Επειδή η Ύπαρξη είναι μια πάντοτε ανοιχτή έκβαση
Στέκομαι καθιστή και ονειροπολώ, με μάτια ανοιχτά…
Ονειρεύομαι ταξίδια μακρινά, μα και ταξίδια κοντινά… ταξίδια του νου και της καρδιάς, πάντοτε συναρπαστικά και όμορφα!
Ποια άλλη, να’ ναι άραγε, η εσώτερη ουσία της ύπαρξης, παρά το Ταξίδι;
Ταξίδι εξωτερικό όπως και εσωτερικό, συνάμα.. Ταξίδι εσωτερικό, ανάμεσα σε ήχους, σκέψεις, λέξεις συναισθήματα, αναμνήσεις, ανακαλύψεις… και στο τέρμα της διαδρομής, σιωπή!
Στέκομαι καθιστή και αφήνω τις στιγμές να ρέουν, να αιωρούνται και να σβήνουν περνώντας δίπλα απ΄ την σκέψη μου…
Σκέπτομαι πως η ύπαρξη μοιάζει με μια ανοιχτή, αέναα όμορφη έκβαση.. Μιαν έκβαση διάπλατα ανοιχτή, όσο οι ορίζοντες, μα και άναρχα ελεύθερη,όπως το φύσημα του ανέμου… αυθεντική,άρρητα χαμογελαστή, μιαν έκβαση καμωμένη από διαδοχικά αλλεπάλληλες στιγμές! Πόσα χρόνια, ξοδεύουμε,σπαταλάμε μάταια, ως ότου μάθουμε να την απολαμβάνουμε με κάθε ίνα του κορμιού και της ψυχής μας, αυτήν την έκβαση! Μα και πόσα χρόνια, στιγμές στιγμών σκορπάμε, καθώς αγωνιζόμαστε να συλλάβουμε τις πηγαίες εκφάνσεις της ζωής, καθώς εναγώνια ερευνούμε όλα εκείνα τα μέσα που θα μας πείσουν να την υπερβούμε, συνάπτοντας μια κάποια ανακωχή με την αδυσώπητη φθορά!
Για να έρθει, αιφνίδια, μια καλοκαιρινή μέρα, που πίσω απ’ τις μισόκλειστες γρίλιες, στην υποψία του ξημερώματος, θα διαισθανθούμε, για πρώτη ίσως μας φορά, πώς,είμαστε υπάρξεις πλασμένες απ΄ το γοητευτικά ακατανόητο, απρόβλεπτα γεννήματα μιας διαφορετικής αλήθειας: είμαστε ανοιχτές στο σήμερα εκδοχές, ολοένα απείθαρχα μεταβαλλόμενα τοπία,ή καλύτερα αντανακλάσεις τοπίων, χωμένες στις πιο αφανείς λεπτομέρειες, αυτές που ξέρει να συλλαμβάνει μόνο ο φωτογραφικός φακός: ανυψώνονται και αιωρούνται οι στιγμές, όπως εκείνα τα μπαλόνια που κάποτε, όντας μικρά παιδιά κρατούσαμε χαρούμενα στα χέρια μας, πεισματάρικα, όσο πιο σφιχτά μπορούσαμε στις μικρές μας παλάμες, με την αγωνία να μη μας ξεφύγουν, μα σε λίγο κουραζόμασταν, χαλαρώναμε τη λαβή, και το μπαλόνι πάντοτε ανάλαφρα και ανυποψίαστα, ξεκίναγε το ταξίδι του προς τον ουρανό,απ΄το ύψος του κεφαλιού μας και πέρα, ακόμη πιο πάνω και πιο ψηλά, μέχρις ότου να χαθεί ολότελα απ΄τη ματιά μας..
Έτσι και σήμερα θαρρώ,nδιαρκώς προσπαθούμε να εγκλωβίσουμε ανάμεσα στα χέρια μας τις στιγμές, όπως τα μπαλόνια που με λαχτάρα αδράχναμε μη τυχόν και μας ξεφύγουν, πως θα γινόταν αλλιώς, αφού είμαστε εκείνες οι όμορφα αμφίσημες εκδοχές, εκείνες οι συναρπαστικά αλλά και επίφοβα ανοιχτές υπάρξεις, που παλεύουν,από ώρα σε μέρα και από μέρα σε μήνα, να υπερβούν το χρόνο και το παρελθόν, εκδοχές που ακατάπαυστα και μανιασμένα, παλεύουν να προσπεράσουν την Απώλεια και το Θάνατο: κάθε εκδήλωση της παρουσίας μας, μοιάζει να είναι εξίσου, εκδήλωση εκείνου, του, ανοιχτής εκβάσεως,δυνητικού μέλλοντός μας.. !
Μα,δεν υπάρχει μέλλον, μόνο ένα ατέρμονα εναλλασσόμενο παρόν,δομημένο πάνω στις ανατροπές, τις απώλειες και τις αυτοδιαψεύσεις μας, καθώς, ήμασταν, είμαστε και θα΄μαστε εκείνες οι πάντοτε ανοιχτές εκβάσεις που ψαύουν επίμονα, επώδυνα, και ανυπόμονα, τις αλήθειες τους, που δε βολεύονται, που δε συμβιβάζονται, που δε προδίδουν την γλυκιά ανατρεπτική πνοή που φυσά εντός τους!