Άνθρωποι ακατέργαστα διαμάντια
Πόσο λυπηρό είναι να συναντάς ανθρώπους ακατέργαστα διαμάντια που αδυνατούν να έρθουν σε επαφή με τον εσωτερικό τους κόσμο.
Να ζουν ξεκομμένοι από τον πυρήνα τους.
Πόσο λυπηρό οι φωνές των σημαντικών άλλων να τους έχουν στοιχειώσει.
Να τους έχουν πείσει να κουβαλούν έναν εαυτό που δεν είναι δικός τους.
Πόσο λυπηρό να μη μπορούν να πάρουν τη βοήθεια που τους προσφέρεται απλόχερα, φοβούμενοι μην τυχόν και δουν για πρώτη φορά μέσα τους.
Να τρομάζουν και μόνο στην ιδέα ποιόν άνθρωπο μπορεί να συναντήσουν όταν σωπάσουν οι γνώριμες φωνές.
Να βλέπεις ξεκάθαρα ότι η σκέψη τους και η συμπεριφορά τους καθορίζεται με γνώμονα το φόβο της απόρριψης, της κριτικής.
Να μην ακούν, να αδυνατούν να έρθουν σε επαφή με το συναίσθημά τους.
Αυτοματοποιημένες σκέψεις και συμπεριφορές να ξεπηδούν από μέσα τους, νομίζοντας ότι έτσι θα προστατεύσουν τον εαυτό τους μη τυχόν και απορριφθούν και εγκαταλειφθούν.
«Και αναρωτιέμαι… ποια απόρριψη μπορεί να φοβάσαι όταν πρώτα εσύ ο ίδιος έχεις απορρίψει τον ίδιο σου τον εαυτό…;
Όταν έχεις επιλέξει να οχυρώνεσαι πίσω από ένα ισχυρό εγώ που ενώ νομίζεις ότι σε προστατεύει, αυτό να σε πονάει ολοένα και περισσότερο και να σε χωρίζει από τον αληθινό εαυτό σου και τους άλλους.
Πόσο κρίμα να επιμένεις να ζεις μέσα στο φόβο και την άγνοιά σου».
Πόσο κρίμα να επιλέγει ο άνθρωπος να μην ακούσει την εσωτερική του φωνή, φοβούμενος το κόστος της λύτρωσης…
Πόσο κρίμα… να μην ψάχνει να βρει το διαμάντι του…
Πόσο κρίμα…