Το δήθεν που δείχνουμε προς τα έξω, ας μοιάζει και ας ταιριάζει με το μέσα μας. Είναι άκρως ανησυχητικό και απογοητευτικό, αν δείχνουμε κάτι άλλο και γίνεται δεύτερη φύση μας, που σημαίνει πως γινόμαστε στην κυριολεξία «μαριονέτες». Έχουμε που έχουμε σε μεγάλο βαθμό το ρόλο του «θεατή»… στη σκηνή των πραγμάτων και της πολιτικής – οικονομικής ζωής κλπ., αλλά ο ρόλος του θεατή αφήνει και ένα περιθώριο που έστω και μικρό, όμως αφήνει – σκέψης, κρίσης, αντίδρασης είτε με τρόπο δυναμικό, – είτε ανεβαίνω πάνω στη σκηνή και αλλάζω τις ατάκες, μιλάω, ρωτώ, φωνάζω, κρίνω, αναρωτιέμαι, είτε με τρόπο ακραίο, «τα σπάω», επανάσταση, αναρχία ή ακόμα και τρόπο πιο παθητικό «σηκώνομαι και φεύγω» (σε αυτό τον βαθμό που μπορώ), «γυρίζω την πλάτη μου στο μέλλον», που λέει και το τραγούδι.
Ο ρόλος όμως της «μαριονέτας» είναι άλλο, κάτι τέτοιο προϋποθέτει παντελή έλλειψη αντιστάσεων, δεν είμαστε καν θεατές, δεν είμαστε «εμείς» και νομίζω δεν υπάρχει χειρότερο. Δεν λέω, «το πνεύμα των καιρών» ευνοεί τη μασημένη τροφή και τις έτοιμες απαντήσεις ειδικά σε κοινωνίες που ευνοούν το «βόλεμα» και βάζω και τη δική μας, και εμένα μέσα, γιατί έχουμε μάθει στις όποιες ανέσεις και στον «καναπέ» μας, όμως θέλω να πιστεύω πως υπάρχει, ότι θα υπάρχει προσωπική σκέψη και αντίδραση.
Αναλωνόμαστε πολύ στο τι θα χάσουμε, ένα μόνιμο άγχος για το μέλλον που κανείς δεν σου υποσχέθηκε. Παρατηρητές της απραγίας, ρήτορες της ημιμάθειας σε μια επαναληπτική αδράνεια. Ένα ντόμινο αρνητικής έλξης για όλα εκείνα που ακόμα δεν έγιναν. Όμως η επανεκκίνηση γίνεται αργά, οδυνηρά, ανθρώπινα, μέσα από πόνο, φόβο και φοβίες, καταθλιψούλες, μηδενική διάθεση κοινωνικοποίησης και μένους, αλλά τελικά και επούλωση, υπερβάσεις, φωτεινές περιόδους ομορφιάς και χαμόγελων, κοινωνικότητας και καλοσύνης.
Μικρές εστίες, σπίθα προβληματισμού που μεταδίδεται και ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους, καθώς με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά και σε διαφορετικές συνθήκες αυτό που λέμε «όραμα» για ένα καλύτερο κόσμο, ίσες ευκαιρίες, προσωπικές ελευθερίες, διαφάνεια κτλ. Υπάρχει, άλλο όμως εάν παραμένει «όραμα», – παραμένει όμως. Αλλά είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε τι μάσκα θα φοράμε. Ο άνθρωπος είναι άξιος και ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Με τη λογική ότι φορώντας μια κακή μάσκα γινόμαστε κάποιοι άλλοι, όμως με την ίδια λογική μπορούμε να φορέσουμε μια όμορφη μάσκα και να διαμορφώσουμε συνειδητά και όμορφα το μέσα μας, να γίνουμε όμορφοι άνθρωποι!
(Μέρος του άρθρου δημοσιεύθηκε αρχικά στην σελίδα Κατοχικά Νέα)