Η κβαντομηχανική θεωρείται “απόκοσμη” σε σχέση με την μηχανική της πραγματικότητας που ζούμε.
Η κβαντική διεμπλοκή είναι το φαινόμενο κατά το οποίο δύο σωματίδια ή ομάδες σωματιδίων που δημιουργούνται μαζί ή αλληλεπιδρούν, μένουν σε κατάσταση διεμπλοκής μεταξύ τους, ασχέτως της αποστάσεως του ενός από το άλλο. Αν φερειπείν σταλεί ένα σωματίδιο από τα δύο στο άλλο άκρο του γαλαξία ή και του σύμπαντος, και συμβεί κάτι σε οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά άμεσα. Από αυτό προκύπτει ότι η “πληροφορία” μπορεί να ταξιδέψει με “άπειρη” ταχύτητα (πολύ μεγαλύτερη από αυτή του φωτός!) Η κβαντική διεμπλοκή είναι όντως ένα περίεργο κβαντικό φαινόμενο, το οποίο ο Αϊνστάιν είχε χαρακτηρίσει “στοιχειωμένο” αφού οι κινήσεις και γενικότερα οι ιδιότητες δύο σωματιδίων ή αντικειμένων αλληλοεπηρεάζονται ακαριαία.
Τα πειράματα που διεξάγονται σε μεγάλα ερευνητικά κέντρα γεφυρώνουν το χάσμα ανάμεσα στον εξωπραγματικό κόσμο της κβαντομηχανικής και την ντετερμινιστική φυσική πραγματικότητα, την οποία όλοι αντιλαμβανόμαστε με την καθημερινή εμπειρία μας. Eρευνητές λοιπόν μετά από πολλαπλά πειράματα κατάφεραν να μας φέρουν πιo κοντά στην “πραγματικότητα”, καθώς παρατήρησαν την λεγόμενη ”κβαντική διεμπλοκή” σε δύο ζευγάρια ατόμων σε πειραματική διάταξη.
Μέχρι τώρα η κβαντική διεμπλοκή είχε παρατηρηθεί μόνο σε εσωτερικές ιδιότητες μικροσκοπικών συστημάτων, όπως στην πόλωση ενός ζεύγους φωτονίων ή στις τροχιές περιστροφής των ηλεκτρονίων γύρω από τον πυρήνα των ατόμων. Αποδείχτηκε ότι όταν άλλαζε η κίνηση ενός ζεύγους ιόντων Βηρυλλίου-Μαγνησίου, άλλαζε η κίνηση και ενός δεύτερου ζεύγους, χωρίς σε αυτό να δίνεται η ίδια εντολή για ξεκίνημα ή σταμάτημα των δονήσεων και παρόλο που βρισκόταν σε απόσταση από το πρώτο. Οι έρευνες συνεχίζονται και θα βοηθήσουν τους επιστήμονες να κατανοήσουν πού τελειώνει ο κβαντικός κόσμος και που αρχίζει ο γνωστός φυσικός κλασικός κόσμος μας.
Σύμφωνα με άλλες θεωρητικές έρευνες από το ΜΙΤ υποστηρίζεται ότι όλοι μας βλέπουμε γύρω μας περίεργα πράγματα, όπως π.χ. σπασμένα τζάμια που ξαφνικά αυτο-επιδιορθώνονται παρ’ όλο που αυτό δεν είναι δυνατό βάσει του 2ου Νόμου της Θερμοδυναμικής, τα οποία απλά δεν τα θυμόμαστε! Όπως υποστηρίζεται με μαθηματικούς υπολογισμούς πάντα, όταν κοιτάζουμε γύρω μας η μνήμη μας βρίσκεται σε μια “κβαντική διεμπλοκή” με το περιβάλλον μας. Ο παρατηρητής δηλαδή που παρατηρεί ένα αντικείμενο και “εμπλέκεται” κβαντικά με αυτό, αυξάνει τις πληροφορίες που εισρέουν στον εγκέφαλό του, την ίδια στιγμή που μικραίνει η πληροφορία και αυξάνεται η εντροπία στο αντικείμενο που παρατηρεί. Όταν όμως “απ-εμπλεκόμαστε” από αυτό, διαγράφεται η μνήμη του παρατηρητή… Οι μαθηματικές εξισώσεις δείχνουν ξεκάθαρα ότι η φύση φαίνεται τόσο στο μικρο-επίπεδο όσο και στο μακρο-επίπεδο να συμπεριφέρεται κβαντικά επειδή τελικά το σύμπαν δεν δείχνει να είναι ενιαίο, αλλά ένα πολύ-σύμπαν (multi-verse) αποτελούμενο από πολλά παράλληλα σύμπαντα. Σε κάποια από αυτά τα σύμπαντα, που το μυαλό μας ”διαγράφει” τα σπασμένα τζάμια, αυτά ξανακολλάνε μόνα τους.
Η κβαντική διεμπλοκή των προσώπων με το περιβάλλον τους βέβαια δεν μπορεί να αποδειχθεί εμπειρικά, a posteriori δηλαδή, παρά μόνο σε μερικές σελίδες μαθηματικών αποδείξεων. Παρόλα αυτά, μερικοί νευρο-επιστήμονες σε συνεργασία με κβαντικούς φυσικούς οραματίζονται την κβαντική διεμπλοκή των ανθρώπων σε ένα είδος μεταβίβασης της σκέψης και τα “πειράματα” αυτή τη στιγμή “δίνουν και παίρνουν” σε μεγάλα ερευνητικά κέντρα.
Τα επόμενα χρόνια πρέπει να είναι πολύ ενδιαφέροντα γύρω από αυτές τις μελέτες, ιδίως τις πειραματικές.
