Δεν είσαι μόνος

«Τι εγώ; Αποκλείεται! Δεν μπορώ μόνος μου!» οι πρώτες λέξεις που ξεστόμισα πριν περάσουν από φιλτράρισμα στον εγκέφαλο. Πιστεύω πολλών ακόμα ήταν οι πρώτες λέξεις, ίσως στη συνέχεια να έγιναν και οι δεύτερες και οι τρίτες. Ανασφάλεια σε κάθε σκέψη, μιας και σκέφτεσαι πως δεν μπορεί να σκέφτηκες εσύ κάτι τέτοιο, δεν είσαι αρκετά έξυπνος ή αρκετά ικανός να καταφέρεις το οτιδήποτε. Ζεις λαθραία μια ζωή που σου χάρισαν, αντί να την πιάσεις από τα μαλλιά και να της πεις «εγώ είμαι αυτός που σε ορίζει» και να τη σύρεις στη σπηλιά σου ώστε να φωτίσει και τις πιο απόκρημνες γωνίες.

Το θηρίο μέσα σου ουρλιάζει και βρυχάται για να το προσέξεις, αλλά εσύ νομίζεις ότι θέλει να σε κάνει να το φοβηθείς. Προσπαθεί με ο,τι έχει, σε προσεγγίζει με ουρλιαχτά τα οποία αντηχούν στο σκοτεινό και κρύο μέρος που βρίσκεται, με άγριες και κοφτές μελωδίες βιολιού εκείνα τα χειμωνιάτικα απογεύματα που φοβάσαι τόσο να περάσεις μόνος σου. Το θηρίο ξέρει ότι δεν είσαι μόνος σου, αλλά δεν έχεις κάτσει ποτέ να αποκρυπτογραφήσεις αυτά που προσπαθεί να σου πει.

«Ας φτιάξω ένα ζεστό τσάι» λες και χάνεσαι στις σκέψεις σου ενώ τα δάχτυλά σου αγκαλιάζουν σαν ερωμένη τους την ζεστή κούπα με το μαγικό υγρό. Χάνεις όλες αυτές τις μικρές χαρές που μοιάζουν με φυτρωμένες κόκκινες παπαρούνες σε ένα παγοδρόμιο απλά και μόνο για να γλιστρήσεις με τα πέδιλά σου και να πας πιο πέρα. Ποτέ δεν έκατσες να πάρεις μια ανάσα και να πεις «χμμμ γιατί πάνε όλοι από εκεί;» ενώ βλέπεις ότι οι παπαρούνες οδηγούν αλλού από όπου γλιστράει όλος ο κόσμος. Το θηρίο τις σπείρει μία μία προς μια κατεύθυνση αλλά φοβάσαι να πας προς τα εκεί γιατί υπάρχουν μόνο ζώα και δύο-τρεις άνθρωποι, ενώ στο παγωμένο μονοπάτι υπάρχουν όσοι άνθρωποι μπορείς και θες να δεις.

Τα περισσότερα πράγματα είναι πιο απλά από ότι νομίζουμε (εκτός από εκείνες τις ασκήσεις μαθηματικών που τελικά είναι πάντα πιο δύσκολες από ότι νομίζουμε). Δεν χρειάζεται να περιπλέκουμε και να υπεραναλύουμε οτιδήποτε βλέπουμε, γιατί πολλές φορές όλο αυτό μας οδηγεί σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Νομίζοντας ότι οι παπαρούνες είναι αίμα στα πόδια μας και το παγωμένο μονοπάτι με τους εξίσου παγωμένους ανθρώπους, ένα παγοδρόμιο, στο οποίο οι άνθρωποι τραγουδούν και χορεύουν καθώς τσουλάνε προς τη γη με τους σμαραγδένιους καταρράκτες και τη πυκνή βλάστηση.

Choose wisely your path young man.