Το καλωσόρισμα του φθινοπώρου έρχεται με την βροχή, μικρές στάλες πέφτουν αδιάκοπα στο παράθυρο σχηματίζοντας μικρά ουράνια τόξα και χαμογελαστά πρόσωπα. Καθισμένος σε ένα ξύλινο γραφείο παρακολουθώ το μοναδικό θέαμα της φύσης που κάνει τα φύλλα των δέντρων να χορεύουν αρμονικά στο φύσημα του αέρα. Διάσπαρτα ρίχνω κλέφτες ματιές στο χαρτί που βρίσκεται μπροστά μου, παίζοντας ρυθμικά στην μελωδία της βροχής μια μαύρη πένα.
Πότε ξανά δεν έχω γράψει γράμμα στον εαυτό μου ή μήπως δεν είναι για μένα αλλά για αυτό που ήμουν. Όμως συνεχίζω να πιστεύω πως οι άνθρωποί δεν αλλάζουν, ο πυρήνας τους μένει ανέπαφος, επιφανειακά μεταλλάσσονται άλλοτε σκληραίνουν και μαλακώνουν, θυμίζοντας τις όψεις της θάλασσας ανά εποχή. Πόσο δύσκολο είναι να βρεις τρόπο να τον κάνεις να ξαναχαμογελάσει, να του δώσεις το σεβασμό που του αξίζει, ακόμη να σε συγχωρέσει για τα λάθη σου, που επέτρεψες να πληγωθεί και να στερηθεί όσα εκείνος έκρινε ιδανικά.
Το καλοκαίρι ήρθε και έφυγε τόσο γρήγορα στο χάος του νου μου. Αδιάκοπα συνεχίζει να παλεύει ανάμεσα στις όμορφες αναμνήσεις και αναζητώντας απαντήσεις σε ένα λαβύρινθο ερωτημάτων. Έχοντας για συντροφιά μια καρδία που πιστή εμμένει να ονειρεύεται, σαν παιδί που έχει αγκαλιάσει το αγαπημένο παιχνίδι. Προσμένει τι όμως; Μια αγκαλιά, μια κουβέντα, να ακουστεί; Δεν αντιλαμβάνεται πως η ελπίδα για εκείνη είναι μια ψευδαίσθηση μα συνεχίζει να κοιτά στο σκοτάδι για αστέρια. Ανάμεσα σε αυτόν τον κυκλώνα συναισθημάτων και σκέψεων η ψυχή στριφογυρνά αναποφάσιστη να διαλέξει ποια φωνή να ακολουθήσει, όμως στο κενό που περιπλανιέται ελεύθερη συνεχίζει να πετά.
Παρίσι, το κέντρο του ρομαντισμού, τα φώτα της πόλης γεμίζουν την νύχτα με διάφορους χρωματισμούς, τα πλακόστρωτα σοκάκια αποκτούν ένα μεθυστικό άρωμα και οι κήποι σε μαγνητίζουν για μια στάση στα παγκάκια γύρω από άνθη και δέντρα που απλόχερα προσφέρουν ξεγνοιασιά. Η πόλη όμως για μένα είναι αδιάφορη, γιατί δεν είναι τα μάτια που καθορίζουν όσα βλέπεις αλλά τα συναισθήματα που έχεις. Εκείνα επηρεάζουν τα πάντα γύρω σου, ακόμα και τους ανθρώπους που συναντάς στις διαδρομές της ζωής. Σε γεμίζουν ενέργεια, σε ολοκληρώνουν αλλά όπως έχει πει ο Βολτέρος μια απογοητευμένη καρδία πάντα γκρίζα θα ζωγραφίζει τον κόσμο. Για τους ρομαντικούς η απογοήτευση είναι ένα κίνητρο, μια φλόγα για να πεισμώσουν απέναντι σε μια εποχή που οι λέξεις δεν έχουν ουσία, να αποδείξουν πως είναι φάροι για όλους εκείνους που η κάθε λέξη είναι σημαντική, κάθε πράξη ιδιαίτερη έχοντας το «Σε αγαπώ» ως ιερό λάβαρο.
Η βροχή σταμάτησε από ώρα, οι δρόμοι έχουν μετατραπεί σε καθρέφτες με σκόρπια ρυάκια και μικρές λίμνες έχουν γεννηθεί, καλώντας με να τα διασχίσω μοναχικά όπως κάθε νύχτα, παρέα με συλλογισμούς και εικόνες. Ποιος ξέρει σε κάποια τοξωτή γέφυρα τούτης της πολύχρωμης πόλης να συναντήσω τον εαυτό μου και σαν παλιοί φίλοι να μονοιάσουμε, να κουβεντιάσουμε για όσα μας χώρισαν, για όσα επιθυμούμε και με το γερό χρόνο συντροφιά να γίνουμε πάλι αχώριστοι.
Δεν έχω που να στείλω αυτό το γράμμα, για αυτό θα επιλέξω να το αφήσω στον άνεμο, με την ευχή πως όποιος το βρει, να καταλάβει πως δεν είναι μοναχός σε τούτο το κόσμο, πως ο καλύτερος του φίλος είναι ο ίδιος. Μα ακόμη και αν έχει χαθεί, πάντα θα υπάρχει κάποιος για να τον ακούσει και να τον στηρίξει σε όλες τις δοκιμασίες.
