Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, το σώμα μετράει αντίστροφα προς το θάνατο. Είμαστε όλοι στο σημείο εκκίνησης, με προορισμό τον θάνατό μας. Στην πορεία όμως τού βίου μας ξεκινούν οι απώλειες.
Απώλειες… πόσες σε μια ζωή…. έφτασα στα μισά τής ζωής μου και βίωσα ήδη τόσες πολλές! Είναι αυτές που σου δίνουν τις πρώτες πληγές, συνάμα όμως διαμορφώνουν και τον χαρακτήρα σου. Είναι το κομβικό σημείο που σε περνάει από την αθώα παιδική ηλικία στην ενηλικίωση. Η στιγμή που καλείσαι να στυλωθείς, ν’ αποκτήσεις ανάστημα απέναντι στη ζωή. Χάνεις τους πρώτους φίλους λόγω ανταγωνισμού, στην εφηβεία σκληραίνουν τα πράγματα και χάνεις το “πρώτο αίσθημα”, αυτό που σ ’είχε κάνει να πετάς στα ουράνια, σου κακοφαίνεται, θυμώνεις πολύ, κλαις, μαλώνεις με τους γονείς σου, τους γύρω σου κι είναι η στιγμή που αρχίζουν τα υπαρξιακά.
Ρίχνεσαι στην δουλειά. Λες “θα επικεντρωθώ, θ’ αφοσιωθώ, για να καταξιωθώ επαγγελματικά και να χτίσω οικονομικά το μέλλον μου”. Κι εκεί πέφτουμε στην επόμενη χίμαιρα. Μας εκμεταλλεύονται, αναρωτιόμαστε γιατί κοπιάσαμε τόσα έτη για τις σπουδές μας και χάνουμε το κουράγιο και την πίστη στο όνειρά μας. Σ αυτή την φάση, πολλοί άνθρωποι χάνουν και τις αξίες τους. Αποφασίζουν πως θα τα “παίξουν όλα για όλα” , προκειμένου να έχουν την επαγγελματική εξέλιξη που επιθυμούν.
Κι έπειτα έχουμε την απώλεια των μαλλιών, τής ομορφιάς μας. Το δέρμα μας χάνει την ελαστικότητά του, γεμίζουμε ρυτίδες και χάνουμε από κοντά μας ανθρώπους που μας επιθυμούν, που τους είμαστε αρεστοί. Περνώντας τα χρόνια, χάνουμε τους γονείς μας, τις ρίζες μας, το στήριγμά μας. Μένουμε λίγοι… ή και μόνοι….
Θα λεγε κανείς, πως το κείμενο αγγίζει τον πεσιμισμό τού Σοπενχάουερ, αλλά, τί απ’ όλ’ αυτά δεν είναι αληθινό; Έχουμε χάσει ακόμα και το κουράγιο να βλέπουμε τα πράγματα κατάματα. Προφυλάξεις απέναντι στη ζωή, δεν μπορεί να πάρει κανείς. Είναι τόσο απρόβλεπτη η άτιμή! Ωστόσο, το γνώθι σ’ αυτόν είναι σημαντική υπόθεση, διότι, γνωρίζοντας τις αλήθειες τις ζωής πορευόμαστε με πυξίδα, με το GPS τής εποχής.
