Σας λέει κάτι το όνομα Samuel Beckett; Νομίζω πως, οι περισσότεροι από εσάς, θα τον έχετε ακούσει. Οι θεατρόφιλοι συνήθως τον λατρεύουν, κι αυτό, γιατί, ο Ιρλανδός συγγραφέας έχει προσφέρει στο θεατρόφιλο κοινό, πραγματικά αριστουργήματα: “Ευτυχισμένες Μέρες”, “Μολύ”, “Ο Μαλόν πεθαίνει” είναι μερικά από τα πολλά έργα του.
Ο λόγος που ασχολούμαι σήμερα με τον Beckett είναι το, βραβευμένο με Νόμπελ, έργο του “Περιμένοντας τον Γκοντό”. Σ’ ένα, σχεδόν γυμνό, σκηνικό, δυο άνδρες, δυο κωμικοτραγικές φιγούρες περνούν τον χρόνο τους περιμένοντας. Τι περιμένουν; Τη σωτηρία τους από τη μιζέρια. Ποιος θα τους σώσει; Κάποιος Godot. Το πρόσωπο αυτό δεν το γνωρίζουν. Ωστόσο, αυτοί περιμένουν. Ίσως κάποια μέρα, κάποιος τους σώσει.
Εσείς, φίλοι αναγνώστες, όταν καθημερινά στην ερώτηση των άλλων: “τι κάνεις;”, απαντάτε “τα ίδια και τα ίδια”, τι περιμένετε; ποιος θα σας σώσει; Ποιες οι αντιστάσεις, ποια η άμυνα, ποιο το αντίβαρο τής ζωής σας; Φίλοι, θρησκεία, ψυχολόγος, οικογένεια, φαγητό, διασκέδαση, τηλεόραση, βιβλίο; Σκεφτείτε το, παρακαλώ. Πολλοί αναλυτές τού Beckett βρήκαν ότι, πίσω από το όνομα Godot κρύβονταν η λέγη God. Δεν ξέρουμε εν τέλει, αν ο συγγραφέας είχε στο μυαλό του το Θεό την ώρα τής συγγραφής τού έργου.
Θα σας πω τώρα την προσωπική μου αλήθεια. Πολλές φορές και για πολλά θέματα στηρίχθηκα στους δικούς μου “σωτήρες”. Ανά διαστήματα άλλαζαν. Οι φίλοι ήταν τα πάντα στην εφηβεία. Η διασκέδαση και τα ξενύχτια πίστευα ότι θα με κάνουν να ξεχάσω κάθε πρόβλημα. Με την γέννηση τού παιδιού μου τα γλυκά ήρθαν ως υποκατάστατο κάθε δυσκολίας εκείνης τής εποχής (βλέπε ατελείωτα ξενύχτια). Η διατροφολόγος μου είχε πει, πως, πολλές γυναίκες, θέλοντας ν αντιμετωπίσουν το άγχος που δημιουργεί ο ερχομός ενός παιδιού καταφεύγουν στα γλυκίσματα. Στη συνέχεια “δοκίμασα” λίγο απ’όλα: θρησκεία, ψυχολογία, γυμναστική, διατροφή, μουσική. Τι να σας πω; Έψαχνα κι εγώ έναν Godot, ο οποίος δεν ήρθε ποτέ. Απογοητεύτηκα. Άλλοτε τα έβαζα με τον εαυτό μου και σκεφτόμουν πόσο αδύναμη ήμουν κι άλλοτε τα έβαζα με όλους τους άλλους. Έλεγα:
-Πού είναι η φιλία;
-Πόσο άδεια νιώθω με τη διασκέδαση!
-Ψυχολόγοι;;; Δηλαδή, πρέπει να πληρώσω, για να μ’ ακούσει κάποιος;
-Να πάω στον εξομολόγο, για να μου πει τι; Υπομονή; Όχι,ευχαριστώ.
Αλήθεια σας λέω, πέρασα από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη των σκέψεών μου. Δεν υπήρχε λυτρωτής για μένα; Και ναι, βρήκα μια απάντηση. Συν Αθηνά και χείρα κινεί. Μέσα στην πνευματική μου περιπλάνηση ανακάλυψα πως ο Godot έρχεται, μόνο όταν του το επιτρέψουμε. Έδωσα χώρο σε όλους και σε όλα, κρατώντας στο τέλος αυτά που γαλήνευαν τη δική μου ψυχή. Άφησα το Θεό να μπει μέσα μου και να μου μιλήσει, να μου δείξει το μονοπάτι του και να πορευτώ, αν θέλω, κατ’ αυτό. Διάλεξα πιστούς φίλους, όπως είναι τ’ αγαπημένα μου βιβλία και εξοικειώθηκα με την ιδέα των πενιχρών μας οικονομικών. Έδωσα χώρο σε ανθρώπους που ήθελαν να με πλησιάσουν και να με γνωρίσουν καλύτερα, ψάχνοντας και αυτοί για τον δικό τους Godot!
Το παρών άρθρο δημοσιεύθηκε στο rethemnosnews , αλλά από αρθρογράφο που ανήκει στο δυναμικό των Χρονογραφημάτων.
