Μου αρέσουν εκείνοι οι αυθόρμητοι, που μιλάνε δίχως να βάζουν σε ζύγι τις λέξεις τους, δίχως να ρίχνουν χρυσόσκονη στις κουβέντες τους.
Μου αρέσουν εκείνοι οι αυθόρμητοι, που δεν κουβαλούν βελόνες και νήματα για να κόψουν και να ράψουν τα λόγια τους, μα τα αραδιάζουν μπροστά σου ατόφια.
Μου αρέσουν εκείνοι οι αυθόρμητοι, που δε σκιάζονται να πουν αυτό που σκέφτονται, αυτό που νιώθουν, αυτό που βρίσκεται στην ψυχούλα τους.
Μου αρέσουν εκείνοι οι αυθόρμητοι, που δεν κομπιάζουν, που δεν υπεραναλύουν, που δε χάνονται σε αν, ίσως, μήπως, μπορεί.
Μου αρέσουν εκείνοι οι αυθόρμητοι, που παρότι κουβαλάνε και αυτοί τις δικές τους μάσκες, προσπαθούν να μην τις βγάζουν συχνά από τον σάκο, γιατί τους στενεύει το πρόσωπο, περιορίζει τη χαρά τους.
Μου αρέσουν εκείνοι οι αυθόρμητοι, που τολμούν να αλλάξουν τα μαλλιά τους, να οδηγήσουν χωρίς προορισμό, να χωθούν στο αφράτο χιόνι, να βραχούν φορώντας σμόκιν.
Μου αρέσουν εκείνοι οι αυθόρμητοι, που συχνά τους ακούω να μαλώνουν με εκείνους τους άλλους, που ψάχνουν το χαμένο κόμμα σε αριστουργήματα, που παραμονεύουν στη γωνιά για να ψαρέψουν μια τους λέξη και να την κομματιάσουν μέχρι να βγάλουν τέρατα, να τη ξεζουμίσουν μέχρι να σαπίσει η ουσία.
Μου αρέσουν εκείνοι οι αυθόρμητοι, που συχνά τους λένε αφελείς, παρορμητικούς, ανώριμους, μα εκείνοι είναι αυθόρμητοι, χαμογελούν και συνεχίζουν.