Άραγε πόσο παράξενη είναι η ζωή που πράγματα που έζησες, τα ξαναζείς με διαφορετικούς χαρακτήρες; Λόγια που ειπώθηκαν με τον ίδιο τρόπο, ακούστηκαν από διαφορετικά χείλη που έβγαζαν και βγάζουν το ίδιο συναίσθημα. Η νύχτα, έχει το χάρισμα να παίρνει αυτά τα λόγια και αυτά τα συναισθήματα και να τα διαχωρίζει σε άστρα.
Πραγματικά είναι κάτι υπέροχο να μπορείς να τα χαζεύεις όλα αυτά στον ουρανό. Το άσχημο είναι να τα χαζεύεις για άλλη μια φορά μόνος, στο ίδιο σημείο με θέα την θάλασσα να σε καλεί για την φυγή σου. Λίγοι είναι οι άνθρωποι που μπορούν να καταλάβουν τους άλλους. Και μετρημένοι στα δάκτυλα αυτοί, που αυτό που νιώθουν το κρατάνε μέσα τους για πάντα. Τι όμορφη που είναι η αγάπη μέσα από τα βιβλία και τις ιστορίες!
Πόσο δύσκολα όμως κρατιέται στην ζωή; Η θάλασσα όπως πριν καιρό με καλεί να την ακολουθήσω, γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει τη σημασία των λέξεων που αντηχούν στην καρδιά του άλλου. Από το βιβλίο «ένα παιδί μετράει τα άστρα», ήθελα πάντα να κρατήσω αυτό το παιδί. Όχι για την αγνότητα του αλλά για την ειλικρίνεια και την ζεστασιά που έδινε απλόχερα ακόμα και μέσα από τα μάτια του. Αυτός ο κόσμος όμως δεν είναι για παιδιά. Στο δάκρυ του παιδιού, καιρός είναι να μπει ένα τέλος.
Αυτό που κρατάω, είναι μόνο τα αστέρια γιατί αυτή τη βραδιά μπορούν να μου χαρίσουν ένα συγκεκριμένο. Τον αντίζηλο του βορεινού αστεριού που εγώ του είχα δώσει ένα άλλο όνομα από το κανονικό του. Γαλανό μου αστέρι πήρες μορφή, σε ένιωσα και θες να μου ξαναφύγεις. Και αυτό είναι που με πικραίνει.
Εύχομαι το ξημέρωμα να μην με βρει πάλι στη θάλασσα. Να αναζητώ συναισθήματα που δεν θέλουν πάνω μου να μένουν για πολύ. Δεν θέλω να φύγω αστέρι μου και να σε χάσω τώρα που σε βρήκα, αλλά όλα είναι δικιά σου απόφαση, αν θα ταξιδέψεις στον ουρανό ή αν θα επιλέξεις να μείνεις μαζί μου.
Μέρος του άρθρου δημοσιεύθηκε αρχικά στην σελίδα Εναλλακτική Δράση – Πηγή, αλλά από αρθρογράφο που ανήκει στο δυναμικό των Χρονογραφημάτων.