Αγγίζει το σημείο που πονάς, δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του και σε κάνει να θέλεις να το ξαναδιαβάσεις. Σε σπρώχνει να ξαναδιαβάσεις την ίδια σου την ψυχή.
Κάθε βιβλίο και ένα διαφορετικό ταξίδι, που μπορεί να σου κρατήσει πολύ καλή συντροφιά, να σε προβληματίσει, να δεθείς μαζί του και να γίνει άφοβα διαρκής παρέα σου…
Ορισμένα από τα εξαιρετικά βιβλία της πρόσφατης εκδοτικής παραγωγής, ιστορικού, φιλοσοφικού, κοινωνιολογικού ενδιαφέροντος, βιβλία προβληματισμού για όλη την οικογένεια.
Ασφαλείς επιλογές, εκπλήξεις και καινούργιες ανακαλύψεις!
3+1 βιβλία για μικρούς και μεγάλους
ΑΝΥΠΑΚΟΥΑ ΠΡΕΠΕΙ της Γιολάντας Τσορώνη Γεωργιάδη
Η συγγραφέας του μυθιστορήματος «Η σύγκρια» προκαλεί τον αναγνώστη να μπει στην αρένα του συγκεκριμένου όρκου και να αναμετρηθεί με τους δικούς του δαίμονες.
Εδώ και πεντακόσια χρόνια ο «Κανούν» καθορίζει στον αλβανικό βορρά το πλαίσιο ζωής των ανθρώπων και τον κοινωνικό ρόλο των δύο φύλων σε όλες τις λεπτομέρειές τους. Η Ιλιριάνα γεννιέται μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πολιτιστικό περιβάλλον, ωστόσο μεγαλώνοντας πνίγεται από τους παράλογους περιορισμούς που θέτει ο «Κανούν» για το γυναικείο φύλο και γίνεται «μπουρνέσα».
Τη δυνατότητα να γίνει η πρωτότοκη, συνήθως, κόρη μιας οικογένειας «μπουρνέσα», να αποποιηθεί δηλαδή τη γυναικεία της ταυτότητα και να ζει ως άντρας απολαμβάνοντας όλα τα προνόμιά του, τη δίνει ο ίδιος ο «Κανούν». Απαιτεί όμως τίμημα βαρύ∙ τον όρκο τής «δια βίου παρθενίας». Η γυναίκα που θα τον δώσει πρέπει να ξεχάσει πλέον το φύλο της, να απαρνηθεί για όλη της τη ζωή τον έρωτα, την αγάπη και την ιδέα να κάνει δική της οικογένεια.
Δεκατέσσερα χρόνια ζει η Ιλιριάνα ως Ιλίρ, όλος μια πανοπλία απέναντι στο συναίσθημα. Όταν οι καταστάσεις τον φέρνουν στη Γαλλία, τα μοντέλα των φύλων που ήξερε καταρρέουν και αρχίζει να βιώνει την εποχή των δαιμόνων με φόντο τις ανθισμένες λεβάντες και τα χρυσά ηλιοτρόπια της Προβηγκίας. Εκείνο το «για πάντα» του όρκου που έχει δώσει δοκιμάζεται μετά τη γνωριμία του με τον Ζεράρ και η επιλογή να ζήσει πριν πεθάνει τον καλεί.
Η μυθοπλασία, κατά μεγάλο μέρος της, είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα.
ΟΙ ΑΠΑΡΑΦΘΟΡΕΣ του Στέλιου Χαλκίτη
Υπάρχουν υπαρξιακές ανησυχίες και προβληματισμοί που ο συγγραφέας τις μεταδίδει μέσα από τις πράξεις των ηρώων του. Φιλοσοφεί!!
Αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος του έργου του περιγράφοντας την φυσική ομορφιά του νησιού, καθώς και την ομορφιά των κατοίκων του!
Σ’ ένα κέντρο αποκατάστασης ψυχικά νοσούντων η εξηντάχρονη ψυχίατρος Δαυίνα Δελμούζου γνωρίζει τον κατά πολύ νεότερό της τρόφιμο Ρωμανό Δοξιάδη. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια σχέση δυνατή, παράφορη, απελπισμένη, δίχως όρια. Οι διακοπές τους στο νησί της Καλύμνου πυροδότησαν μια ξεθωριασμένη και εξεζητημένη ανάμνηση που είχε η Δαυίνα, κάτι που της είχε πει η Καλυμνιά μητέρα της όταν ήταν μικρό κοριτσάκι, κάτι για κάποιες κρυφές γυναίκες της Καλύμνου. Εντάσσεται στον μυστικό όμιλο των εμβληματικών κρυφών γυναικών του νησιού όπου αρχίζει να μαθαίνει νέα πρωτόκολλα του έρωτα, της αγάπης, του θανάτου, και γενικά της ζωής. Ένα μυστικό κρύβει ο όμιλος, ένα μυστικό κρατούν επτασφράγιστο οι κρυφές γυναίκες. Οι ζωές των ηρώων περιπλέκονται και αποκαλύπτουν τα φωτεινά ύψη και τα σκοτεινά μπουντρούμια της ψυχής. Μια παιδική κούκλα περιφέρει το μυστικό… Η αποκάλυψή του συγκλονίζει…
ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ του Βύρωνα Αθανίτη
Πρόκειται για ένα βιβλίο ιστορικό, που απευθύνεται στους λάτρεις της βυζαντινής ιστορίας.
“Έβγαλα το δαμασκηνό σπαθί από το θηκάρι και το κράτησα με σεβασμό στα χέρια μου. Η ταλαιπωρημένη αλλά γεμάτη συμπόνια μορφή του βασιλιά όπως είχε χαραχτεί στη μνήμη μου την τελευταία νύχτα της Πόλης, τρεμόπαιξε μπροστά μου σαν απόκοσμη οπτασία…
Τύλιξα το σπαθί με πορφυρό ύφασμα και το απόθεσα στο μπρούτζινο κουτί. Ασφάλισα τα κλείστρα του και το κατέβασα με προσοχή στον λάκκο, μαζί με τα δάκρυά μου που κυλούσαν πάνω του…. Κατόπιν αρχίνισα να φτυαρίζω, ώσπου όλο το χώμα επέστρεψε στη θέση του…
Την ίδια στιγμή ο ήλιος είχε μόλις ανατείλει. Σαν από θαύμα γινομένο, οι ακτίνες του έγλειφαν τις επάλξεις του κάστρου για να πέσουν κατόπιν στη γης, ανάμεσα στα πόδια μου…”.
Για την οικογένεια Βαφέα, το χειρόγραφο Χρονικό του Μιχαήλ Ζαπαντιώτη, ενός από τους γραμματικούς του Κωνσταντίνου Δραγάση Παλαιολόγου, που το κατέχει εδώ και αιώνες, σημαίνει πολύ περισσότερα από μια ιστορική κληρονομιά ή ένα κυνήγι θησαυρού. Αναζητώντας το σπαθί του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα, οι ήρωες έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με την ταραχώδη διαχρονική πορεία του ελληνισμού και τις –καλά κρυμμένες στο συλλογικό μας ασυνείδητο- ενοχές για την απώλεια της βασιλεύουσας. Όσο αγωνίζονται να υπερβούν και τα δικά τους προσωπικά τραύματα, διαπιστώνουν την ανάγκη ενός νέου ξεκινήματος που συνδέεται με την ταυτότητα των σύγχρονων Ελλήνων.
«Ο παππούς και η γιαγιά θέλουνε μια αγκαλιά» της Αγγελικής Μάνου
Ο παππούς και η γιαγιά είναι ΑΓΑΠΗ και ΛΑΤΡΕΙΑ για τα παιδιά. Αλλά και τα εγγόνια είναι ΔΥΝΑΜΗ και ΖΩΗ για εκείνους. Η σοφία της λαϊκής ρήσης «Του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου» εκφράζει εύστοχα τη δυναμικότητα αυτού του δεσμού, που είναι θεμελιώδης για την υγιή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών. Τι γίνεται όμως όταν η σχέση αυτή κλονίζεται από τα γηρατειά ή κάποια ασθένεια και πώς μπορούμε να είμαστε ενσυναισθητικοί απέναντι στους ηλικιωμένους; Μια συγκινητική ιστορία ενός παιδιού που βιώνει την ασθένεια του παππού και της γιαγιάς με τρυφερότητα και μεγαλείο ψυχής…