Γράφει η Κωνσταντίνα Τυλιγάδα
Αφορμή για τούτες τις αράδες, τα «10 years challenge» που μέχρι να καταλάβω τι είναι τούτο το νέο διαδικτυακό τερτίπι πέρασαν κάμποσες μέρες…φώτο -λέει- από 10χρόνια πριν σε αντιπαραβολή με σημερινές. Ε, και;; τι μ’ αυτό;
Όλοι σήμερα είμαστε θαρρώ καλύτεροι -στις φώτο- απ’ ότι 10 χρονάκια πριν.. το μακρινό 2009…ας είναι καλά οι επεξεργασίες, τα φίλτρα ανάλυσης και ..θόλωσης, λείανσης των ατελειών των φυσικών μας χαρακτηριστικών…αλλά και τις υπηρεσίες της αισθητικής ιατρικής, οι οποίες είναι πια στις μέρες μας εύκολα προσβάσιμες , σε τιμές προσιτές και θεραπείες ..τόνωσης για όλα τα βαλάντια .. (…κορίτσια μου , να λέμε και αλήθειες ναι ;;)
Έτσι λοιπόν, γέμισαν τα προφίλ φίλων διαδικτυακών και μη ..(ευτυχώς όχι όλων) με φωτογραφίες για σύγκριση, τέλειες φώτο, καλύτερες οι σημερινές απ ότι οι παλιές. Τέλειες φώτο, τέλειων ανθρώπων. Όμορφα, λαμπερά πρόσωπα, φρέσκα, αρυτίδωτα. Με σφρίγος, ροδοκόκκινα που θα ζήλευαν και τα κοριτσάκια εκεί, λίγο μετά την εφηβεία, στην πρώτη νιότη τους.
Και η ψυχή ; πού είναι η ψυχή μας σ’ όλα αυτά ;;
Και γω.. ψάχνω μάταια να βρω ατέλειες που αγαπώ; στους ανθρώπους; τη ρυτίδα κι όλα εκείνα τα ωραία σημάδια που αφήνει ο «πανδαμάτωρ» χρόνος στο πέρασμά του στα πρόσωπα…
Με τόσο ρετούς στις φώτο, στερούμαστε τη χαρά της αποδόμησης.. αυτής της λατρεμένης διαδικασίας που μας Κάνει να αναμετρηθούμε πάνω απ όλα με μας και μετά με τους υπόλοιπους βγάζοντας προς τα έξω όλη την ατελή -τέλεια- και εν τέλει υπέροχη εικόνα μας… Καμία απομυθοποίηση, βαρετό !
Δε μου αρέσουν οι φώτο των τ ανθρώπων και πιο πολύ οι δικές μου .. από παιδί έβγαινα ή μουτρωμένη ή κλαμένη, αφού με έσερναν με το ζόρι να ποζάρω και οι συνήθεις ερωτήσεις μέχρι σήμερα : « Γιατί δε δείχνεις τα μάτια σου ;;». «Γιατί δε χαμογελάς σχεδόν ποτέ ;;». «Γιατί σουφρώνεις τα χειλάκια σου ;;»
Αποτυπώνουν μια φευγαλέα χαρούμενη στο «κλικ» της στιγμή, βεβιασμένη πολλές φορές και στυλιζαρισμένη στην πόζα για τις ανάγκες του αναμνηστικού… καμία φυσικότητα, καθένας αυθορμητισμός…
Όταν κοιτώ μια εικόνα, συγκεντρώνομαι στα μάτια του προσώπου… αυτά δεν ξεγελούν κανέναν και δεν ξεγελιούνται…μέσα απ’ αυτά «βλέπω» καθαρά το συναίσθημα την ώρα της πόζας… το χαμόγελο μπορεί να παγώνει στην εικόνα, το βλέμμα ποτέ !
Πιο πολύ θα μ ενδιέφερε κρατώντας μια φωτογραφία στα χέρια μου, τι προηγήθηκε αυτής και τι ακολούθησε αυτήν μετά την απαθανάτιση της.. στιγμής..
Ακούω φίλους να κοιτάνε τη συλλογή τους και να λένε:
«..πόσο ωραίος/α ήμουν εδώ ..;»
«…θα μπορούσα να βγω καλύτερα, με χαλάει ο φωτισμός ή το ρούχο ή το μακιγιάζ …»
«…δε βγήκα με το καλό μου προφίλ…»
Shit !!!… Ti λένε ;; συγκεντρώνονται στο επουσιώδες μέσα στο γενικότερο πλαίσιο του εγωκεντρισμού και της εγωπάθειας και της αγωνιώδους προσπάθειας να αρέσουν …σε αγνώστους , ειδικά στις σελίδες των social media … αστείο έτσι ;;
Δε θέλω αναμνήσεις , θύμησες κι εν θύμησες μέσα από παλιές φωτογραφίες…Θέλω να ζω το Αιώνιο και Άχρονο τώρα…
Αααα… μην το ξεχάσω…κι όταν ποθάνω , εννοείται καμία φωτογραφία στο χώρο που θα κείτομαι ε ;; Ας είμαι εγώ το μόνο μνήμα «χωρίς πρόσωπο».. Ας είμαι η μόνη αμνημόνευτη –φωτογραφικά- κι ας έχω πρόσωπο για εκείνους τους λίγους ελάχιστους που «είδαν» και ψυχή σ αυτό το πρόσωπο (anfas–profil) όσο ήμουν σ’ αυτήν τη ζωή…
…Ίσως μέχρι τότε καταφέρουμε να κάνουμε την ανατροπή.. να τραβάμε Ατελείς φώτο , με ψεγάδια να μουτζουρώνουν και να τσαλακώνουν τα Τέλεια πρόσωπά μας…
Άντε βρε, ραντεβού το 2029…όσοι είμαστε στην παρέα .. θα χω κι άλλα να σας πω !!!