Έρωτας, το ωκεάνιο συναίσθημα
Aφιερωμένο
Καθισμένη στον καναπέ μας, στέκομαι και παρατηρώ τη γλυκά αποκοιμισμένη μορφή σου, κι η ματιά μου αίφνης, βυθίζεται στο τρυφερό, μελανόχρωμο κύμα των μαλλιών σου, για να ταξιδέψει απ’ το πλατύ φωτεινό σου μέτωπο στις αγαπημένες καμπύλες των χειλιών σου..
Σε κοιτάζω και νιώθω ένα κύμα ορμητικό, ωκεάνιο, να ξεσηκώνεται χαρμόσυνα απ΄ τις άκρες της ψυχής μου, ενόσω το μυαλό μου γυρνά μυριάδες στιγμές πίσω, σε μιαν απόπειρα να ενθυμηθεί την πρώτη μας συνάντηση…
Τι άλλο να’ ναι η μνήμη, παρά μια τέταρτη διάσταση κρυμμένη κάπου στα βάθη του νου, κάτω απ΄ την στιλπνή επιφάνεια της σκέψης;
Σαν σήμερα, μεσημέρι, συναντηθήκαμε για πρώτη φορά… Θυμάσαι;
Ήταν μια ζεστή καλοκαιριάτικη Πέμπτη, ζεστή και θορυβώδης, στη σχολή σου, όπου εγώ έτυχε να βρεθώ, για να δω μια φίλη. Όλα τριγύρω μου θυμάμαι, ήταν λουσμένα στο φως, κι η εύθυμη βουή που έφθανε ίσαμε τα αφτιά μου, έκανε το αίμα να κυλά στις φλέβες μου με μιαν πρωτόγνωρη σπιρτάδα..
Καθόμασταν με τη φίλη μου σε κάτι τραπεζάκια και μιλούσαμε, ώσπου, σε μια στιγμή, αυθόρμητα τυχαία, σε μιαν στροφή του βλέμματός μου, σε αντίκρισα: στεκόσουν λίγο πιο πέρα, σε μιαν άκρη και χαμογελούσες γενναιόδωρα, με τον έναν σου ώμο ν’ ακουμπά ανάερα στον τοίχο, τα πόδια σου ανεπαίσθητα σταυρωμένα, ενώ τα χείλη σου, κείνο το λεπτό, έπλαθαν το πιο υπέροχο χαμόγελο που είδα ποτέ στην ζωή μου!
Ώ, εκείνο το δευτερόλεπτο, εκείνο το χιλιοστό του δευτερολέπτου που ο χρόνος σταμάτησε για μένα, επειδή τα μάτια μου ανακάλυψαν τα δικά σου, περιεργάστηκαν κι αποτύπωσαν κάθε ίχνος της εικόνας σου βαθιά στον νου και στην καρδιά μου, κι αμέσως το κορμί μου ανατρίχιασε συγκλονισμένο, κεραυνόπληκτο,σχεδόν ανυπεράσπιστο εμπρός στο κύμα των αλλεπάλληλων ηλεκτρικών εκκενώσεων της καρδιάς: ακόμη ανακαλώ την σφοδρότητα του κύματος που ξεπήδησε ανύποπτα γλυκά απ’ τα σπλάχνα μου ίσαμε τους νευρώνες του μυαλού μου, εκείνο το ανείπωτο κύμα που παρέσυρε τον χρόνο μαζί με τις αισθήσεις μου!
Αφουγκράζομαι την ανάσα σου, διαισθάνομαι τον ήρεμο ήχο των παλμών της καρδιάς σου, μαντεύω την αδιόρατη κίνηση των βλεφάρων σου, ενώ απ΄ τους πόρους της ύπαρξής μου, ξεσηκώνεται το ίδιο άλογα θερμό κύμα, όπως τότε: αισθάνομαι απ’ τα μύχια των κυττάρων μου να βρυχάται και να πάλλεται, να αλαλάζει πολεμικά και να προελαύνει, ένα ωκεάνιο, παράφορο κύμα!
Έρως, έλεγαν οι αρχαίοι, η δημιουργός δύναμη αυτού του κόσμου, και το να ερωτεύεσαι, ισοδυναμεί με το να ψαύεις τις ρίζες του σύμπαντος , αναγνωρίζοντας τις κοσμογονικές αρχές που σου εμφύσησαν τη ζωή!
Έρως, λέω και εγώ, ένα αρχέγονα προερχόμενο ωκεάνιο κύμα, που φουσκώνει και πάλλεται με μιαν ακατανίκητη ισχύ ανάμεσα στις υπάρξεις μας, αφού έραμαι σημαίνει αγαπώ με πάθος, ερωτεύομαι, κι όσο ερωτεύομαι αέναα δονούμαι, πάλλομαι μέσ΄ την ροή του χρόνου, αγαπώντας, με πάθος άμετρο, την παλμική κίνηση του Άλλου!
