Έδωσες κάπου ψυχή και σώμα ολοκληρωτικά, περίμενες σαν σκυλί δεμένο, στην αναμονή χωρίς να βγάλεις μιλιά, παράπονα από μια σκέψη που τον αφορούν, κλειδωμένες στην σιωπή περιμένουν έναν γυρισμό του, να μου δώσουν το κλειδί της γαλήνης μου.
Ίσως χρειαστώ περισσότερο χρόνο με τον εαυτό μου, για να προετοιμάσω το έδαφος που θα περπατήσω μακρυά από την σκιά του.
Ίσως να χρειαστεί να γίνω κολλητή της λογικής μου και φύλακας άγγελος του εαυτού μου, με κούρασε η καρδιά μου, κατάλαβα αργά ότι λύσεις δεν θα μου δώσει. Όταν από την σκιά του φύγει και εμφανιστεί αυτός.
Ξέρω πως η λογική μου θα τον εκδικηθεί, λίγο χρόνο ακόμα χρειάζομαι,για να ετοιμάσω την φυγή, δεν τελείωσε τίποτα ακόμα. Όλα εδώ αρχίζουν. Καμία σκιά και καμία παρουσία δεν θα με κρατήσουν στο σκοτάδι που μου χάραξε. Ανοίγονται δρόμοι αγαπημένη μου λογική, γιάτρεψε την καρδιά μου, εαυτέ μου συγνώμη, πάνε πολλά ήταν αυτός και όχι εσύ. Οι ρόλοι αντιστρέφονται σιγά σιγά και το γιορτάζω, το σκοτάδι που μου χάραξε, με το φως μου το δικάζω.
Έρχεται από το σκοτάδι ποιο ήρεμη από ποτέ τον περιμένω, αποφασισμένη να του εξηγήσω, ότι τα συναισθήματα μου γι’αυτόν, ήταν θάλασσα ζέστη, με ένα σωσίβιο που του είχα χαρίσει, για να μην πνίγει από το κενό της ψυχής του και ύστερα να φύγω. Ήρθε και μου εξήγησε τα λάθη του, ακούγοντας ένα ακόμα συγνώμη, το έπνιξα και αυτό στα νερά μου, πήρα το σωσίβιο μου πίσω. Και για πρώτη φορά ένιωσα ότι πνιγόταν χωρίς αυτό.
Ήταν αργά για να σώσω πια συναισθήματα ρηχά. Αν επέλεγα να παλεύω ανάμεσα στις σιωπές θα εμένα εδώ, να κυριαρχείς την ψυχή μου στα σκοτεινά. Αν επέλεγα να μείνω δεν θα ήμουν εγώ. Η θάλασσα μου σκοτείνιασε, φεύγω.