Σήμερα σκεφτόμουν πόσες ήταν οι φορές που άργησα, που σιώπησα, που κρύφτηκα, που αγνόησα, που άφησα για μετά, για το αύριο όλα αυτά που ήθελα να κάνω και να πω στο τώρα.
Άργησα να πω «σ αγαπώ» σε κάποιους ανθρώπους, σε όλους αυτούς που δημιουργούν στο παρόν τις στιγμές και διαμορφώνουν στο παρελθόν τις αναμνήσεις μου.
Άργησα να τους ευχαριστήσω για τις ευκαιρίες που μου χάρισαν να συνταξιδέψουμε μαζί σ αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή.
Άργησα και σήμερα να τους απευθύνω ένα γλυκό, ενθαρρυντικό και τρυφερό λόγο –πόσο όμορφη είσαι σήμερα μαμά, σε ευχαριστώ για τις νύχτες που με σκέπαζες για να μην κρυώσω γιαγιά, μην σταματήσεις ποτέ να χαμογελάς μικρή, σου πάει πολύ- έναν λόγο γεμάτο αγάπη, νοιάξιμο και ευγνωμοσύνη, έτσι για να ομορφύνω λίγο το παρόν τους και να πάρει λίγο τα πάνω της η ψυχούλα τους.
Πάλι έφυγα από το σπίτι χωρίς να αγκαλιάσω σφιχτά την οικογένεια μου, χωρίς να φιλήσω με ευλάβεια τα ροζιασμένα χέρια της γλυκιάς μανούλας μου. Πόσο θα ήθελα με αυτήν την κίνηση να διαγράψω για πάντα τον πόνο, τις οδυνηρές για εκείνην μνήμες και τα βουβά δάκρυα απ’ την ψυχή της. Πόσο θα ήθελα να της μάθω να χαίρεται την κάθε στιγμή και να αγαπάει περισσότερο τον υπέροχο εαυτό της.
Σ αγαπάω μανούλα συγνώμη που και σήμερα έφυγα χωρίς να σου το πω.
Μπαμπά, συγνώμη που δεν έχω τη δύναμη να σε φωνάζω έτσι. Μεγαλώνοντας σε ένιωθα να απομακρύνεσαι από κοντά μου, σε έβλεπα να στέκεσαι απέναντι μου σε κάθε μου επιλογή, σε κάθε μου όνειρο, σε κάθε επιθυμία, παρά δίπλα μου. Συγνώμη που θυμώνω ακόμα μαζί σου, που δεν σε ακούω, που λέω πράγματα που δεν ισχύουν για να σε πληγώσω, συγνώμη για τις φορές που σε ντρόπιασα ή δεν ικανοποίησα τις προσδοκίες σου, έχω όμως τις δικές μου για τον εαυτό μου, σε παρακαλώ εμπιστεύσου με και έλα να κάνουμε μια νέα αρχή. Ας ξεκινήσουμε με όλα αυτά που μας ενώνουν και όχι με αυτά που μας χωρίζουν. Σε αγαπώ και είμαι πολύ ευγνώμων και περήφανη για εσένα.
Και εσένα αγαπημένε μου που όλη νύχτα είχες φωλιάσει στην αγκαλιά μου και κρατούσες στα χέρια σου τα όνειρα μου, άργησα να σου δώσω εκείνο το φιλί στο μέτωπο που τόσο πολύ σου αρέσει για καλημέρα. Άργησα να σου αφήσω στο μαξιλάρι το αγαπημένο σου λευκό κρίνο και την αχνιστή κούπα με τον καφέ στο κομοδίνο. Δεν σου είπα και σήμερα πόσο όμορφος είσαι όταν με κοιτάζεις στα μάτια και μου ψιθυρίζεις «πάμε να φύγουμε οι δυό μας, μαζί… μην φοβάσαι το άγνωστο… είμαστε μαζί ». Σε ευχαριστώ για όλα τα μικρά και τα μεγάλα κομμάτια της ψυχής σου και για τις φωτεινές πτυχές του εαυτού σου.
Και εσένα «ξένε» που επέλεξες να έρθεις στον δρόμο μου συγχώρεσε με που δεν σεβάστηκα την ύπαρξη σου, που ξέχασα πάλι σήμερα να σε βοηθήσω, να σου προσφέρω ότι είχες ανάγκη και μπορούσα, να σου χαμογελάσω, να σε στηρίξω, να σου απαλύνω τον πόνο, να σε κάνω έστω έναν άνθρωπο ευτυχισμένο δίπλα μου. Λησμόνησα μέσα στον θόρυβο των πολλών ανθρώπων και στην ενασχόληση μου με τα καθημερινά, τα υλικά, τα γήινα, τα λίγα και τα ασήμαντα να κάνω καλύτερο έστω και στο απειροελάχιστο τον κόσμου τούτο.
Συγνώμη που άργησα, που σας ξέχασα, που σας υποτίμησα.
Συγνώμη που θεώρησα δεδομένες τις στιγμές μας και εσάς.
Συγνώμη που αγνόησα ότι η μεγαλύτερη ευτυχία βρίσκεται στην ολοκληρωτική παρουσία και αφοσίωση της κάθε στιγμής μου μαζί σας.