Χρόνος φεύγει, Χρόνος έρχεται. Ημερολογιακή αλλαγή, μπορεί να μην αλλάζει κάτι μέσα μας ή και να αποτελεί αφορμή για όσα θέλουμε να αλλάξουμε. Η τελετουργία της γιορτής ενίοτε μελαγχολική, αλλά τόσο όμορφη. Ας στολίσουμε διαθέσεις και ας φωτίσουμε το πέρασμα στο νέο χρόνο με χαμόγελο. Εκείνο το ιδιαίτερο χαμόγελο που μένει στα χείλη μετά το τέλος των πυροτεχνημάτων (προσωπικά, απλά τα λατρεύω!) και που ξέρει να φωτίζει τις καρδιές.
Μέσα στην αναμονή της γιορτής, μια σκέψη σε όσους αυτή τη μέρα ή τη νύχτα, είναι μόνοι. Γιατί τις στιγμές της γιορτής, οι μοναξιές πάντα γιγαντώνονται. Συμπεριλαμβανομένης και της μοναξιάς μέσα σε παρέα, αυτή είναι ίσως η πιο δύσκολη! Για όσους είναι μόνοι μπροστά σε έναν υπολογιστή, σε ένα κινητό, για όσους γίνονται ένα με τη σκιά της νύχτας στο μπαλκόνι, για όσους χορεύουν με τη σιωπή, για όσους είναι σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, ή πενθούν της ζωής της απώλειες.
Για όσους δεν έχουν στα χείλη το χαμόγελο, ή το χαμόγελό τους δεν φωτίζει την καρδιά, τους μοναχικούς, τους εγκαταλελειμμένους, μια γιαγιά ένας παππούς σε ένα δωμάτιο γηροκομείου, ένα παιδί μόνο σε ένα σπίτι, ένα σκυλί κουλουριασμένο εκεί έξω… εκεί κοντά, που βλέπουμε αλλά συχνά δεν θέλουμε να δούμε.
Για όλους αυτούς, λίγη σκέψη ζεστή (όχι λύπηση, μόνο σκέψη), λίγη γεύση του αγαπημένου τους γλυκού που έχουν ξεχάσει, και μια γιρλάντα κατακόκκινα φωτάκια έτσι, να γλυκαθεί για λίγο η μοναξιά, για λίγο… και μια ελπίδα, σαν φλόγα κεριού, εύθραυστη όσο και ζωογόνα.
Για τις μικρές στιγμές της αιωνιότητας. Ένα τηλεφώνημα την κατάλληλη στιγμή, μια αγκαλιά όταν το κρύο σε γεμίζει, μια λέξη αγάπης όταν την λαχταράς, μια ματιά με νόημα, μια απόφαση που σε δείχνει. Μικρές στιγμές που κάθε μία είναι ένα μονοπάτι που σε πάει πιο κοντά στον προορισμό σου. Όλες μαζί λεωφόρος ταχείας ευτυχίας. Ευλογημένος όποιος, ο άνθρωπός του, μπορεί να μπαίνει στα παπούτσια του και να του δίνει τέτοιες στιγμές. Η φύση φρόντισε να χωράω σε όλα τα παπούτσια και λίγοι στα δικά μου. Αυτή γνωρίζει το γιατί. Ένα μόνο ξέρω. Για τους ανθρώπους που αγαπώ, οι στιγμές μου, στιγμές τους.
Για το ανεκπλήρωτο. Για τις φυγές, τις επιστροφές. Στον λαιμό μια πέτρα μαύρη περίεργη. Μοιάζει με δάκρυ οψιδιανού… κάποιος την αναγνώρισε, την είπε «απωθημένο». Απογείωση! Κόντρα στον καιρό, πάντα. Και στην τσέπη ήδη το εισιτήριο για το επόμενο ταξίδι. Γιατί κάθε ταξίδι κρύβει μέσα του όλα όσα είδαμε και κάναμε, καθώς και όλα όσα δεν προλάβαμε, δεν έτυχε ή δεν μπορέσαμε να κάνουμε. Ένα ταξίδι, που φέρνει μέσα μου νέους ορίζοντες. Φιλίες που διαρκούν στο χώρο και τον χρόνο, και γίνονται ακόμα πιο δυνατές. Στιγμές ανέμελες, στιγμές που συνειδητοποιείς πόσο ίδια και συγχρόνως πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στο εδώ και το εκεί, ακόμα και αν το εκεί είναι στην άλλη πλευρά του ωκεανού, σε μια διαφορετική γωνιά του κόσμου.
Εικόνες που μένουν, που γεμίζουν τις μπαταρίες και κάνουν πλουσιότερη τη ζωή, τη σκέψη και τη φαντασία. Τόποι και άνθρωποι που κουβαλάμε μέσα μας και που έχουμε αφήσει ανάμεσά τους ένα κομμάτι απ’ την ψυχή μας. Και πάνω απ’ όλα, η ζωή. Η ζωή να μας θυμίζει πως ό,τι έχουμε είναι ό,τι είμαστε, πως ό,τι έχουμε είναι μέσα μας. Και το απρόοπτο. Ένα ατύχημα που έρχεται να θυμίσει πόσο απρόοπτη είναι η ζωή, πως τη μια στιγμή οργανώνουμε τη μέρα μας και την άλλη όλα μπορούν να ανατραπούν. Πάνω από όλα όμως, κρατάω τη δύναμη της ζωής να κάνει τα δικά της θαύματα και την καλοσύνη των ανθρώπων.
Κρατάω μέσα μου και πάντα θα κρατώ αυτό το βλέμμα, την καλοσύνη των ανθρώπων, τη δύναμη της ζωής που τη μια στιγμή σου ανατρέπει τα πάντα και την άλλη απλόχερα στα επιστρέφει πίσω, τη χαρά της φιλίας, την απεραντοσύνη του ωκεανού, τον κόσμο να τρέχει κάτω από ένα αεροπλάνο που αναιρεί αποστάσεις, ενώνει και χωρίζει κόσμους και ζωές, τους ανθρώπους που γνώρισα, τις νέες εμπειρίες, και, κυρίως, το χαμόγελο.
Εύχομαι αυτή η Νέα Χρονιά που έρχεται να αναστήσει το χαμένο χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων, να ζεστάνουν τις παγωμένες ψυχές τους και στους ανθρώπους που αγωνίζονται να έρθει η ζωή που τους αξίζει. Να είμαστε καλά, να αγαπάμε, να ονειρευόμαστε, και να μην ξεχνάμε, να ζούμε τη ζωή.