Το μικρό κοριτσάκι έτρεξε προς το αγαπημένο της δωμάτιο και ξαφνικά φρέναρε απότομα, έκανε μεταβολή και άρχισε να τρέχει πάλι προς το σαλόνι. Ο τρόμος ήταν ζωγραφισμένος στο προσωπάκι της…
-«Τι έπαθες καλέ; Γιατί γύρισες πίσω;»
Η μικρούλα δίπλωσε τα χεράκια της έχοντας κλειστές τις γροθιές και σηκώνοντας τους μικρούς της ώμους, τα έσφιξε πάνω στο στέρνο της σαν να προσπαθούσε να προστατεύσει τον εαυτό της. Και με ένα ελαφρύ τρεμούλιασμα ολόκληρου του κορμιού της λες και ξαφνικά ένιωσε κρύο, είπε με δυνατή φωνή: «Φοβάμαι το φόβο μου!»
-«Φοβάσαι το φόβο σου; Χα, χα! Τι εννοείς καλό μου;»
-«Εκεί που θέλω να πάω είναι σκοτεινά και δεν φτάνω να ανάψω το φως!» είπε συνεχίζοντας να τρέμει, αυτή τη φορά κουνώντας ελαφρά και το κεφαλάκι της. Τα μάτια της με κοιτούσαν ορθάνοιχτα και το στόμα της είχε πάρει μια ελαφριά κλίση προς τα κάτω, δηλώνοντας τον τρόμο που την είχε κυριεύσει.
-«Το σκοτάδι φοβάσαι λοιπόν…»
-«Φοβάμαι το φόβο μου!» Επανέλαβε λίγο πιο ψύχραιμα…
Και τελικά είχε δίκιο. Τα παιδιά κουβαλούν μέσα τους μια σοφία που δυστυχώς μεγαλώνοντας χάνουν. Όσο ωριμάζουμε και γινόμαστε ολοκληρωμένοι(;) ενήλικες, τόσο πιο πολύπλοκα μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε τη ζωή. Ο εγκέφαλός μας, αυτό το σπουδαίο νοητικό και ψυχοπνευματικό κέντρο με τις εξαιρετικές δυνατότητες, καταλήγει σε λανθασμένα συμπεράσματα γιατί επεξεργάζεται τα ερεθίσματα με λανθασμένο τρόπο. Πολλές φορές δε φοβόμαστε το πραγματικό πρόβλημα (υπάρχουν περιπτώσεις που δεν καταφέρνουμε καν να αναγνωρίσουμε τί ακριβώς είναι αυτό που μας τρομάζει) αλλά την αίσθηση που αυτό μας προκαλεί. Στην πραγματικότητα δεν φοβόμαστε το σκοτάδι αλλά όλα όσα αυτό μπορεί να κρύβει, αποκυήματα της φαντασίας μας ή γενικεύσεων που κάνουμε από βιώματα του παρελθόντος ή εμπειρίες τρίτων. Καθώς δεν είμαστε πια παιδιά αλλά «δυνατοί» ενήλικες, δεν μας επιτρέπεται λόγω κοινωνικών πιέσεων ή εμείς οι ίδιοι, υποσυνείδητα δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να εκφράζει φόβο. Έτσι καταλήγουμε μπερδεμένοι και βραχυκυκλωμένοι σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές ίσως και να «παραλύουμε». Ο άνθρωπος των σπηλαίων σε μια επικείμενη απειλή αντιδρούσε με δυο τρόπους. Είτε έτρεχε ώστε να απομακρυνθεί από τον κίνδυνο (για παράδειγμα μια μεγάλη αρκούδα!), είτε παρέμενε και πολεμούσε. Στην σημερινή εποχή έχουμε υιοθετήσει έναν μάλλον αναποτελεσματικό τρόπο αντίδρασης. Στην εμφάνιση ενός «εχθρού» αντί να απομακρυνθούμε ή να αντεπιτεθούμε, επιλέγουμε να παραμείνουμε …ακίνητοι.
Όπως αντιδρά η στρουθοκάμηλος (παρεμπιπτόντως κάτι τέτοιο αποτελεί μύθο!) βάζουμε το κεφάλι μας κάτω από το χώμα ελπίζοντας πως ότι μας τρομάζει, ως δια μαγείας θα εξαφανιστεί. Είναι σαν να θεωρούμε πως «αφού δεν βλέπω το πρόβλημα, παύει και να υπάρχει». Η αίσθηση του φόβου όμως παραμένει, μεγεθύνεται και έτσι εμείς οι …στρουθοκάμηλοι, καταλήγουμε θαμμένοι στα προβλήματά μας. Τα οποία τις περισσότερες φορές δεν οφείλονται σε αυτή καθεαυτή τη φύση τους αλλά στο αίσθημα της ανασφάλειας που μας προκαλεί η έλλειψη φωτός. Είτε γιατί …δεν φτάνουμε να πατήσουμε το διακόπτη όπως το μικρό κοριτσάκι στην αρχή της ιστορίας μας, είτε γιατί αρνούμαστε να κοιτάξουμε κατάματα αυτό που φαίνεται να μας τρομάζει. Τα πάντα γύρω μας αλλάζουν. Η όψη του ουρανού κατά τη διάρκεια της ημέρας μεταβάλλεται διαρκώς (το ίδιο γίνεται και τη νύχτα απλώς δεν φαίνεται) με τα σύννεφα να δημιουργούν άπειρους σχηματισμούς. Η ροή του νερού που κυλά στα ρυάκια και τους μεγάλους ποταμούς επίσης μεταβάλλεται. Κάποιες φορές μετά από μια καταιγίδα η ορμή του μπορεί να παρασύρει τόνους χώματος και ο αγέρας μπορεί να φουρτουνιάσει τη θάλασσα σηκώνοντας τεράστια κύματα ικανά να καταπιούν ολόκληρα πλοία. Ακόμα και η γη που πατάμε, το μόνο φαινομενικά «σταθερό» στη ζωή μας, κινείται. Άλλοτε με μικρές, ανεπαίσθητες δονήσεις και άλλοτε με μεγάλους, καταστροφικούς σεισμούς ικανούς να αλλάξουν την μορφολογία του εδάφους μιας ολόκληρης περιοχής. Τα πάντα ρει λοιπόν, το ίδιο και εμείς. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως αλλάζουμε ή καλούμαστε να αλλάξουμε και πως αυτό θα συμβαίνει καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Είτε γιατί οι καταστάσεις μας αναγκάζουν, είτε γιατί πιθανόν να νιώθουμε μια εσωτερική ανάγκη να κινηθούμε προς μια διαφορετική κατεύθυνση, λιγότερο ή και καθόλου γνώριμη σε εμάς.
Και όπως το μικρό κορίτσι έτρεξε έντρομο προσπαθώντας να αντιμετωπίσει την έλλειψη φωτός που της προκάλεσε φόβο, έτσι και εμείς σε κάθε νέα κατάσταση που αντιμετωπίζουμε πρέπει να ξαναμάθουμε να αναζητούμε λύσεις. Δικαιούμαστε να μείνουμε ακίνητοι (ακόμα και να «παραλύσουμε»), όμως όχι για πολύ. Να σκεφτούμε και να αναλύσουμε τα νέα δεδομένα, όμως όχι για πολύ. Δεν έχει νόημα να παράγουμε καταστροφολογικά σενάρια και να πιστεύουμε πως είμαστε έρμαια των τεράτων που οι ίδιοι δημιουργούμε. Πόσο μάλλον να μηρυκάζουμε καταστάσεις που έχουν λάβει χώρα στο παρελθόν ή νοσηρά να επαναλαμβάνουμε συμπεριφορές που ίσως κάποτε να ήταν βοηθητικές.
Φαντάσου το σπίτι σου να πιάνει φωτιά. Η λύση της στιγμής θα ήταν να παραμείνεις (προσπαθώντας να τη σβήσεις) γιατί η πρώτη σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό είναι πως δεν υπάρχει κάποιο άλλο κατάλυμα. Όλο το βιός σου βρίσκεται εκεί. Δεν έχεις κάτι άλλο. Είσαι ξεκρέμαστος. Όμως όσο οι φλόγες φουντώνουν, το ένστικτο της επιβίωσης φωνάζει: «Φύγε τώρα! Βγες από το σπίτι! Τρέχα μακριά! Ζήσε!». Όταν μια κατάσταση ξεκάθαρα αναζητά ως λύση το «παραμένω και μάχομαι» ή «τα παρατώ και φεύγω» μας οδηγεί να αποφασίσουμε να δράσουμε με τον τάδε ή τον δείνα τρόπο. Όχι να παραμείνουμε άπραγοι, περιμένοντας τον βασανιστικό αλλά σίγουρο θάνατο στις φλόγες κάθε «φωτιάς» που θα συναντήσουμε στο διάβα μας.
Χρειάζεται να ανάψεις το φως λοιπόν, για να δεις καθαρά πώς μπορείς να δράσεις. Να παραδεχτείς ότι φοβάσαι και μόλις δεις, έστω και με τη βοήθεια από τη λάμψη της φλόγας ενός μικρού κεριού, τότε θα συνειδητοποιήσεις πως τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο άσχημα ούτε και τόσο τρομακτικά. Στην πράξη σίγουρα δεν είναι εύκολο, όμως η μόνη λύση είναι να προχωράς μπροστά (είτε τρέχοντας, είτε πολεμώντας!). Γιατί η ζωή δεν σε περιμένει. Προχωρά μπροστά και συνεχίζει το ταξίδι της με ή χωρίς εσένα. Κυλά γοργά όπως ο ποταμός και εσύ δεν είσαι …σολομός για να κολυμπάς αντίθετα! Άλλωστε και ο σολομός δεν κολυμπά ανάποδα γιατί μάχεται κατά της ζωής αλλά υπέρ αυτής. Γιατί πολύ απλά θέλει να συνεχίσει τον κύκλο της.
Άναψε το φως λοιπόν …μικρή μου στρουθοκάμηλε!
*Εξαιρετικά αφιερωμένο στη Φωτεινούλα μου που μεγάλωσε και φτάνει να ανάψει το φως μόνη της!
