Δεν ξέρω τι είναι πιο δύσκολο ν’ αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος που νοσεί από κάποια αόρατη νόσο. Η ίδια η νόσος ή ο κοινωνικός στιγματισμός που δέχεται αφού η ασθένειά του δεν φαίνεται;
Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι-τουλάχιστον η πλειοψηφία-πιστεύουν μόνο ότι φαίνεται και οτιδήποτε πέραν του ορατού, είναι για αυτούς κάτι που δεν υπάρχει και που δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία να σκεφτούν, να προβληματιστούν, να ενημερωθούν.
Η αόρατη νόσος είναι ένα φάσμα πολλών παθήσεων που δυστυχώς τα τελευταία χρόνια πλήττει όλο και περισσότερους ανθρώπους. Είναι χρόνιες παθήσεις που δεν φαίνονται για αυτό και ονομάζονται αόρατες. Νοσεί κάποιος και δεν φαίνεται. Φαντάζεσαι πόσο δύσκολο είναι αυτό; Έχεις την όποια πάθησή σου, έχεις και τους γύρω να μην σε καταλαβαίνουν.
Οι χρόνιες αυτές παθήσεις, συχνά περιορίζουν τις δραστηριότητες του ασθενή και δυσκολεύουν την καθημερινότητά του. Κάποιες από αυτές τις ασθένειες είναι: Ρευματοειδής αρθρίτιδα, σκλήρυνση κατά πλάκας και άλλες νευρολογικές διαταραχές, ινομυαλγία, συγγενείς καρδιοπάθειες, λύκος, καρκίνος, σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, κατάθλιψη, νόσος του crohn, αυτοάνοσα, αγχώδης διαταραχές κ.α.
Οι αόρατοι αυτοί ασθενείς καλούνται καθημερινά να δίνουν διπλή μάχη. Μια με την ασθένειά τους, η οποία βρίσκεται άλλοτε σε έξαρση και άλλοτε σε ύφεση και μια με την κοινωνία και τους ανθρώπους της που δυσχεραίνουν την ποιότητα ζωής τους, μη κατανοώντας το Γολγοθά τους.
Πριν λοιπόν κατηγορήσεις κάποιους γιατί δεν συμμετέχουν σε κοινωνικές δραστηριότητες, γιατί δεν περπατάνε αφού δείχνουν μια χαρά, γιατί είναι απόμακροι, γιατί δείχνουν απαθής, γιατί δεν αθλούνται, γιατί δεν δουλεύουν, γιατί απομονώθηκαν, γιατί περνάνε τόσες ώρες στον υπολογιστή ή στο κρεβάτι και ένα σωρό άλλα που σ’ εσένα δείχνουν «αφύσικα» και πολύ εύκολα κρίνεις και κατηγορείς… πριν λοιπόν απ’ όλα αυτά, σκέψου πως αυτοί οι άνθρωποι με κάτι παλεύουν. Κάτι αόρατο σ’ εσένα και παρ’ όλη την απόρριψη που υφίστανται, σου εύχονται ποτέ να μην βρεθείς στην θέση τους. Η αόρατη νόσος τους κάνει μεγαλόψυχους γιατί ξέρουν πως είναι όλο αυτό και όσο και αν τους κρίνεις, σου εύχονται να μην το πάθεις.
Οι αόρατοι ασθενείς παλεύουν διπλά, σιωπηλά και συνήθως μόνοι. Αν δεν μπορείς να βοηθήσεις, αν σου αρέσει να ζεις με την άγνοιά σου, άφησέ τους μόνους, μην τους ενοχλείς περισσότερο απ’ ότι ήδη η όποια ασθένεια τους ενοχλεί.
Αν πάλι έστω και λίγο ευαισθητοποιήθηκες απ’ όσα διάβασες, ενημερώσου και γίνε σύμμαχός τους. Στήριξε, ενημέρωσε κι άλλους, εμψύχωσε.
Ξέρεις όπως εσύ έτσι κι αυτοί… ονειρεύονται ζωή!
