Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Για Έναν Έρωτα …
Αν σκεφτεί κανείς την πορεία της ζωής του θα παρατηρήσει πως όσους έρωτες κι αν συνάντησε κανένας δεν ήταν ίδιος.Έρωτες σφοδροί, έρωτες καταστροφικοί, έρωτες βουτηγμένοι στο πάθος, έρωτες που κατέληξαν σε αγάπη και βέβαια δεν θα παραλείψω εκείνους που δεν έκλεισαν ποτέ τον κύκλο τους, τους ανεκπλήρωτους. Χίλιοι δυο έρωτες με χίλια δυο πρόσωπα, κι όμως ο ένας πρωταγωνιστής έμενε πάντα ο ίδιος , κι αυτός ήσουν εσύ. Κάθε σου πλευρά μέσα στον κάθε σου έρωτα είναι ένα κομμάτι του εαυτού σου. Είναι αυτό που ξύπνησε ο συμπρωταγωνιστής σου σε σένα.
Πως δένονται οι άνθρωποι, αλήθεια ;
Και τι είναι αυτό που τους λύνει τελικά ;
Πολλά θα ακούσεις κι άλλα τόσα θα βρεις να πεις και να σκεφτείς αλλά τελικά αν φτάσεις στην εκ βαθέων παραδοχή σου θα δεις την πραγματικότητα. Στη μοιρασιά είναι το θέμα…
Γιατί, βλέπεις, υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν παίρνοντας και εκείνοι που παίρνουν δίνοντας. Δυο ίδιες λέξεις τοποθετημένες αντίστροφα στα γραμματικά φαινόμενα στα οποία ανήκουν, κι όμως αλλάζουν το νόημα μιας ολόκληρης ζωής.
Στον έρωτα όμως δεν μιλάμε για μια ζωή, αλλά για δύο…
Κι όταν η μια δίνει αφού πάρει κ η άλλη παίρνει και μετά δίνει, τότε μιλάμε για δυο «δοχεία» που δεν μπορούν να συγκοινωνήσουν.
Ένα τραγικό λάθος, κατ’ εμέ, που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι είναι που πιστεύουμε πως θα πάρουμε από εκεί που δίνουμε. Σίγουρα για να μπορούμε να δώσουμε ένα συναίσθημα σε έναν άλλον άνθρωπο θα πρέπει πρώτα να το έχουμε εισπράξει, να το έχουμε βιώσει.
Αυτό ισχύει και για τα θετικά αλλά και για τα αρνητικά συναισθήματα, αν και τα δεύτερα είναι εκείνα που επιστρέφονται συνήθως με μεγαλύτερη ευκολία, και μάλιστα πιο έντονα δυστυχώς.
Αυτό δεν σημαίνει όμως πως θα πάρουμε από τον ίδιο άνθρωπο που προσφέραμε. Δεν είμαστε γεννημένοι όλοι οι άνθρωποι με την ίδια δυναμική .
Αν δεν αγαπήσεις την συναισθηματική διαφορετικότητα σου κι αν δεν μάθεις να μοιράζεσαι όσα νιώθεις, τον έρωτα στην αυθεντική του μορφή δεν θα τον γνωρίσεις ποτέ.
Θα παραλείψεις τα χέρια σου από δαύτον, δε λέω, αλλά την πραγματική υπόσταση του δεν θα την νιώσεις στο πετσί σου.
Έρωτας και στεγανά δεν συμβαδίζουν.
Στον έρωτα βουτάς σαν να είναι η άβυσσος. Ζεις σε ένα σκοτάδι που υπάρχει μόνο για δυο και, χωρίς να βλέπεις, ξέρεις ότι εκεί είναι η φωτιά σου και η θάλασσα μαζί, που μακριά τους δεν μπορείς.
Δεν σε νοιάζει αν καείς, δεν σε νοιάζει αν πνιγείς…
Μες στον φόβο της απώλειας του εαυτού σου, εσύ παραδίνεσαι για μια ηδονή που ξεπερνάει τις σάρκες και γίνεται ανάσα…
Τρέφεσαι από αυτό και δίχως του θαρρείς πως δεν θα ζήσεις…
Σου ακούγεται παράλογο ε; Είναι…
Και πολύ οξύμωρο, θα σκεφτείς… Και όντως έτσι είναι…
Η λογική απουσιάζει και έτσι πρέπει αν θες να τον ζήσεις σε όλο του το μεγαλείο.
Γιατί τον έρωτα αν προσπαθήσεις να τον εκλογικεύσεις και το καταφέρεις, τον έχασες για πάντα καλέ μου φίλε…
Απλά πριν αποφασίσεις να τον καλοδεχτείς, να ξέρεις ποιο κομμάτι του τωρινού εαυτού σου είσαι διατεθειμένος να αποχωριστείς και πώς θα καλωσορίσεις το καινούριο αποτύπωμά του πάνω σου..
Ζήσε τον…άνευ όρων και άνευ λογικής…
Με κομμένη ανάσα φτάσε στα όρια σου…
Για έναν Αληθινό Έρωτα…
