Βίαια Σιωπή

Βίαια σιωπή

Να`μαι λοιπόν, στεκούμενος στα δύο μου πόδια να προσπαθώ να αντιμετωπίσω κάθε δυσάρεστη έκπληξη που μου χτυπάει συνθηματικά τη πόρτα. Έχουν μάθει πλέον όλους τους συνδυασμούς και θέλω δεν θέλω, η πόρτα ανοίγει. Εγώ περιμένω πάντα πίσω της αγέρωχα, κραδαίνοντας ότι πιο επιθετικό και απειλητικό έχω, το στόμα μου. Βασικά όχι εκείνο, αλλά τη γλώσσα μου, αν θέλω να ακριβολογήσω. Το στόμα απλά είναι ο φορέας της γλώσσας και δεν ευθύνεται κατ επέκταση για τις βιαιότητες που διαπράττει εκείνη.

Το χερούλι κινείται σε αργή κίνηση προς τα κάτω και η πόρτα ανοίγει τόσο αργά που θαρρείς πως θα ξεπροβάλει από τις χαραμάδες κάποιο πλάσμα μη ανθρώπινο. Αν και κατά κύριο λόγο οι άνθρωποι μου έχουν κάνει το μεγαλύτερο κακό και όχι κάτι μη ανθρώπινο. Το άγνωστο είναι αυτό που μας φοβίζει, μιας και ξέρουμε πόσο κακό μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι. Μας φοβίζει ότι αυτό το άγνωστο μπορεί να είναι ακόμα πιο σκληρό, ακόμα πιο απάνθρωπο από τους ανθρώπους.

Η πόρτα άνοιξε τελικά μετά από αρκετή ώρα, είχα ιδρώσει σε κάθε σπιθαμή του σώματος μου. Δεν περίμενα να δω κάτι το οποίο δεν είχε αντιτακτό αντίχειρα. Τελικά η ζωή είναι όλο εκπλήξεις, μιας και αυτό που άρχισε να κυλάει μέσα στο δωμάτιο δεν με φόβισε καθόλου, μάλιστα μου πέρασε παγερά αδιάφορο. Τόσο αργά που κυλούσε δεν θα με άγγιζε ποτέ, οπότε δεν υπήρχε και λόγος να φοβηθώ, άλλωστε γιατί να φοβηθώ λίγο αίμα;

Άρχισα να φοβάμαι! Άρχισα να φωνάζω βοήθεια μα κανείς δεν ερχόταν! Το αίμα πλέον όλο και μύριζε περισσότερο, όλο και γέμιζε το δωμάτιό μου. Έπνιξε το σκύλο μου, έπνιξε και τη γάτα μου. Λέρωσε τα παπούτσια μου, λέκιασε και τα ρούχα μου! ΑΚΟΥΤΕ; Λίγη βοήθεια εδώ! Όλο αυτό το αίμα θα με πνίξει! Μα γιατί κανείς δεν έρχεται; Είμαι εδώ! Είμαι ζωντανός και με πνίγει το αίμα των νεκρών!

Πέρασε κάποιος έξω από τη πόρτα, τον είδα να κοιτάζει μέσα και μονομιάς απέστρεψε το βλέμμα. Του φώναξα αλλά ήταν σαν οι φωνητικές μου χορδές να έχουν κοπεί απότομα και βίαια μιας και ένας αφόρητος πόνος κύλησε εκείνη τη στιγμή στο λαιμό μου. Άρχισα να τον πιέζω με τα δάχτυλά προσπαθώντας με ένα μαγικό τρόπο να επαναφέρω τη φωνή, αλλά εκείνη είχε ήδη χαθεί. Κανείς δεν την ξανά άκουσε στο μέλλον. Όταν την ξέχασα και εγώ, πέθανε αβοήθητη καθώς την κρατούσα και την πίεζα μανιακά στο στήθος μου.

Υ.Γ Στο τραγούδι της ημέρας :

0 0 votes
Article Rating
Παρακολούθησε τις απαντήσεις
Ενημέρωσε με για
guest
0 Comments
Inline Feedbacks
View all comments