Με αφορμή την 18η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στην Θεσσαλονίκη καθώς και την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου “Δέκα μέρες στην Γαλήνη” από τις Εκδόσεις Υδροπλάνο, συναντήσα ξανά την Τάμι Γκέκτσιαν κι αφού πήραμε καφέ ξεκίνησα τις ερωτήσεις.
Πώς εμπνευστήκατε την ιστορία του βιβλίου;
Ήθελα να διαβάσω για την ιστορία δυο ανθρώπων που έχουν αφήσει πίσω τους τη νεότητα, αλλά ακόμη λαχταρούν να γευτούν τον αληθινό έρωτα. Ήθελα να διαβάσω την ιστορία ηρώων που γύρευαν μια δεύτερη ευκαιρία από τη ζωή.
Αποφάσισα λοιπόν να γράψω το βιβλίο που ήθελα να διαβάσω.
Έγραψα λοιπόν την ιστορία της Γαλήνης, μιας γυναίκας που, ναι μεν ζει μια ήσυχη ζωή, ωστόσο τολμάει να καλέσει πέντε αγνώστους για να περάσουν μαζί τις ημέρες των Χριστουγέννων. Από τη στιγμή όμως που φτάνουν οι καλεσμένοι της επηρεάζεται, όχι μόνο το μέλλον τους, αλλά και το παρελθόν τους.
Ο έρωτας έρχεται απρόσκλητος;
Ο έρωτας δεν θέλει επίσημα καλέσματα. Έρχεται οπότε το θέλει, για όσο θέλει, σε όποια μορφή και σχήμα θέλει. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον καλόδεχτείς, με αισιοδοξία και να τον αποχαιρετήσεις με χαμόγελο γιατί αφήνει συνήθως πίσω του την αγάπη.
Όταν όμως σου χτυπήσει ο έρωτας την πόρτα και σε βρει απροετοίμαστο ή αλλού βολεμένο, έχεις δύο επιλογές:
Είτε του ανοίγεις και παίρνεις το ρίσκο να αφήσεις πίσω σου αποκαΐδια, είτε τον διώχνεις και τον καταδικάζεις να ζει για πάντα μέσα σου και να σε τσουρουφλάει.
Αντέχει όμως ο άνθρωπος να ζει μια ζωή με το βάσανο του έρωτα να περιδιαβαίνει μέσα του και να ζητά εξιλέωση; Αντέχει όμως και να τολμήσει, να αναποδογυρίσει τις μέχρι τότε σταθερές του, να σταθεί απέναντι σε θεριά και ανθρώπους;
Αυτό το δίλημμα έχει και ηρωίδα μου, η Γαλήνη.
Γιατί να αναβάλλουμε τη ζωή που θέλουμε να ζήσουμε;
Πολύ εύκολα μπορούμε να γίνουμε θεατές και να βλέπουμε τη ζωή να μας προσπερνάει.
Πιστεύουμε ότι ίσως ο χρόνος είναι ατέλειωτος, ότι ίσως δε θα τα καταφέρουμε, ότι ίσως δε μας αξίζει, ότι ίσως πέρασε η κατάλληλη στιγμή, ότι ίσως είναι πιο εύκολη και δοκιμασμένη η μέχρι τώρα ζωή μας.
Πολλά τα ίσως…
Η περίοδος του εγκλεισμού ήταν για σας και μια περίοδος έμπνευσης;
Το άγχος, ο φόβος και το αβέβαιο δυστυχώς δεν άφησαν χώρο στη δημιουργικότητα και στην έμπνευση να ξεπηδήσουν. Οποιαδήποτε σκέψη ή ιδέα τσαλακωνόταν πριν φτάσει καν στο χαρτί.
Τι αλλαγές έφερε στη ζωή σας η πανδημία;
Ο κόσμος δεν είναι πια ο ίδιος, όπως και η καθημερινότητά μας. Όλοι κληθήκαμε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα και λίγο ή πολύ το σπίτι μας μετατράπηκε από χώρο ξεκούρασης σε χώρο και διασκέδασης και γυμναστηρίου και εργασίας και πολλά ακόμα.
Ο χρόνος πλέον που περνάω στο σπίτι είναι αρκετός, αλλά προσπαθώ να είναι και δημιουργικός.
Ψάχνουμε ίσως την ευτυχία σε ένα ψηφιακό σύμπαν, ενώ πρέπει να τη γυρέψουμε στην πραγματική ζωή.
Πώς βλέπετε τη σημερινή ψηφιακή εποχή και τις σχέσεις των ανθρώπων;
Τα social media είναι κομμάτι της ζωής μας πλέον. Οι σχέσεις αναπτύσσονται πολύ πιο εύκολα μέσω του διαδικτύου. Υπάρχουν διαδικτυακοί έρωτες, διαδικτυακές φιλίες, όμως είναι αρκετά δύσκολο να ξεχωρίσουμε το τι είναι τελικά αλήθεια και τι είναι εικονικό.
Ψάχνουμε ίσως την ευτυχία σε ένα ψηφιακό σύμπαν, ενώ πρέπει να τη γυρέψουμε στην πραγματική ζωή.
Γιατί με το “Υδροπλάνο”;
Πιστεύω ότι οι εκδόσεις Υδροπλάνο κάνουν τη διαφορά στον κόσμο του βιβλίου. Συνδυάζουν άψογα τον επαγγελματισμό και την φιλικότητα. Κάνουν προσεγμένες δουλειές και στηρίζουν τον συγγραφέα σε κάθε του βήμα. Χαίρομαι που βρίσκομαι σ’ αυτή την εκδοτική στέγη και υπάρχει αμέριστη εμπιστοσύνη.
“Πολύ εύκολα μπορούμε να γίνουμε θεατές και να βλέπουμε τη ζωή να μας προσπερνάει”
Αποσπάσματα από το βιβλίο.
1.
Η Γαλήνη ανέβηκε γρήγορα τα σκαλιά, μα προτού μπει στο δωμάτιό της γλίστρησαν από το στόμα της ακάλεστες λέξεις: «Και ποιες γυναίκες σου αρέσουν δηλαδή;»
Εκείνος, λίγα μέτρα πιο εκεί, με το χέρι του να ακουμπά το χερούλι της πόρτας του, είπε: «Εκείνες που δεν ξέρουν πόσο όμορφες είναι. Εκείνες που δεν ξέρουν πόσο ταιριάζει στο πρόσωπό τους το χαμόγελο. Εκείνες που δεν ξέρουν πόσο πολύ μπορεί να τις ποθήσει ένας άντρας».
Η γυναίκα έμεινε για λίγο ακίνητη να κοιτάει προς το μέρος του, θαρρείς και δε χωρούσαν στο κεφάλι της οι λέξεις που ταξίδεψαν προς το μέρος της.
«Εσύ;» αντιγύρισε εκείνος. «Τι γυρεύεις σε έναν άντρα; Τι θα πρέπει να έχει κάποιος για να έχει έστω και μια ελπίδα να τρυπώσει στην καρδιά σου;»
Η Γαλήνη έπλεξε τα χέρια της μπροστά από τον αφαλό της και τον κοίταξε για πέντε δεύτερα. «Θα πρέπει να είναι ένα βαρύ δέντρο με βαθιές ρίζες», σφύρισε ατάραχη. «Να είναι ακούνητος, σταθερός και να στέκει πάντα ακλόνητος δίπλα μου, κόντρα σε θύελλες και πειρασμούς. Δε θα δεχόμουν ποτέ να έχω πλάι μου έναν ονειροπόλο, έναν ταξιδευτή…»
Ο άντρας ανασήκωσε τα μάτια απότομα. «Το ποτέ και το πάντα των ανθρώπων, πάντα κρύβουν ένα ίσως. Τι κακό έχει όμως ένας ταξιδευτής;»
«Ονειρεύεται πελάγη, ουρανούς, ενώ εγώ το μόνο που θέλω είναι ένα κομμάτι στεριάς».
«Αυτό θέλεις ή αυτό έπεισες τον εαυτό σου να προσδοκά; Είναι κρίμα, Γαλήνη. Είναι κρίμα να σπαταλιέται μια ζωή πάνω σε λίγα τετραγωνικά γης».
«Νομίζεις, πως ζωή είναι να τρέχεις μακριά, πως ευτυχία είναι να σκίζεις ουρανούς, να χαράσσεις μακρόσυρτες πορείες. Κάνεις λάθος. Μπορείς να είσαι ευτυχισμένος και ας περπατάς μονάχα πάνω σε δυο πλακάκια. Αρκεί να έχεις πλάι σου το σωστό συνοδοιπόρο».
«Και εσύ; Έχεις πλάι σου το συνοδοιπόρο που λες;»
Η Γαλήνη έκανε ένα ακατάληπτο νεύμα και χώθηκε στην ασφάλεια του δωματίου της.
2.
«Πάρη», είπε ξεψυχισμένα τη στιγμή που ένιωθε την ανάσα του πάνω της. «Τι κάνουμε;» Ο νεογέννητος πόθος ορμούσε με βία από μέσα της. Το μυαλό της υπνωτισμένο. Προσπαθούσε να αντισταθεί με λέξεις, μα το κορμί της παραδομένο.
«Μην αναλύεις τα πάντα, χαλάς τη μαγεία. Κάποια πράγματα αποκτούν νόημα όταν μένουν ολόκληρα και όχι όταν τα κομματιάζεις και ξεψαχνίζεις τα πιο μικρά συστατικά του».
«Πάρη», είπε παραδομένη, «φοβάμαι την καταστροφή που θα αφήσω πίσω μου».
«Το μόνο που πρέπει να φοβάσαι είναι ότι έχεις ζήσει μια ολόκληρη ζωή χωρίς να πάρεις ικανοποίηση».
Το βιβλίο “Δέκα μέρες στην Γαλήνη” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Υδροπλάνο.
18η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης