Έρεβος

Όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να ανακαλέσω τίποτα, όλα είναι κενά και ο δρόμος μπροστά μου γεμάτος από αβεβαιότητα. Μακάρι τουλάχιστον αυτήν την στιγμή να μπορούσα να προφέρω το όνομα μου, έστω αυτό. Ποιος είμαι και γιατί έχω βρεθεί σε αυτό το σημείο. Η οδός που αναγράφεται μπροστά μου είναι η γνωστή Χιούστον πολυσύχναστη από αυτό το είδος ανθρώπου που δεν θες μπροστά σου να διαβεί. Ωστόσο στην περίπτωση μου τα πάντα συνδυάστηκαν για να καταλήξω έτσι αβοήθητος, γεμάτος κενά στην μνήμη μου και μώλωπες σε όλο μου το σώμα. Δεν έχω ξανανιώσει τέτοιο πονοκέφαλο, αλλά πρέπει να αποκτήσω δύναμη και να σηκωθώ.

Ακόμα αναρωτιέμαι πως γίνεται να θυμάμαι ολόκληρη την περιοχή αλλά ούτε έναν άνθρωπο και φυσικά το χειρότερο τον ίδιο μου τον εαυτό. Είχα διαβάσει κάτι στο παρελθόν, ναι το θυμάμαι καθαρά ότι μετά από ένα σοβαρό χτύπημα όλα μπορούν να σβήσουν για κάποιο διάστημα, ένα είδος αμνησίας. Πώς είναι όμως όλα τόσο περίεργα. Λοιπόν αν δεν φύγω από αυτό το συγκεκριμένο στενό άμεσα, τα πράγματα ίσως εξελιχθούν χειρότερα. Μα πως δεν το σκέφτηκα νωρίτερα, οι τσέπες μου, κάτι ίσως έχει ξεχαστεί, το πορτοφόλι μου, μία κάρτα, ίσως κάτι. Φοβόμουν να κάνω την κίνηση αυτή άλλα δεν υπήρχε άλλη προοπτική. Κι όμως ναι υπήρχε ένα καλλίγραφο σημείωμα στο πίσω μέρος της. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, αναγράφεται. Θεέ μου τι μπορεί να έχει συμβεί. Μετά από ίσως ένα ακόμη δεκάλεπτο μονολόγου σηκώθηκα στα πόδια μου για να αναζητήσω βοήθεια. Δεν με είχε παρατηρήσει κανείς τόση ώρα χωμένος στα στενά του υποκόσμου. Ήξερα ότι όλο και κάποιος άνθρωπος που θα με παρατηρούσε θα με βοηθούσε και θα με αναγνώριζε συνάμα, γιατί δεν γίνεται να μην έχω σχέση με αυτήν την περιοχή. Βαθιά μέσα μου έχω εικόνες από αυτά τα μέρη αλλά όλα είναι σκοτεινά. Μετά από πέντε λεπτά δρόμου μου ήρθε η φαεινή ιδέα να επισκεφθώ ένα νοσοκομείο, μία εντατική κάτι τέλος πάντων που θα οδηγήσει σε μία διάγνωση.

Η ώρα στο δημαρχείο έδειχνε 23.30, καθώς εισήλθα στο εσωτερικό ενός αρκετά καλά δομημένου και οργανωμένου νοσοκομείου. Αμέσως προσφέρθηκε ένας γιατρός γύρω στα 40 πρέπει να ήταν, μα αλήθεια η ηλικία μου ποια να είναι. Για λίγο παρατήρησα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, πρέπει να ήμουν γύρω στα 35, μια μέτρια εμφάνιση θα έλεγα, ελαφρώς ρυτιδιασμένη. Μετά από λίγη ώρα μπήκα στο γραφείο του και μετά από ένα σύνολο ερωτήσεων που ήταν φυσικά περιττό μου διάγνωσε την πρόβλεψη μου. Ωστόσο για να είναι όλα πλήρως μελετημένα έπρεπε να προχωρήσω σε αυτό το τουλάχιστον τρομακτικό μηχάνημα MRI. Η συνολική εμπειρία ήταν κάτι το οποίο σίγουρα δεν θα το ξεχάσω ακόμη κι αν δεν θυμηθώ τίποτα άλλο εν τέλει.

Έπειτα από δύο ώρες αναμονής στον διάδρομο ένιωσα μια έντονη επιθυμία μέσα μου να σταματήσω τα πάντα, είχαν φτάσει κάπως οι ορμές μου στα ύψη τους, ένας άνθρωπος χωρίς μνήμη είναι και ταυτόχρονα ένα ον χωρίς όνειρα με εφιάλτες το μόνο σίγουρο μέλλον του. Ο Δρ. Τζοουνς είχε την ετυμηγορία του επιτέλους στα χέρια του. Μετατραυματική αμνησία με ένα πιθανό διάστημα επανάκτησης τους 2-3 μήνες. Πρώτα ανέφερε ότι θα ανακληθούν σκόρπια γεγονότα χωρίς κάποια συγκεκριμένη δομή αλλά όλα θα τακτοποιηθούν. Πώς θα γίνει αυτό πραγματικά σκεφτόμουν. Μου όρισε αναγκαστική διαμονή για 3 μέρες για μία παρακολούθηση ρουτίνας και μετά θα ήμουν ελεύθερος για την ζωή μου.

Πώς θα έβρισκα τους ανθρώπους μου, την γυναίκα μου, το παιδί μου, τους φίλους μου.. Ή μήπως ήμουν μόνος. Όχι αποκλείεται να ισχύει αυτό, δεν θα το άντεχα για την συνέχεια. Τέλος όλες αυτές οι σκέψεις, ας κοιμηθώ με την ελπίδα μια βασική ανάμνηση να έρθει με την αυριανή μέρα.