
Γκουσσσφραμπά.. όπως λέει και ο φίλος μας o Jack Nickolson! Δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέσαι επειδή χάνεις κάποιες φορές την υπομονή σου, είναι φυσιολογικό!!! Επειδή έγινες μαμά αυτό δεν σημαίνει ότι κατάπιες ατελείωτες ποσότητες παραισθησιογόνων μανιταριών για να τα βλέπεις όλα πολύχρωμα με χαρούμενους μονόκερους! Θα σπάσουν τα νευράκια φίλη μου! Και επειδή την έχω την εμπειρία θα σου προτείνω κάποια πράγματα που πιάνουν σε εμένα.
Αποχώρηση από τον χώρο!
Ναι, ναι! Κλασσικά εικονογραφημένα! Βγαίνω για μερικά λεπτά από το δωμάτιο και μπαίνω σε έναν άλλον χώρο- αφού εννοείται πρώτα είμαι σίγουρη για την ασφάλεια των παιδιών( κλεισμένες μπαλκονόπορτες, κρυμμένα αιχμηρά αντικείμενα και τα συναφή.) Προτιμώ να αφήσω το παιδί να κλαίει για 2 λεπτά και να δει μία χαμογελαστή μαμά αφού μαζέψει τα κουράγια της παρά να βλέπει ένα συνοφρυωμένο πρόσωπο και μια άγρια φωνή (όχι ότι δεν έχει γίνει και αυτό, σπανίως αλλά έχει γίνει). Ο μεγάλος πάει λίγο στο δωμάτιό του και εγώ μπαίνω στο μπάνιο για 2-3 λεπτά ,ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου, κλείνω τα μάτια μου και συγκεντρώνομαι. Φοράω το καλύτερο χαμόγελο που μπορώ και βγαίνω.
Απασχόληση μέχρι να ολοκληρώσω την εργασία.
Εδώ ξέρω ότι κάποιες θα διαφωνήσουν μαζί μου αλλά εμένα με έχει βολέψει. Όταν θέλω να κάνω μία δουλειά που ξέρω ότι θα μου πάρει χρόνο, όπως το να καθαρίσω τον νεροχύτη, βάζω στον μεγάλο στον υπολογιστή να δει μία ταινία που του αρέσει ή τον αφήνω με ρολόι να δει κάποια βιντεάκια παιδικά στο ίντερνετ. Έχω τον μπεμπούλη δίπλα μου και κάθε 5 λεπτά τσεκάρω τον Ορφέα. Και εκείνος απασχολείται και εγώ κάνω με ηρεμία την δουλειά μου.
Φροντίζω ο μεγάλος ο γιος να απασχολείται και εκείνος με κάτι δημιουργικό
Φροντίζω να έχω κάποια δημιουργική ασχολία.
Κανένας δεν είπε ότι είναι εύκολο να έχει 2 παιδιά ή έστω και ένα μέσα στο σπίτι. Συνεχώς χρειάζονται την προσοχή σου και ακόμα και αν δεν την χρειάζονται κάποιες φορές την απαιτούν. Την μία φορά θέλουν φαγητό, την άλλη τουαλέτα, την άλλη κάτι δεν δουλεύει και εσύ πρέπει να το παίξεις Μπομπ ο μάστορας, και κάποιες άλλες φορές απλά θέλουν παρεούλα από την μαμά τους, να περάσουν όμορφο χρόνο μαζί! Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι αφιερώνεις όλο τον χρόνο σου να τρέχεις για εκείνα και το σπίτι-κάτι που είναι λογικό- Για αυτόν τον λόγο κάποια στιγμή της μέρας φτάνω στα όριά μου. Δεν είναι έγκλημα να θέλω χρόνο και για μένα. Για αυτό έχω φροντίσει κάποια ώρα να κάθομαι να κάνω κάτι που μου αρέσει. Φροντίζω ο μεγάλος ο γιος να απασχολείται και εκείνος με κάτι δημιουργικό που του αρέσει και την ίδια ώρα κοιμίζω τον μπεμπούλη. Αν δεν έχω καταφέρει να το κάνω κατά τις πρωινές ώρες το κάνω όταν έρθει ο μπαμπάς μας. Τα κρατάει για την ώρα που χρειάζομαι (συνήθως καμιά ωρίτσα και κάτι) . Έτσι παραμένω όσο πιο ήρεμη γίνεται ακόμα και σε δύσκολες καταστάσεις.
Ο έξω κόσμος είναι γεμάτος ερεθίσματα.
Πάντα θα έχουμε δουλειές να κάνουμε έξω. Να πάμε να ψωνίσουμε στην αγορά ή να πληρώσουμε κάποιον λογαριασμό, πάντα κάτι θα υπάρχει να κάνουμε. Στη αρχή φοβόμουν να βγω έξω με 2 παιδιά αλλά μάζεψα τα κουράγια μου και το έκανα, η πρώτη φορά θέλει κουράγιο. Όσο εκνευρισμό και να έχει ο μεγάλος μου και γκρίνια ο μικρός όταν βγούμε έξω όλοι ηρεμούμε. Τα χρωματικά και ηχητικά ερεθίσματα τον κουράζουν τον μικρό και κοιμάται και όσο αφορά τον μεγάλο, το βλέπει σαν βόλτα. Πάντα κάνουμε μία στάση στο φαρμακείο να πάρουμε ένα γλυφιτζούρι (αυτό χωρίς ζάχαρη με χυμό φρούτων). Με τον μεγάλο βρίσκουμε παιχνίδια και κάνουμε στον δρόμο, όπως να τον βάζω να μου περιγράφει πράγματα και άλλα παιχνιδάκια που σκαρφίζομαι εκείνη την στιγμή για να τον απασχολώ. Έεε παίρνω και τον αγαπημένο μου καφέ για τον δρόμο! Το τερπνόν μετά του ωφελίμου!!
Η ώρα της μαγειρικής.
Το γνωστό κόλπο. Και ποίος δεν ευχαριστιέται να παίζει στην κουζίνα…όταν δεν είσαι υποχρεωμένος να μαγειρέψεις και το κάνεις προς τέρψη των αισθήσεών σου είναι πάντα ένα ωραίο δημιουργικό παιχνίδι. Πόσο μάλλον για ένα παιδί. Είναι και εξαιρετικά εκπαιδευτικό, καθώς το παιδί μαθαίνει μυρωδιές, υφές, γεύσεις. Με τον γιο μου τον μεγάλο μυρίζουμε όλα τα μπαχαρικά και μαθαίνουμε τα ονόματα. Ανεβαίνει σε ένα δίσκαλο που έχω και ως ένας άλλος Πετρετζίκης, ανακατεύει, ρίχνει αλάτι, δοκιμάζει, αναμιγνύει τα υλικά και το αγαπημένο του; “μαμά τί βοτανάκι θα ρίξουμε εδώ;” χαχαχα!!! και φυσικά κλέβουμε και μια γλυψιά από το μπολ του μίξερ όταν φτιάχνουμε κέικ.
Η καθαριότητα του σπιτιού
Αυτό που θα σου πω ισχύει στην περίπτωση που είσαι μία μέση φυσιολογική γυναίκα…εκτός και αν έχεις οικιακή βοηθό ή το σπίτι σου το φωτογραφίζεις καθημερινά για περιοδικό ηλεκτρονικό ή μη. ΔΕΝ πειράζει να υπάρχει ακαταστασία στο σπίτι και να είσαι σίγουρη πως όποιος δικός σου άνθρωπος και αν έρθει ΔΕΝ θα σε παρεξηγήσει (ιδίως αν έχει παιδιά). Τώρα που δεν έχει σχολείο ο μικρός θυμάται να παίξει με όλα τα παιχνίδια του, καταλαβαίνεις. Έχω και σκύλο μέσα στο σπίτι και δεν έχω μονοκατοικία….ένα ημίαιμο λυκόσκυλο. Είναι μέλος της οικογένειας και όπως ανέχομαι τα κουσούρια κάθε μέλους του σπιτιού έτσι ανέχομαι και την τρίχα. Σκουπίζω κάθε μέρα και φροντίζω να έχω μία βασική καθαριότητα έτσι ώστε να μην κινδυνεύουμε από λοιμώξεις και βρώμα. Έχω απολυμαντικά και περνάω τις επιφάνειες, δεν αφήνω άπλυτα στον νεροχύτη και φροντίζω να είναι καθαρό το μπάνιο για ευνόητους λόγους. Όσο όμως και να προσπαθώ το σπίτι δεν μπορεί να μείνει συγυρισμένο…οπότε έπαψα να τρελαίνομαι. Όταν προσπαθείς και προσπαθείς να κρατήσεις έναν χώρο έτσι όπως τον φαντάζεσαι και ιδίως όταν δεν έχεις και βοήθεια από πουθενά, δεν τα καταφέρνεις και σου σπάνε τα νεύρα. Οπότε… χαλάρωσα και το πήρα απόφαση. Αυτοί που θα παρεξηγηθούν σίγουρα δεν με αγαπάνε, σίγουρα έχουν βοήθεια και μιλούν εκ του ασφαλούς, σίγουρα δεν θα έχουν παιδιά ή απλά είναι ψυχαναγκαστικοί και καταλήγουν να τσακώνονται με τα παιδιά τους ολημερίς και ολονυχτίς. Προτιμώ να παίζω με τα παιδιά μου στο σαλόνι και να υπάρχουν διάσπαρτα πράγματα και παιχνίδια στον χώρο (που θα μου πάρει 5 λεπτά να τα βάλω στην θέση τους το βράδυ με τον μπαμπά) ή έναν λεκέ απο νερομπογιά στο πάτωμα, παρά να φωνάζω συνεχώς στο 4χρονο να προσέχει και να μην παίζει!!!!! Και αυτό με μέτρο όμως ,δεν αφήνω τον γιό μου να κάνει εμπόλεμη ζώνη το σπίτι και πάντα τον βάζω να με βοηθάει να μαζέψω.Προσωπική ,ταπεινή μου άποψη.
Λοιπόν αυτά είναι κάποια από τα πράγματα που προσπαθώ να κάνω για να κατευνάζω τα πνεύματα. Μυαλό απασχολημένο, ψυχή γεμάτη. Αυτά είναι κάποια πράγματα που με βοηθούν και κάθε μέρα εφευρίσκω κι άλλα. Το ζητούμενο είναι η μαμά να είναι όσο ήρεμη γίνεται. Είναι σημαντικό να είμαστε χαρούμενες και γεμάτες. Δεν είναι κάθε μέρα ίδια και σίγουρα θα υπάρξουν μέρες που τίποτα από αυτά που θέλουμε να εφαρμόσουμε δεν θα πιάνει.. τότε θυμάμαι πάντα την αλλαγή χώρου, έστω για 2 λεπτά. Τα κοιτάω και προσπαθώ να ανακαλέσω στην μνήμη μου κάποια τρυφερή στιγμή μαζί τους και αμέσως ηρεμώ.
Κάνε κουράγιο και να θυμάσαι ότι είναι φυσιολογικό να χάνεις την ψυχραιμία σου και την υπομονή σου…είσαι άνθρωπος! Επίσης να θυμάσαι ότι ακριβώς επειδή είσαι το ίδιο άνθρωπος με τους υπόλοιπους πρέπει να σε φροντίζεις όπως κάνεις και με τους άλλους. Για να μπορούμε να είμαστε καλές και με τους ανθρώπους που λατρεύουμε όπως τα παιδιά μας!
Το παρών άρθρο δημοσιεύθηκε στο openmommy, αλλά από αρθρογράφο που ανήκει στο δυναμικό των Χρονογραφημάτων.
