Σήμερα οι άνθρωποι, τόσο λόγω των δύσκολων συνθηκών, όσο και της ταχύτητας η οποία μας εξαναγκάζει σε βεβιασμένες κινήσεις και αποφάσεις, μην μπορώντας να βρούμε χρόνο για τον εαυτό μας και να κάνουμε την απαιτούμενη και τόσο χρήσιμη αυτοκριτική μας, καταφεύγουμε σε λύσεις βολικές για την αντιμετώπιση των αντιξοοτήτων, αλλά αρνητικές εν τέλει για τον ψυχισμό μας. Μία από τις λύσεις αυτές είναι η δημιουργία της αίσθησης δύναμης και ασφάλειας μέσω της εξουσίας.
Ο άνθρωπος όμως που προσπαθεί να έχει τον έλεγχο των άλλων, αφού έτσι πιστεύει ότι θα δρομολογήσει καλύτερα την ζωή του, κάνει δίχως να το συνειδητοποιεί ένα μεγάλο κακό στον εαυτό του. Προκειμένου να καταφέρει να είναι ισχυρός και αποτελεσματικός έχει κλείσει «πόρτες και παράθυρα», έχει βγάλει το πόμολο από το έξω μέρος της πόρτας, ώστε να μην μπορεί κανείς να εισχωρήσει, να τον επηρεάσει και να τον αποδυναμώσει. Θέλει να έχει μόνο εκείνος τη δυνατότητα να βγάζει προς τα έξω την ενέργειά του και να επιβάλλεται. Όταν δε, φαινομενικά, αφήνει την εντύπωση ότι είναι ευάλωτος και επηρεάζεται από την γνώμη τρίτων, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Ουσιαστικά, ο ίδιος παρουσιάζει με τέτοιο τρόπο τα γεγονότα που τον αφορούν, προσβλέποντας στην επιβεβαίωση από το περιβάλλον του, την οποία χρειάζεται και έχει ανάγκη, ώστε να επαυξήσει το εγώ του και να μπορεί έτσι να είναι αποτελεσματικότερος στον έλεγχο του άλλου. Η ανάγκη αυτής της επιβεβαίωσης, προκειμένου να τονωθεί η δυναμική του προς την επίτευξη του σκοπού του, δηλαδή της χειραγώγησης και της επιβολής του πάνω στις καταστάσεις της ζωής και του περιβάλλοντος, είναι απόρροια της ανασφάλειας, της αδυναμίας και της αμφισβήτησης του ίδιου του του εαυτού.
Άλλωστε, μόνο όταν δεν είμαστε σίγουροι για εμάς χρειαζόμαστε στηρίγματα να ισχυροποιήσουν την θέση μας και να νοιώσουμε ότι πατάμε καλά στα πόδια μας. Τα στηρίγματα αυτά μας τα προσφέρει η αίσθηση της ανωτερότητας απέναντι στους άλλους και η ικανοποίηση που προσφέρει ο χειρισμός των καταστάσεων. Η επιβολή του ενός έναντι του άλλου απαιτεί οπωσδήποτε αίσθηση σταθερότητας, και σιγουριάς για την εξέλιξη των γεγονότων. Οποιαδήποτε αλλαγή, διαφοροποίηση, ή κάτι που είναι εκτός των προβλεπόμενων, προκαλεί ρωγμές στην ισχύ αυτού που θέλει να επιβληθεί, με συνέπεια να αρχίσει να χάνει την γη κάτω από τα πόδια του, να βγαίνει εκτός ορίων και να δρα παρορμητικά, απερίσκεπτα νοιώθοντας ανησυχία και άγχος.
Τότε, φυσικά, είναι που ο εξουσιαστικός άνθρωπος κάνει και τα περισσότερα λάθη. Το μυαλό του θολωμένο και κλεισμένο στους δικούς του τοίχους, έχοντας γκρεμίσει οποιαδήποτε γέφυρα ουσιαστικής επικοινωνίας με τους γύρω του, τον καθιστά ανήμπορο να δεχτεί την οποία θεραπευτική βοήθεια που θα μπορούσε να του προσφερθεί. Φυλακίστηκε ο ίδιος στο κελί του νου του, εθελοντικά, και μόνο εκείνος έχει το κλειδί της εξόδου στον κόσμο της ελευθερίας, της ισότητας, της ταπεινότητας, και της αγάπης.
Μόνο αν, και όταν, καταφέρει να απαλλαγεί από τις καταστροφικές του φοβίες και τα συμπλέγματα που τον τυραννούν και απεξαρτηθεί από τον εθισμό της εξουσίας, θα μπορέσει, επιτέλους, να αφεθεί για πρώτη φορά στην ζωή του, στα κύματα της θάλασσας της ζωής να τον ταξιδέψουν όπου θέλουν αυτά και να ξεβράσουν τη ψυχή του σε μέρη όπου η ευτυχία θα είναι αποτέλεσμα της αυτογνωσίας του και όχι βασισμένη στη καταπίεση και τη δυστυχία των συνανθρώπων του.
Το παρών άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εναλλακτική Δράση – Πηγή , αλλά από αρθρογράφο που ανήκει στο δυναμικό των Χρονογραφημάτων.
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.