Δεν υπάρχει βία της φύσης, υπάρχει εκτόνωση ενός ζώντος οργανισμού. Μάθαμε να αποκαλούμε φυσικές καταστροφές τα φυσικά φαινόμενα. Όμως, ότι προέρχεται από τη γη κι έχει και πάλι τη γη ως τελικό αποδέκτη, μόνο εκτόνωση για το καλύτερο είναι κι όχι καταστροφή, πορεία για το χειρότερο…
Ο άνθρωπος μπορεί να αυτοκτονεί, η φύση ποτέ. Μόνον για ότι φταίμε θα πρέπει να ανησυχούμε.
Θα δώσω μόνο το παράδειγμα της Σαντορίνης και της απίστευτης ενέργειας της. Όποιος έχει ασχοληθεί με φυσικές θεραπείες, μπορεί να καταλάβει πως τα προϊόντα της Θηραϊκής γης έχουν εξαιρετική, συμπυκνωμένη ενέργεια, τεράστια θεραπευτική αύρα σε κάθε τους χρήση. Μόνο από τα αμπέλια της πάνω στη σπανιότερη του κόσμου, ζωντανή, αρχαία λάβα, φύονται κι ευδοκιμούν τέτοια είδη, που αν ήξεραν να τα εκμεταλλευτούν οι άνθρωποι μπορεί να ήταν και το πλουσιότερο νησί της Μεσογείου.
Τα φυσικά φαινόμενα είναι η εκτόνωση της γης. Η εκτόνωση γεννάει την κρυμμένη της ανάσα, τη ζωογόνο ενέργεια. Η φόρτιση δεν αποδημεί, η φόρτιση έρχεται. Οι δυνατοί άνεμοι, η ταραχώδης βροχή, όλα είναι εμπλουτισμένα με μια θεραπευτική ηλεκτροφορία. Η σκοπιμότητα της ύπαρξης τους φαίνεται από τα αποτελέσματα τους. Ο πρώτος αποδέκτης είναι η χλωρίδα από την οποία άμεσα εξαρτάται η πανίδα κάθε τόπου με τελικό αποδέκτη τον άνθρωπο. Η γέφυρα ανάμεσα χλωρίδα-πανίδα-άνθρωπος είναι η γη κι οι ανάσες της. Ενδυναμώνοντας αυτές, ενδυναμώνεται το τρίπτυχο. Τότε, η απλή παρουσία ειδών μετουσιώνεται σε φάρμακο, σε θεραπεία. Κάθε κρίκος της αλυσίδας ενδυναμώνεται ξεχωριστά, αλλά το αποτέλεσμα είναι συνολικό.
Ο άνθρωπος δεν έχει να φοβάται τη φύση, τα εγκληματικά του λάθη πρέπει να φοβάται.
Γιατί;
Γιατί η φύση έχει το άγγιγμα της τελειότητας, ο άνθρωπος το χρίσμα της ατέλειας. Ο άνθρωπος δεν ξεχωρίζει πότε αυτοκαταστρέφεται. Η φύση, όμως, πάντα θα εκτονώνεται.