Λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας, διαβάζω κατά κόρον, γαλλική λογοτεχνία. Στη λογοτεχνία λοιπόν αυτής τής χώρας διαπιστώνει εύκολα κανείς, πως ο ενικός σπανίζει ανάμεσα στους διαλόγους και πως ο πληθυντικός είναι αυτός που υπερισχύει, ως ένδειξη σεβασμού προς το συνάνθρωπο.
Έχετε σκεφτεί ποτέ, πώς μιλάτε εσείς; Στον ενικό ή στον πληθυντικό αριθμό; Ή ακόμα, πώς νιώθετε όταν μπαίνετε σ’ ένα κατάστημα και πλησιάζοντας η πωλήτρια προς το μέρος σας, σας λέει : “Τι θέλεις κοπελιά”;
Θα σας πω μια ιστορία από τα προεφηβικά μου χρόνια. Ένα πρωί μ’ έστειλαν οι γονείς μου μ’ ένα βιβλιάριο τού ΙΚΑ, να μου συνταγογραφήσει κάτι ο γιατρός. Αυτός, βλέποντας ένα μικρό κορίτσι στο ιατρείο του, μου λέει “Τι θέλεις κοριτσάκι μου”; Σαν κεραυνός μου ήρθε η φράση τής μητέρας μου στο κεφάλι : “Ποτέ δε μιλάμε στον ενικό σ’ έναν άνθρωπο που τον βλέπουμε για πρώτη φορά!”. Μα τότε αυτός, γιατί μου μίλησε στον ενικό;;;;;
Αυθόρμητα λοιπόν τού λέω: “Α! Με ξέρετε!”
“Όχι, όχι, δε νομίζω”, λέει αυτός με απορημένο ύφος.
“Ε τότε, πώς μου μιλάτε στον ενικό”;
Περιττό να σας πω, πως ο άνθρωπος γέλασε με την ψυχή του, όμως στο δικό μου παιδικό μυαλουδάκι, οι βάσεις είχαν ήδη μπει: ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ Σ’ ΈΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ.
Το παρών άρθρο δημοσιεύθηκε στο rethemnosnews , αλλά από αρθρογράφο που ανήκει στο δυναμικό των Χρονογραφημάτων.