Εντός των τειχών μου…
Ό,τι κι αν έχτισα, τα θεμέλια του θα τα βρεις στο μυαλό μου…
Αχ, αυτό το μυαλό…άτιμο πράγμα!
Λένε πως ο χειρότερος σου εχθρός αλλά και ο καλύτερος σου φίλος είναι ο ίδιος σου ο εαυτός, επομένως δεν θα μπορούσε να λείπει αυτό το «σκουληκοδιαμάντι» που βρίσκεται σφηνωμένο μέσα στο κεφάλι σου.
Οξύμωρο όμως, ε; Γιατί χωρίς αυτό τι θα ‘σουν; Αλήθεια, το έχεις σκεφτεί ποτέ αυτό; Χωρίς αυτό δεν θα μπορούσες να ‘σαι, είναι τόσο απλό.
Σε καθορίζει, φίλε μου.
Σε καθορίζει ως άνθρωπο, σε καθορίζει ως οντότητα, σε καθορίζει ως ύπαρξη.
Σε ξεχωρίζει, επίσης. Σε ξεχωρίζει από το πλήθος.
Και όχι δεν μιλάω μόνο για το ανθρώπινο, όπως κατάλαβες. Σε ξεχωρίζει από το πλήθος των στιγμών και των σημαδιών της ψυχής που ονομάζονται «αναμνήσεις». Και όπως ακριβώς σε ξεχωρίζει, με τον ίδιο τρόπο σε θάβει κιόλας.
Ναι.. πολύ καλά διάβασες. Σε θάβει ολόκληρο. Θάβει ψυχή, θάβει καρδιά, θάβει κάθε υγιές συναίσθημα… Κι εκεί πεθαίνουν όλα ζωντανά. Εκεί… Μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Μέσα στο ίδιο ΣΟΥ το σπίτι! Αν θυμάσαι, συγκατοικείτε στο ίδιο κορμί. Γι’ αυτό σου λέω…
Μην εξιδανικεύεις τα πράγματα και τους ανθρώπους στο μυαλό σου. Να τα απομυθοποιείς… για να μπορείς να βλέπεις και ν’ ακούς όλες τις αλήθειες γύρω σου αλλά κυρίως μέσα σου.
Σ’ αυτό το «μέσα» που κρατάς και κρύβεις εσένα τον ίδιο, όταν είσαι παιδί… Στο «εδώ» και στο «τώρα»… και τα δύο… Είναι εύκολο να το κρατάς , γιατί σε βοηθάει να θυμάσαι… Το να το κρύβεις είναι το δύσκολο… γιατί δεν σε αφήνει ποτέ να ξεχάσεις…
Ο κόσμος σου είσαι εσύ… Και ό,τι και να σου πουν, δεν πλάθεται φίλε μου…
Χτίζεται…
Χτίζεται από τα δάκρυα…κάθε χαράς και κάθε λύπης…
Χτίζεται από χαμένα όνειρα και ανεκπλήρωτους έρωτες …
Χτίζεται από αγάπες που δεν άντεξαν στην ίδια τους τη δύναμη να κάνουν έστω μισό βήμα μπροστά…
Χτίζεται από ό,τι γράφει του καθενός η ψυχή στη ζωή σου…
Εγώ, φίλε μου, τον έχτισα τον κόσμο μου…και είμαι υπερήφανη γι’ αυτόν… Σεβάσου τον, αν θες να είσαι κομμάτι του … Αλλιώς, στροφή και έφυγες…
