Ε κακομοίρη άνθρωπε που σκας για τα υλικά και τα επίγεια.
Ε κακομοίρη άνθρωπε που τα ‘χεις όλα και δεν τα εκτιμάς και ζηλεύεις του διπλανού σου.
Ε κακομοίρη άνθρωπε που δεν ευγνωμονείς για τη ζωή σου και όλο παραπονιέσαι.
… που ενώ είσαι θνητός, μαζεύεις θησαυρούς στη γη λες και θα ζήσεις αιώνια σ’ αυτόν τον κόσμο…
… που ενώ είσαι περαστικός από δω, πράττεις λες και σου ανήκει ετούτη εδώ η γης, ετούτη η φύση και όλο βάνεις το χεράκι σου να την καταστρέψεις…
Δεν έμαθες ακόμα να σέβεσαι το χώμα που πατάς, τον αέρα που αναπνέεις.
Δεν έμαθες να χαίρεσαι τα δώρα που σου δόθηκαν.
Δεν θέλησες να μάθεις…
Ε κακομοίρη άνθρωπε, έδωσες τη δύναμή σου στους άλλους και βούλιαξες σε καναπέδες, βολεύτηκες σε θεσούλες και ξέχασες ποιός είσαι, από που έρχεσαι κ που πηγαίνεις…
Όπως είπε ο Ν. Καζαντζάκης…
«Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις – το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα ‘ναι πολύ αργά»
Ε κακομοίρη άνθρωπε… ξύπνα πριν να ‘ναι αργά…!
