Ευκαιρία… Πρόθεση… Διάθεση… Επανατοποθέτηση…
Λέξεις ανακατεμένες στο μυαλό… Στιγμές συγκεκριμένες και συγκεχυμένες συναισθημάτων… πληθώρα θα όριζε τη σημασία…
Απότομα και βίαια κόπηκε το νήμα εκείνης της γραμμής που σηματοδοτούσε την αφετηρία…
Τα στερεότυπα και οι φοβίες έδρασαν κατά των περιστάσεων…η δράση έφερε την χωρίς δεύτερη σκέψη αντίδραση… ξέφρενη πορεία διάχυτου παρορμητισμού και αίσθησης της εγκατάλειψης κατέληξε στα αζήτητα σε ράφια φορτωμένα βαρύ εγωισμό και απογοήτευση μέσα από θυμό, ντροπή και ανασφάλεια…
Ο πόνος διέφυγε από τα όρια που είχαν τεθεί για την ασφάλεια της ψυχής και απλώθηκε στους τέσσερις ορίζοντες αναζητώντας απαντήσεις… λύσεις… μέσα από ατέρμονες συζητήσεις…
Η μάχη ανάμεσα στην πράξη και στην θεωρία κρατούσε γερά τα ηνία της λογικής μέσα από την αιτία και το αποτέλεσμα…
Η ακαμψία με τη διαλλακτικότητα σε μόνιμη αντιπαράθεση τροχίζοντας αόρατα όπλα που όμως άφηναν ανοιχτές πληγές σε κάθε πρόταση μομφής…
Η συγχώρεση παρατηρούσε από μία γωνία κρυμμένη και προφυλαγμένη φοβούμενη τους δεσμοφύλακες που απειλούσαν να την εγκλωβίσουν ξανά σε εκείνα τα ανήλιαγα κελιά σε πύργους απρόσιτους μέσα από δύσβατα μονοπάτια και τραχιές πλαγιές…
Η αγάπη αποφάσισε να βγει μπροστά και να ζητήσει το λόγο και τις εξηγήσεις επισημοποιώντας το συμπέρασμα…
Μόνο η γαλήνη της ψυχής μπορεί να ημερέψει τα θηρία που αντιστέκονται και μάχονται εντός…
Δίνοντας χώρο… χρόνο… με υπομονή και καρτερικότητα για αποδοχή και λείανση των μνημών που έχτισαν εκείνους τους ψηλούς τοίχους που κρύβουν όλη τη μαγεία και τη θέα πέρα από τα σύνορα της φαντασίας που όμως είναι ένα μικρό βήμα εμπρός…