Νέες τεχνολογίες. Καινούργια μηχανήματα. Υπέροχο design. Χρώματα, ήχοι, φωτογραφίες. Ακούγεται το “γκλιγκ” τής ειδοποίησης και αγωνιάς μέχρι να δεις, αν το μήνυμα είναι από το πολυπόθητο άτομο. Φωτογραφίες από τα μέρη που βρίσκεσαι, χαμόγελα, βροχή οι καρδούλες…. νέα μηχανήματα-νέοι τρόποι επικοινωνίας;
-Δεν ξέρω, είναι πάντα η απάντησή μου. Εξάλλου, όλα τα δείχνει η ιστορία. Εγώ απλώς παρατηρώ. Ας το δούμε μαζί, ως παρατηρητές:
Βρήκα γνωστούς απ’ τα παλιά. Ανθρώπους από το εξωτερικό, παλιούς συμμαθητές, από τα πανεπιστήμιά μου, ξεχασμένο σόι….βρήκα και με βρήκαν άτομα που δεν ήθελα να ξαναθυμηθώ, που δεν αντέχω τα πικρόχολα σχόλιά τους, τα γεμάτα υπονοούμενα.
Αντικατέστησα το ξυπνητήρι που είχα δίπλα στο κομοδίνο μου κι αποφεύγω πλέον το ενοχλητικό τικ-τακ όλη την νύχτα. Τώρα με ξυπνάει ο ήχος που θα επιλέξω εγώ…βέβαια, φοβάμαι λίγο μη μείνω από μπαταρία και είμαι υποχρεωμένη να το έχω το κινητό δίπλα μου όλο το βράδυ.
Είναι σε όλους γνωστή η ημερομηνία των γενεθλίων μου, παίρνω περίπου τόσες ευχές, όσοι και οι “φίλοι” μου στο διαδίκτυο, το σπίτι μου όμως παραμένει άδειο και μουντό. Δεν μυρίζει φρεσκοψημένα εορταστικά γλυκά, δεν παίρνω φιλιά….
Έχω στα χέρια μου μια κινητή βιβλιοθήκη, μια υπέροχη δισκοθήκη και μία σούπερ οθόνη, αλλά η τηλεόραση τού σαλονιού μου δείχνει ένα απαρχαιωμένο κουτί, το οποίο καταλαμβάνει μεγάλο χώρο στο δωμάτιο και γνωρίζει πως οδεύει προς τον κάδο ανακύκλωσης….
Ανακύκλωση…άνθρωποι και προΐόντα αναλώσιμοι, έτοιμοι για κάδο μόλις ξεπεραστούν. Πετάμε και μας πετούν. Έχουμε χάσει το ενδιάμεσο στάδιο τής επιδιόρθωσης. Έχουν χαθεί επαγγέλματα: τού τσαγκάρη, τού γανωτή, τού ράφτη. Έχει χαθεί και η μαγεία τής προσπάθειας μεταξύ μας. Κουραζόμαστε, βαριόμαστε, αναζητούμε την περιπέτεια, τα χρώματα, τον ήχο που ενθουσιάζει και προκαλεί και ρίχνουμε ή μπαίνουμε στον κάδο των αχρήστων.
