Κάποιοι με θεωρούν ιδιαιτέρως μη μου άπτου. Δεν μπορούν να το πουν κατ’ αυτόν τον τρόπο μπροστά μου, οπότε το διανθίζουν με επίθετα, όπως “ευαισθητούλα” ή με φράσεις που πάνε γάντι σε μία γαλλικού. Λένε ότι είμαι comme il faut. Στην πραγματικότητα, με θεωρούν βαρετή και αλλοπρόσαλλη. Ίσως και να είμαι. Καθένας, ωστόσο έχει την καλύτερη εντύπωση για τον εαυτό του και τις ιδέες του. Έτσι κι εγώ. Γι’ αυτές τις ιδέες θα σας μιλήσω σήμερα.
Εγώ λοιπόν η ευαισθητούλα σκεφτόμουν τη διαφορά, ανάμεσα στο πώς αντιδρούμε σε ό,τι μας αφορά άμεσα, και στον τρόπο με τον οποίο πράττουμε ή αδιαφορούμε, όταν μια κατάσταση δεν έχει άμεσες συνέπειες πάνω μας. Έχουν γίνει άπειρα σχόλια τον τελευταίο καιρό, για όλους αυτούς τους συμπολίτες μας, οι οποίοι σταθμεύουν τα οχήματά τους σε θέσεις που είναι ειδικές για ΑΜΕΑ. Συμπολίτης μας κι ο πρώτος, συνάνθρωπός μας και ο δεύτερος.
Κι έτσι, η μία σκέψη έφερε την άλλη: πετάμε τα υπολείμματα του μεσημεριανού μας φαγητού με τέτοια άνεση, λες κι όλοι γύρω μας το έχουν εξασφαλισμένο, αυτό που εμείς θεωρούμε δεδομένο. Είμαστε όλοι σχολαστικοί και καθαροί στους χώρους τού σπιτιού μας, στις τουαλέτες ωστόσο τού καφέ τής γειτονιάς μας έχουμε συμπεριφορά γουρουνιού. Ακούμε για την αρρώστια που χτύπησε τον γείτονα και ικανοποιούμαστε που δεν ήταν στο δικό μας σπιτικό.
Παρευρέθηκα πριν μέρες σε μία συζήτηση, όπου μία παρέα 3-4 μαμάδων σχολίαζαν πως σε σχολική εκδρομή, μία μητέρα δεν συμμετείχε σε όλες τις επισκέψεις που έκανε το σχολείο σε μουσεία και διασκεδάσεις και πως στα περισσότερα περίμενε το παιδί της έξω από τις εκάστοτε αίθουσες, ενώ όλες οι υπόλοιπες μητέρες ήταν με τα παιδιά τους. Όταν τόλμησα να πω, πως πιθανόν η γυναίκα να μην είχε τα χρήματα να πληρώσει για όλα αυτά τα δρώμενα, οι υπόλοιπες κόντεψαν να με φάνε (αφήστε που δεν έπαιρνα σειρά να μιλήσω):
-Τότε γιατί ήρθε στην εκδρομή; ας κάθονταν σπίτι της
-Ας έκανε τον λογαριασμό της
-Το παιδί της δεν το σκέφτεται, που όλες οι μαμάδες ήταν μέσα;
Για πάμε και σε κάτι άλλο. Έχετε δει την αντίδραση των άλλων, όταν ένας άνθρωπος μείνει μόνος του; όταν τον έχουν εγκαταλείψει τα παιδιά του, η σύζυγός του, οι φίλοι του; ποιος είναι κοντά του; ξέρετε πόσοι άνθρωποι κάνουν εντελώς μόνοι αλλαγή χρόνου, Πάσχα, την γιορτή τους, τα γενέθλιά τους και δεν λένε τίποτα και σε κανέναν; μας αρέσει να λέμε “τον κακομοίρη” και να προσπερνάμε.
Ποιος άραγε συμπάσχει με τον παθόντα; ποιος χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι για να υπερασπιστεί τον αδικημένο; ποιος χαίρεται αληθινά με την επιτυχία τού άλλου; ποιος παίρνει το μέρος τού αδύναμου; ποιος βοηθάει ανυστερόβουλα;
Ψεύτες! Υποκριτές! Δεν βαρεθήκατε τον εαυτό σας; Αποτινάξτε την σαπίλα σας. Τα σωθικά σας, θα τα φάνε τα σκουλήκια στον τάφο σας, εκεί αποδεικνύεται πως είμαστε όλοι αναλώσιμα είδη. Τώρα όμως είστε ακόμα ζωντανοί, δεν είναι η ώρα τον σκουληκιών. Γιατί βρώμισε ο τόπος;;;;;
Αφήστε το άρωμά σας πάνω στη γη. Πάσχα έρχεται. Σκεφτείτε το….