Κάθε που πλησιάζει το καλοκαίρι και όχι μόνο, σκέφτομαι ότι γεννήθηκα εκείνη την περίοδο της ιστορίας που η ανθρωπότητα έθεσε ως κριτήριο αξιολόγησης της ύπαρξης της τον μείζονα γλουτιαίο μυ. Μία γενιά που δε συγχώρεσε ποτέ στον εαυτό της ότι το ανθρώπινο σώμα δεν είναι τέλειο και στήριξε πάνω σε αυτό μία τεράστια βιομηχανία απαλλαγής από τις ντροπιαστικές για το ίματζ της βούλες της κυτταρίτιδας.
Πάνω που ο πληθυσμός είχε ταϊστεί αρκετά και είχε χορτάσει με οικονομικούς εξαγώγιμους υδατάνθρακες και φτηνά κορεσμένα λιπαρά, οι γευστικοί του κάλυκες είχαν ήδη μαγευτεί από το γλουταμινικό μονονάτριο, όπως οι ιθαγενείς από τα καθρεφτάκια των Ευρωπαίων. Υπήρχε ήδη στα τρόφιμα παντού κρυμμένη ζάχαρη, μασκαρεμένη πίσω από σαράντα διαφορετικές ονομασίες, μαζί με υπερβολικό αλάτι και τροποποιημένο άμυλο. Εκεί ξαφνικά, αφού «ποτίσαμε» νοστιμιά και τζάνκ, πριν αναρωτηθούμε γιατί φουσκώσαμε και βαριόμαστε τόσο να κουνηθούμε και να τινάξουμε από την μπλούζα μας τα κολλώδη υπολείμματα από τα πακοτίνια μας, μας επιτέθηκε από τα μίντια με ένα σφυρί, από αυτά των καρτούν, μία σκληρή ανέφικτη υποχρέωση τέλειας ομορφιάς. Γιατί δεν είσαι σαν την κοπελίτσα του εξωφύλλου; Ε;
Πιάστηκαν τότε τα δάχτυλα των αρθρογράφων να πληκτρολογούν στις στήλες με συμβουλές ομορφιάς και να οι δίαιτες με τα χίλια ονόματα και οι ασκήσεις με τα άλλα τόσα και οι κρέμες αδυνατίσματος με δυσανάγνωστα εκχυλίσματα και τα ντι-βι-ντιζ με τις μοντέλες να χοροπηδούν χωρίς να λαχανιάζουν, δείχνοντας τάχα μου πως να κάνεις γυμναστική, ενώ δεν ήξεραν ποιος είναι ο τετρακέφαλος – πόσο μάλλον ο στερνοκλειδομαστοειδής – και μοσχονοικιάστηκαν τόσοι όροφοι εμπορικών από «κέντρα αδυνατίσματος», άκου ονομασία… που υπόσχονταν θαύματα και εξαφάνιζαν με τρόπο πράγματι θαυμαστό τις οικονομίες της κυρίας Λούλας.
Και πάνω που πήγαινε η κυρία Λούλα να φτάσει στα κυβικά το κορμάκι της κοπέλας στο περιοδικό, βγήκε το φώτοσοπ και τσουπ και το λέπταιναν κι άλλο οι γραφίστες το πόδι στο εξώφυλλο και τραβούσαν τη γαμπούλα με τον κέρσορα να γίνει πιο λεπτή και μακριά κι έσβηναν με την ηλεκτρονική γομούλα τη ρυτίδα από το μάτι και το λαιμό και μάζευαν και λίγο το μπρατσάκι να φαίνεται γραμμωμένο κι εξαφάνιζαν και το σημαδάκι στο πρόσωπο από το σπυράκι το εφηβικό.
Και ξαναρίχτηκαν στα πληκτρολόγια οι συμβουλάτορες να αποσβέσουν οι δερματολόγοι τους Αλεξανδρίτηδες που είχαν αγοράσει με λίζινγκ για αποτριχώσεις λέιζερ και άλλα μηχανήματα με εφαρμογές συχνοτήτων κατά της κυτταρίτιδας. Κι εκεί που κανείς δε θυμόταν από το σχολείο τι είναι το χέρτζ, το μελέτησαν άριστα συγκρίνοντας τις προσφορές από τα γκρουπόν. Δαιμονοποιήθηκε και η ζάχαρη και η γλουτένη και κάθε συσκευασία που δεν έγραφε «ολικής άλεσης» και «οργκάνικ», ξου – ξου!…
Καβάλησαν από την άλλη πλευρά την τραμπάλα οι μαρκετίερζ και εφευρέθηκαν τα σούπερφουντς, να ξορκίσουν το κακό και αυξήθηκαν οι παραγωγές των ξεχασμένων σπόρων και αναγνωρίστηκαν επιτέλους τα σύκα, που πριν κάτι χρόνια έπεφταν στην άσφαλτο στα χωριά και έλιωναν τσάμπα κάτω από τα Continental λάστιχα των Cayenne, των αγορασμένων με κέρδη από το Χρηματιστήριο. Μαζεύτηκαν λοιπόν τα συκαλάκια τώρα προσεκτικά και μπήκαν σε συσκευασίες με ματ πλαστικοποίηση, που επιβαρύνει την τιμή τους κατά 35%, αλλά, δε βαριέσαι, φαίνονται ακόμα πιο φυσικά έτσι…
Και η τάση της μόδας είπε να το γυρίσει και να επιστρέψει στη φυσική ομορφιά και στο δικαίωμα να μη βάφεις τα μαλλιά σου και σε μορφές άσκησης που ισορροπούν σώμα και πνεύμα.
Και το μυρίστηκαν και αυτό οι μανατζεραίοι της αγοράς και κόλλησαν σε όλα τα προϊόντα τη λέξη «γιόγκα», σε στρωματάκια γυμναστικής, ελαστικά κολάν, τσάι, μπουκαλάκια και ό,τι μπορείς να φανταστείς και απέκτησαν όλα τιμές «αιώρησης» και στα meetings τους χαιρετιούνται με «namaste» και αντί να ενώνουν ευλαβικά τα χέρια στο σεβάσμιο αυτό Ινδικό νεύμα, αυτοί τα τρίβουν με χαρά από κερδοφορία, χμ….
Ας κάνουμε λοιπόν ο καθένας το «σωστό» που του ταιριάζει και τις «ασκήσεις» που χρειάζεται για να είναι καλύτερα ο ίδιος και όσοι συναναστρέφεται. Εισπνοηηηή… εκπνοήηηη… αποδοχή… αγάπη… και καλοκαίρια ξέγνοιαστα!
