Στη φυλακή σου ήταν τα σίδερα βαριά της πόρτας και τα λουκέτα ατσάλινα με αλυσίδες τυλιγμένα. Πίσω απ΄ τα κάγκελα κοίταζες τον ουρανό, τον ήλιο, την ανατολή και τη δύση με αδιαφορία. Ένα όνειρο είχες μόνο να φύγεις, χωρίς να ξέρεις που θες να πας… Δεν είχες χρόνο γι΄ άλλα όνειρα… Κι αυτό ίσα που πρόλαβες να το περιμαζέψεις από τα σκουπίδια! Ξημέρωνε έξω μα για σένα ήταν σκοτάδι. Δίπλα κι άλλοι, κοντά σου κανείς… Η μια μέρα ίδια κι απαράλλαχτη με την άλλη. Ο χρόνος πια έπαψε να έχει σημασία. Μόνο να φύγεις ήθελες…
Ένα μπουκάλι έσκασε στα κάγκελα, όχι τυχαία. Έγινε χίλια κομμάτια. Καθώς ξημέρωνε ένα κομμάτι αγάπησε τον ήλιο, ζεστάθηκε κι ένα σκουπίδι πήρε φωτιά. Κάηκε τ΄ όνειρό σου…
Οι φλόγες ξεπετάγονταν και σου ’καιγαν το πρόσωπο, εκεί μπροστά στην πόρτα!
Μες στην αντάρα κάποιος σ΄ έσπρωξε κι έπεσες πάνω της, όχι τυχαία…
Πώς έγινε και άνοιξε αλήθεια.
Τόσα χρόνια και δεν είδες πως το λουκέτο ήταν ξεκλείδωτο, η αλυσίδα λυμένη!
Μια ζωή, φυλακή η ζωή σου γιατί φοβήθηκες να σπρώξεις τη βαριά εκείνη πόρτα! Κι έφτανε μια στιγμή για να ελευθερωθείς από τη φυλακή που νόμιζες πως ζούσες… Μ΄ ένα όνειρο απ΄ τα σκουπίδια…
Η πόρτα είναι πάντα ανοικτή! Εμείς δεν το βλέπουμε παρά μόνο όταν καούμε… Μην περιμένεις κάποιον λοιπόν να πέσει πάνω σου, μην περιμένεις να μείνεις στάχτη… Άνοιξέ την!!!
