Κάτι τέτοιες στιγμές λοιπόν, οφείλεις να σεβαστείς τη διαφορετική άποψη. Οφείλεις να σεβαστείς εκείνον που δεν πιστεύει σε όλο αυτό το κακό, ακόμη και εκείνον που βλέπει μόνο συνωμοσίες και δράκους. Και κυρίως να σεβαστείς εκείνον που μέσα στην πίκρα του λουκέτου, δεν ακούει κανέναν.
Είναι σχεδόν ξημέρωμα… ο ύπνος πάλι δεν με πιάνει.
Οι σκέψεις καίνε τα σωθικά μου και μου φωνάζουν. Μα εγώ δεν έχω φωνή και ας ουρλιάζω μέσα μου.
Εκεί δεν ξαναγυρίζω. Δεν είμαι και δεν μοιάζω πια με εκείνη.
Εδώ, είμαι δίπλα μου, κι ας είναι δύσκολα και πάλι.
Κάθε φορά θα προχωρώ μπροστά, βήμα – βήμα, μονόδρομος ο δρόμος, δεν έχει επιστροφή.
Μόνο σαν γίνεις άλλος, εμείς θα ανταμώσουμε και πάλι.
Μπορεί να είμαι φύλλο μόνο του, μα πόση λάμψη γέμισα μες στην σιωπή!
γράφει η Μίνα Δαμίγου Η αλήθεια είναι πως οι πειρασμοί για να πράξεις το αντίθετο από το να γεμίσεις την ψυχή σου με αγάπη, είναι περισσότεροι από τις αιτίες που σε πείθουν να το κάνεις.Βλέπεις, οι άνθρωποι εθίζονται στο να βλάπτουν, και ζουν μ’ αυτή την εξάρτηση χειρότερα κ από τους καπνιστές. Κάθε εξάρτηση όμως κόβεται. Ναι, ναι κόβεται (με) μαχαίρι. Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Το ξέρω, το ‘χεις ξανακούσει.
Παρηγοριέμαι κάθε φορά που κάποιοι με κάνουν να θυμάμαι τους ήχους των πραγμάτων και το απαλό χέρι της αγάπης που σβήνει τις ορδές των κατακτητών.
Στο γέμισμα αυτού του φεγγαριού, ότι είναι όμορφο από καρδιάς, ας γεμίσει τη ζωή μας!
Η λίμνη μέσα μας είναι η εσωτερική μας ησυχία, είναι η επαφή μας με το Θεό, είναι η πίστη και η εμπιστοσύνη ότι είμαστε ασφαλείς ό,τι και να συμβαίνει.
Μην ξεχνάς τη λίμνη σου, μην ξεχνάς το βάθος σου άνθρωπε!
Ένα δάκρυ της καρδιάς και έναν λυγμό αναστεναγμού για ότι δεν ορίζω.
Μια ανάσα ανακούφισης που είσαι πάντα εδώ και στέκεις παραμυθία μου (παρηγοριά μου).
Ένα ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου σε Σένα μητέρα όλου του κόσμου.
Οι Της Ψυχής Νοσούντες… Γράφει η Μίνα Δαμίγου Είδα ανθρώπους να πάσχουν από καρκίνο και να γιατρεύονται.. Είδα ανθρώπους να πάσχουν από καρδιά και να ζουν ευτυχισμένοι για πολλά χρόνια.. Είδα ανθρώπους που μέτραγαν αντίστροφα για ένα τόσο λίγο, που διήρκησε όμως απροσδόκητα περισσότερο. Κάποιοι θα πουν η πίστη τους τους έσωσε, κάποιοι η αγάπη τους για τη ζωή και κάποιοι η τύχη. Όποιο κι αν είναι αλήθεια, ο κοινός
Το χρέος σου ως άνθρωπος είναι να οραματιστείς την ζωγραφιά..
Την τεχνική άφησέ την σε Εκείνον που κρατάει το πινέλο…
Και νιώσε όλα .. νιώσε όλα όσα Ονειρεύεσαι να είναι ήδη Εδώ..!!!!
